Od jakiegoś czasu nurtuje mnie istnienie różnorodnych skrajnych ideologii czy to religijnych czy to politycznych...
Historia fanatyzmu część I- Od wypraw krzyżowych do podboju Ameryki
Od jakiegoś czasu nurtuje mnie istnienie różnorodnych skrajnych ideologii, czy to religijnych, czy to politycznych. Wystarczy poobserwować zjawisko rozpowszechniającego się po Europie agresywnego islamu, poczytać o inkwizycji, czy zapoznać się z historią 2 wojny światowej, w której kluczową rolę odegrały zbrodnicze systemy nazizmu i komunizmu, by przekonać się jak ogromny wpływ na ludzkość od wieków mają ideologie i jak często fanatyzm zabiera w nich głos. To właśnie ideologiczny fanatyzm i przekonanie o własnej nieomylności pchały ludzi ku najgorszym zbrodniom. W niniejszym artykule zdecydowałem się przedstawić przeróżne fanatyczne ideologie, zbrodnie dokonywane w konsekwencji wprowadzenia ich w życie i najbardziej odpowiedzialnych, za to zbrodniarzy.
Temat jest tak rozległy, w zakresie treści, jak i epok, że na opisanie wszystkiego co związane z tematem potrzeba, by było niejednej książki. Tak więc zdecydowałem się na stworzenie cyklu artykułów, w którym przedstawię najciekawsze i największe w historii konsekwencje wprowadzenia fanatycznych postaw w życie.
Wyprawy krzyżowe
Od XI do XIII wieku organizowano krucjaty mające na celu odbijać i bronić miejsc związanych z religią chrześcijan w Palestynie. Uczestnicy wypraw byli powszechnie nazywani krzyżowcami. 27 listopada 1095 roku papież Urban II na synodzie w Clermont ogłosił hasło świętej wojny, dzięki czemu oficjalnie zaakceptował i zapoczątkował wyprawy krzyżowe. Jednym z najważniejszych filarów krucjat był kult Relikwii Męki Pańskiej.
Świętymi relikwiami o niesamowicie wielkim znaczeniu dla chrześcijan były: Drzewo krzyża świętego, na którym miał umrzeć Chrystus, święte gwoździe, włócznia którą przebito bok Jezusa. Zgodnie z tym co głosiła tradycja chrześcijan, relikwie miały być przechowywane przez Apostołów i pierwsze gminy chrześcijańskie.
Część relikwii odnaleziono w trakcie poszukiwań zaleconych przez władców Cesarstwa Bizancjum w IV w.n.e , po czym zostały umieszczone w Jerozolimie, później zostały przeniesione do Bizancjum, stamtąd dostały się do Europy Zachodniej. W czasach, o których mówimy muzułmanie zdobyli Jerozolimę przez w 638 roku, a w 1072 ponownie podbili ją Turcy.
W skutek tych podbojów Relikwie trafiły w ręce innowierców, którzy przewieźli je w głąb Persji. Szok i smutek wywołany kradzieżą tych relikwii był tak wielki, że zaczęto organizować w celu odzyskania Jerozolimy i świętych symbol wyprawy krzyżowe. W początkach wypraw krzyżowych mają równie duże znaczenie czynniki religijne, fanatyczne, jak i polityczne.
Wśród przyczyn politycznych jako pierwszorzędne należy wymienić obronę przed agresywną polityką władców muzułmańskich którzy realizowali swoje cele przez działania niebezpiecznych fanatyków, co raz bardziej zaciekłą rywalizację z cesarstwem, a także rozwój handlu. Przyczynami powiązanymi bezpośrednio z religią były: fanatyczna wręcz wiara w to , że udział w krucjatach zmyje wszystkie grzechy uczestniczących, rozszerzenie wpływów religii chrześcijańskiej, a także zapewnienie chrześcijanom dostania się do miejsc kultu.
Zdobycie Jerozolimy w roku 1099
Wyprawy rycerskie
I wyprawa krzyżowa od 1096– do 1099 – była konsekwencją wezwania Urbana II do świętej wojny. W krucjacie udział wzięli udział rycerze lotaryńscy, Noramnowe i Prowansalczycy. Największymi sukcesami wojska było zdobycie Nicei, Antiochii i Jerozolimy. Była to pierwsza i ostatnia wyprawa, która zakończyła się pełnym sukcesem wojsk zachodu.
II wyprawa krzyżowa od 1147 do 1149 – powołana w celu odpowiedzi na pobicie przez muzułmanów hrabstwa Edessy. Wyprawą dowodziło dwóch europejskich monarchów – król Francji Ludwik VII i cesarz rzymsko-niemiecki Konrad III. Wojska monarchów poniosły porażkę w w bitwie nad rzeką Bathys.
Obszar działań podczas pierwszej krucjaty w latach 1096-1099
III wyprawa krzyżowa od 1189 do 1192 – zorganizowana w odpowiedzi na zdobycie Jerozolimy przez wojska Saladyna. Dowódcami wyprawy byli : cesarz rzymsko-niemiecki Fryderyk I Barbarossa, król Francji Filip II August oraz król Anglii Ryszard I Lwie Serce. Fryderyk Barbarossa utonął w trakcie wyprawy, wojska Ryszarda zdobyły Akkę i pokonały wojska Saladyna w bitwach pod Arsuf i Jaffą. Ryszard nie zdecydował się na oblężenie Jerozolimy, a zamiast tego podpisał z Saladynem ugodę.
IV wyprawa krzyżowa od 1202 do 1204 – jej celem było wsparcie państw łacińskich na Bliskim Wchodzie. W konsekwencji manipulacji doży weneckiego Henryka Dandolo, krzyżowcy zaatakowali Bizancjum, doprowadzając do zdobycia Konstantynopola i utworzenia państewka nazywanego Cesarstwem Łacińskim.
V wyprawa krzyżowa od 1217 do 1221 – skierowana przeciw Egiptowi. Wyprawą dowodzili: król Węgier Andrzej II, książę Antiochii Boemund IV oraz król Cypru Hugo I Cypryjski. Krzyżowcom udało się zdobyć Damiettę, ale nie wykorzystali w pełni potencjału tego sukcesu i wkrótce zostali wyparci z Egiptu.
Wyprawa dyplomatyczna od 1228 do 1229 – zorganizowana przez cesarza rzymsko-niemieckiego Fryderyka II. Niektórzy historycy uważają ekspedycję cesarza za VI wyprawę krzyżową. Nie miała ona, jednak wyjątkowo, w przeciwieństwie od poprzedni misji charakteru wyprawy militarnej, a była misją dyplomatyczną. Na drodze dyplomacji rokowań udało się krzyżowcom odzyskać Jerozolimę z korytarzem łączącym ją z wybrzeżem, a także Betlejem i Nazaret. Sukces tej wyprawy był większy od efektów wielu militarnych krucjat. W przypadku uznania tej misji za wyprawę krzyżową, numeracja ostatnich dwóch krucjat ulega zmianie (z VI na VII i z VII na VIII).
VI wyprawa krzyżowa od 1248 do 1254 – zorganizowana przez króla Francji Ludwika IX na wieść o zdobyciu Jerozolimy przez Chorezmijczyków w 1244 roku. Krzyżowcy odbili Damiettę, ale później doznali druzgocących porażek w bitwach pod Al- Mansurą i Fariskur. Podczas tego ostatniego starcia do niewoli dostał się sam Ludwik IX, co ostatecznie przypieczętowało klęskę.
VII wyprawa krzyżowa 1270 – zorganizowana przez Ludwika IX, który tym razem zaatakował Tunis, aby przyprzeć do muru władcę miasta i tym samym zmusić go do przejścia na wiarę chrześcijańską. Oblężenie skończyło się fiaskiem , a w obozie krzyżowców wybuchła zaraza (prawdopodobnie dżuma), na skutek, której zmarł Ludwik IX. Po śmierci króla jego armia powróciła do Europy.
Ilustracja prezentująca Krzyżowców w pełnym wyposażeniu
Wyprawy ludowe
Oprócz oficjalnych zbrojnych wypraw krzyżowych mających na celu walkę organizowano również , tzw. wyprawy ludowe w których udział brały tłumy chłopów, najbiedniejszych obywateli i przestępców. Wszystkie z nich zakończyły się masakrami uczestników. Mimo oczywistych kalkulacji przemawiających za tak tragicznym zakończeniem wypraw, pielgrzymki nie zostały odwołane, wręcz przeciwnie pchani chorym fanatyzmem hierarchowie nawoływali do wzięcia udziału w wyprawach z powodu łask bożych jakie miał rzekomo spłynąć na uczestników. Zamiast łask większość uczestników wypraw czekała śmierć.
I wyprawa ludowa (1096) – odbyła się przed I wyprawą krzyżową. Poprowadził ją kaznodzieja Piotra z Amiens. Krzyżowcy ludowi omamieni wizją łask bożych i fanatyzmem dokonali kilku masowych rzezi ludności żydowskiej w Nadrenii i na szlaku swoich przemarszów, jednak po wkroczeniu do Azji Mniejsze zostali zmasakrowani przez oddziały sułtana Kilidż Arslana w czasie oblężenia zamku Kserigordon i w bitwie pod Civetot.
II wyprawa ludowa (1147) – towarzysząca II wyprawie krzyżowej, podzieliła losy głównej wyprawy i została zmasakrowana.
Krucjata dziecięca (1212) – będąca pokazem wyjątkowej głupoty i zaślepienia. Poprowadzona przez grupę francuskich i włoskich kaznodziejów. Na statkach zgromadzono kilkadziesiąt tysięcy dzieci. Większość z nich zginęła na statkach w męczarniach z głodu a te, które dotarły do Cypru zostały sprzedane w niewolę muzułmanom.
Podsumowując historię wypraw należy wymienić najważniejsze skutki wypraw krzyżowych i ludowych
-zniszczenie pozytywnych relacji między islamem i chrześcijaństwem z epoki przed krucjatami
-znaczące osłabienie Cesarstwa Bizancjum
- powstanie templariuszy i innych zakonów rycerskich w Ziemi Świętej
-rozwój żeglugi morskiej
-znaczący wzrost niechęci wobec pogan i wyznawców innych niż chrześcijaństwo religii
- rozkwit miast Włoch
- pogorszenie relacji z wyznawcami prawosławia
- śmierć setek tysięcy ludzi
Krucjaty są dowodem na to, jak kończy się wprowadzenie w życie fanatyzmu religijnego, w dwóch systemach religijnych chrześcijaństwie i islamie.
Inkwizycja
Inkwizycję można śmiało określić jako kościelną policję, funkcjonariuszy kościoła.
Celem tej „policji” było poszukiwanie, nawracanie i karanie odstępców i heretyków wobec kościoła rzymsko katolickiego. Inkwizycja działała od XIII do XIX wieku. Działała ona przede wszystkim zgodnie z wytycznymi znajdującymi się w bullach papieskich i dokumentach soborowych.
Oficjalnie mówi się, że przez 6 wieków kościół skazała na różne kary przeszło kilkaset tysięcy osób, najbardziej obiektywne źródła mówią o kilkunastu do kilkudziesięciu tysięcy straconych. Same procesy o czary, w których sądzono za tak fantastyczne i absurdalnie brzmiące oskarżenia jak latanie na miotłach, organizowanie sabatów na cześć szatana, zjadanie dzieci, profanacja hostii, czy stosunki seksualne z demonami były w tamtych czasach na porządku dziennym.
Cały pomysł organizowania procesów o czary miał swój rozkwit w wieku XV, kiedy to papież Mikołaj V udzielił inkwizycji zezwolenia do zajmowania się wszelkimi , oskarżeniami i przypuszczeniami w sprawie stosowania czarów.
Księgą, która była swoistym fundamentem dla działań inkwizytorów i ich instrukcją był „ Młot na czarownice” napisany przez Heinricha Kramera i Jakoba Sprengera. Autorzy kierując się godzącymi w kobietę kościelnymi doktrynami doszli do wniosku, że kobiety są częściej winne uprawiania magii gdyż jako z natury słabsze od mężczyzn są mniej odporne na zakusy diabła, do tego jeszcze jako istoty grzeszne cechuje je słabsza wiara. W konsekwencji wprowadzenia w życie założeń inkwizytorów na kilkaset oskarżonych o czary kobiety przypadł tylko jeden mężczyzna.
Poza tym autorzy ogłosili coś na rodzaj nowego dogmatu w katolicyzmie, wiara w czarownice stała się nieodłączną częścią doktryny katolickiej a każdy kto odważył się podważyć ten szkodliwy dla życia ludzkiego zabobon zostawał napiętnowany jako heretyk i wróg kościoła.
Okładka wydania Maleficarum- Młota na czarownice z 1669 roku
To co nasuwa mi się w tym momencie na myśl, to ukazanie działań inkwizycji i mechanizmu wskazywania przez nią wrogów przez pryzmat twórczości Orwella a mianowicie wymyślonego przez niego terminu myślozbrodni w książce”rok 1984”. Myślazbrodnia polegała na „przestępstwie”myślenia samodzielnego i niezgodnego z tym co głosiła Partia oraz Wielki Brat, którzy sprawowali w książce totalitarną władzę. Właściwie przymuszenie do porzucenia samodzielnego myślenia, przez mechanizm zastraszenia- w tym przypadku przez groźbę herezji i potępienia- na rzecz ślepej wiary w dogmaty religijne można zakwalifikować jako przejaw totalitaryzmu.
Niestety, ale kościół katolicki przez bardzo długi czas wskutek przeświadczenia, że działa z polecenia siły wyższej i tym samym jest nieomylny dopuszczał się bardzo wielu tego typu manipulacji, które upokarzały człowieka i hamowały naturalną potrzebę zadawania pytań, wątpienia i racjonalnego myślenia.
Wracając do procesów czarownic, należy zwrócić uwagę, że w celu zbadania całej sprawy powoływano cały system śledczy. Prawo średniowiecza w pełni zezwalało na używanie tortur w trakcie przesłuchań oskarżonych. W trakcie śledztwa stosowano różnego rodzaju próby, które miały udowodnić winę lub niewinność oskarżonej. Część z prób wysławiała się wyjątkowym okrucieństwem, na szczególną uwagę zasługuje tutaj próba wody, polegająca na wrzuceniu związanej kobiety do wody. Jeśli kobieta się nie zanurzała w wodzie to miał to być, dowód niewinności.
Tutaj, jednak dochodzimy do swoistego absurdu, gdyż w tamtych czasach kobiety nosiły obszerne suknie mogące podtrzymywać je na wodzie, nie był to jednak dowód na niewinność, wręcz przeciwnie służyło, to jeszcze jako dodatkowy argument za winą oskarżonej!
Argumentowano, iż jest to dowód jakoby czysta woda nie chciała przyjąć „nieczystej” kobiety.
Stosowano również próbę wagi-, jeśli waga kobiety była poniżej 49, 5 kg uznawano, iż jest czarownicą i jest zdolna do latania na miotle. Innym rzekomym dowodem na winę oskarżonej miało być diabelskie znamię na ciele oskarżonej.
Oprócz prób stosowano różnorodne narzędzia tortur w celu psychicznego złamania oskarżonego i dowiedzenia jego winy. Stosowanie tortur nierzadko jednak kończyło się śmiercią oskarżonego.
Jednym z popularniejszych narzędzi był łańcuch. Przesłuchiwanego wieszano za ręce wykręcone do tyłu i podciągano na bloczku. Szarpano za łańcuch lub obciążano dodatkowo balastem nogi ofiar. Innym nieprzyjemnym urządzeniem był kolczasty fotel, na którym przesłuchiwany opierał plecy i ręce, w które wbijały się kolce. Kozioł Czarownic przeznaczano specjalnie dla kobiet podejrzanych o czary. Sadzano je okrakiem na klocu drewna w kształcie piramidy o ostrym czubku. Krawędź „siedziska” zagłębiała się w ciało ofiary.
Często stosowano również „Żelazną Dziewicę”. Skazaną zamykano w żelaznym w pudle, którego wewnętrzne ścianki były pokryte sterczącymi gwoździami.
Tron dziewiczy, to z kolei krzesło wyposażone w kolce i uchwyty służące unieruchomieniu ofiary. Krzesła metalowe mogły być, dla wzmocnienia tortury, dodatkowo podgrzewane. Wymuszenie w ten sposób przyznania się do popełnienia zarzucanego czynu mogło trwać od kilkunastu minut do kilkunastu dni. Dla uzyskania pożądanego efektu, ofiary sadzano na takim krześle nago.
Poza śmiercią przez tortury powszechną karą śmierci była śmierć na stosie, jednak procesy nie zawsze kończyły się najwyższą karą, częste były kary chłosty, spłaty za rzekome szkody spowodowane czarami. Ofiary śmiertelne w procesach o czary, miały wynieść w przeciągu 300 lat od 35000 do 60000 istnień. Do dzisiaj, jednak nie jest pewna ostateczna liczba ofiar tamtych procesów, spory między historykami na ten temat trwają do dziś.
Zgłębiając bardziej historię inkwizycji nie można pominąć postaci słynnego inkwizytora Tomása de Torquemady.
Torquemada był generalnym inkwizytorem Walencji, Kastylii i Argonii. Dowodem , który niezaprzeczalnie udowadniał to, jak wysoką pozycję zajmował inkwizytor był fakt, że był on doradcą i spowiednikiem Izabeli I kastylijskiej- królowej Kastylii. W 1490 roku inkwizytor prowadził proces przeciw Żydom oskarżonym o mord rytualny i kradzież hostii.
Cała afera była wywołana prawdopodobnie antyżydowską propagandą, za czasów Torqumedy krążyły po całej Hiszpanii opowieści o nikczemnych Żydach, którzy zabijali niewinne chrześcijańskie dzieci. Wystarczyło do tego dodać niechęć do Żydów podsycaną faktem, iż żydzi byli uznawani za głównych winnych śmierci Jezusa i tych, którzy nie zaakceptowali go jak mesjasza.
Historyk John Edward Longhurst pisał, iż prawdopodobnie inkwizytor finansował festiwale niszczenie żydowskich książek .
Mimo tego, że dowody na winę oskarżonych były mało wiarygodne, po upływie roku oskarżonych uznano za winnych i spalono na stosie. Sam proces został wykorzystany do antyżydowskiej propagandy, która w znaczący sposób przyczyniała się do wygnania żydów w roku 1492 z Hiszpanii.
Liczba wyroków śmierci wydanych przez hiszpańską inkwizycję za czasów przewodzenia jej przez Torquemadę jest oceniania bardzo różne, przez co do dzisiaj trwają spory o rzeczywistą liczbę ofiar inkwizytora. Część źródeł XV i XVII wiecznych kronikarzy Hernando de Pulgara -sekretarza królowej Izabeli i Bachillera Andresa Berndaleza mówi o 4700 spalonych w Sewilli bądź ponad 3 tysięcy spalonych na terenie całej Hiszpanii.
Inni znani inkwizytorzy:
Bernard Gui
Heinrich Kramer
Jakob Sprenger
Piotr z Werony
Gian Pietro Carafa
Najbardziej znanymi ofiarami inkwizycji byli
Giordano Bruno
Galileusz
Jan Hus
Joanna d' Arc
Indeks ksiąg zakazanych
Historię indeksu ksiąg zakazanych nie można nazwać zbrodnią w typowym znaczeniu tego słowa. Owszem, miały miejsce kary za posiadanie zakazanych pozycji, jednak w tamtych czasach mało kto, poza najbardziej wpływowymi ludźmi mógł mieć dostęp do książek z indeksu. W tym przypadku jest to bardziej zbrodnia przeciw swobodnemu rozwojowi nauki, myśli i wiedzy ludzkiej. Indeks został ustanowiony w roku 1559 przez papieża Pawła IV. Była, to pewnego rodzaju cenzura prewencyjna, której celem było wyeliminowanie z obiegu książek uznanych za heretyckie, odnoszących się krytycznie do katolicyzmu- znów możemy dostrzec postrzeganie samodzielnego, krytycznego myślenia jako czegoś niewłaściwego, niezgodnego z doktryną kościoła- bądź uznanych za bluźniercze.
Każdemu, kto rozpowszechniał , drukował i odważył się wejść w posiadanie zakazanych książek groziła ekskomunika i wykluczenie ze społeczeństwa. Na indeksie znajdowały się dzieła naukowe i literackie, które stanowią niesamowicie istotny element w drodze rozwoju naszej cywilizacji.
Dzieła takich osobistości jak Mikołaj Kopernik, Adam Mickiewicz, Juliusz Słowacki, Kartezjusz, Wolter, Immanuel Kant, Johannes Kepler, Galileusz były tylko małą częścią całego indeksu. Ze źródeł historycznych wynika, że w momencie ukazania się ostatniego wydania indeksu w roku 1949, za czasów panowania w Watykanie Piusa XII, na indeksie było ponad 4 tysiące pozycji.
Indeks wraz ze wszystkimi karami z, nim związanymi został oficjalnie zniesiony w roku 1966. Warto w tym momencie postawić sobie pytanie, o ile bardziej mogłaby być rozwinięta nasza cywilizacja, gdyby mogła swobodnie korzystać z wiedzy znajdujące się w książkach.
Okładka indeksu ksiąg zakazanych
Niestety, nie zmienimy przeszłości, ale możemy uczyć się na błędach naszych przodków patrząc w historię, aby mroczne wieki już nigdy nie wróciły.
Hiszpański Podbój Ameryki
Podbój Ameryki Środkowej i Południowej przez Hiszpanów , datowany na początek XVI wieku jest jednym z najbrutalniejszych i najstraszniejszych okresów historii. Prowadzony był przez ambitnych i przedsiębiorczych konkwistadorów hiszpańskich, którzy kierowali niewielkimi, lecz znakomicie wyposażonymi i wyszkolonymi oddziałami najemników- żołnierzy. Spora część z nich była przestępcami zwalnianymi specjalnie z więzień na dalekie i ryzykowane wyprawy kolonialne. Tym co szczególnie motywowało ich do wypraw była żądza przygód, bogactw i przed wszystkim zapał religijny, ocierający wręcz o fanatyzm, gdyż jednym z głównych celów wypraw było nawracanie mieszkańców Ameryk na chrześcijaństwo.
Finansowaniem wypraw zajmowała się korona hiszpańska i pełnomocnicy królewscy. Historycy zwracają uwagę, że innym bardzo wpływowym inwestorem wypraw był kościół katolicki.
Francisco Pizarro i Ferdynand Cortez to jedni z najważniejszych przywódców konkwistadorów.
Francisco Pizarro – był jednym z największych zdobywców Nowego Świata. Pokonał Inków, został władcą Peru, zbudował nową stolicę Lama. Jak udało mu się tego dokonać? W skutek misternie zaplanowanej intrygi podporządkował sobie 30 tysięczną armię mając tylko 200 żołnierzy! Imperium Inków, przed rozpoczęciem najazdu oddziału Pizarry było osłabione wojną domową. Konkwistador wykorzystał tą sytuację zapraszając wodza Atahualpę wraz z gronem 5 tys. szlachty indiańskiej. Przybyli oni bez broni, zaś w czasie uczty zostali podstępnie napadnięci i wymordowani przez żołnierzy hiszpańskich. Z rzezi oszczędzono tylko jednego człowieka, władcę Atahualpę. Zaszantażowanemu władcy obiecano wolność w zamian za 6 ton złota i 12 ton srebra. Atahulapa przekazał Hiszpanom okup mimo tego został skazany na śmierć na stosie.
Według wierzeń Inków spalenie ciała było równoznaczne z zabiciem również duszy. Hiszpanie łaskawie zgodzili się, więc na zamianę wyroku śmierci na uduszenie, jednak postawiali jeden warunek, władca musiał przejść na chrześcijaństwo. Po dokonaniu wyroku Pizaroo wraz z oddziałem żołnierzy złupił pozostałe bogactwa Inków i zginął, zamordowany przez własnych rodaków.
Pizarro stał się jedną z najbardziej lżonych postaci w historii; wspomnienie o nim nosi piętno kolonialnej przeszłości Hiszpanii, wynikające z okrucieństwa konkwistadorów i zawiści europejskich sąsiadów iberyjskiego królestwa.
Hernán Cortés de Monroyy Pizarro( Ferdynand Cortez) - był hiszpańskim konkwistadorem , który poprowadził ekspedycję, która spowodowała upadek imperium Azteków. Wraz z oddziałem 500 żołnierzy, podbił i opanował w latach 1519-24 ogromne terytorium państwa Azteków, znajdujące się w Meksyku i na Półwyspie Jukatan w Ameryce Środkowej.
W trakcie podboju państwa Azteków zawarł przymierze z plemionami Tlaxacla , Huejotznican. Wraz z nimi wyruszył na imperium Azteków. 8Listopada 1519 roku wojska Cortezsa weszły do stolicy Azteków Tenochtitlan , gdzie Cortez uwięził króla Azteków Montezumę II. Po ostatecznym podboju Meksyku Corteś zorganizował jeszcze jedną wyprawę do Gwatemali i Hondurasu, były to jednak wyprawy bez większego znaczenia.
W 1540 roku wrócił do Hiszpanii, gdzie wskutek intrygi nie został w żaden sposób nagrodzony za zasługi dla Hiszpanii. W roku 1547 2 grudnia zmarł.
W skutek podbojów imperiów Azteków i Inków liczebność rdzennych mieszkańców podbijanych terytoriów spadła z 50 do 90 procent.
Istotnym faktem jest, iż wraz z konkwistadorami do Ameryki wyruszali misjonarze chrześcijańscy i zakonnice w celu szerzenia wiary chrześcijańskiej wśród tubylców. Zakony franciszkańskie, dominikańskie i jezuickie wykazywały się największą aktywnością w nawracaniu Indian. Ponieważ jednym z najważniejszych celów konkwisty było ograbianie dóbr i całkowite podporządkowanie rdzennych mieszkańców najeźdźcom, szerzenie wiary katolickiej wśród Indian odbywało się pod agresywnym przymusem.
Część historyków jest zdania, że przedstawianie zakonników jak obrońców Indian , szerzycieli oświaty i opieki medycznej dla najbiedniejszych jest niezgodne z rzeczywistą historią konkwisty. Twierdzą, że w trakcie trwania konkwisty tylko nieliczni chrześcijanie sprzeciwiali się brutalnym metodom nawracania Indian.
Inni znani konkwistadorzy:
Alonso de Hojeda
Sebastián de Belalcázar
Diego de Almagro
Lope de Aguirre
Wielu ludzi usprawiedliwia powyższe zbrodnie kontekstem historycznym i relatywizmem. Owszem, zwyczaje i kultura ludzi się zmieniają , jeśli jednak będziemy trzymać się ślepo relatywizmu jako wytłumaczenia wszelkich zbrodni , dojdziemy do absurdalnej zasady według, której nawet najgorszą zbrodnię czynioną wyłącznie w imię czyiś interesów i realizacji chorych idei będzie można usprawiedliwić kontekstem i innym czasami.
Jeśli przyjmiemy jako pewnik tego typu rodzaj pojmowania świata, nie będzie istnieć żadna granica, której nie będzie można przekroczyć i żaden czyn, który byłby godny potępienia. W tym miejscu kończę pierwszą część cyklu. Mam nadzieję, że temat was zainteresował i udało się wam przebrnąć przez tekst bez większych zgrzytów :)
Kolejną część postaram się umieści do końca przyszłego tygodnia. Pozdrawiam.
Bibliografia
1.http://pl.wikipedia.org/wiki/Wyprawy_krzy%C5%BCowe
2.http://historia.pgi.pl/krucjaty.php
3.http://inkwizycja.kgb.pl/
4.http://pl.wikipedia.org/wiki/Procesy_o_czary
5.http://pl.wikipedia.org/wiki/Tom%C3%A1s_de_Torquemada
6.Magazyn Focus, luty 2001
7.W. Monter, Frontiers of Heresy: The Spanish Inquisition from the Basque Lands to Sicily
8.http://www.knowmore.pl/historia/indeks-ksiag-zakazanych
9.http://pl.wikipedia.org/wiki/Indeks_ksi%C4%85g_zakazanych
10.http://pl.wikipedia.org/wiki/Konkwista
11.Stuart Stirling;Pizarro. Pogromca Inków Pizarro. Conqueror of the Inca