Moje spojrzenie po latach na historię...
Mija kolejna rocznica słynnej Bitwy pod Komarowem. 31 sierpnia będzie 92 lata. Odkąd zmienił się ustrój, pamięć o poległych w 1920 roku znalazła się na właściwym dla nich miejscu.
Będąc już osobą dorosłą dowiedziałam się, że mieszkałam w miejscu historycznym i mocno zbroczonym krwią Armii Budionnego i polskiej I Dywizji. Groby, a bardziej kopce z byle jakim krzyżem w pobliżu naszego domu były czymś oczywistym. Jako dziecko wraz z innymi dziećmi bawiłam się tam w chowanego, bo groby były zarośnięte i nikt ich nie uprawiał. Mało tego, zostały prawie zaorane przez właściciela pola.
Czasami w wieczornych rozmowach przy stole z sąsiadami (wtedy jeszcze ludzie do siebie chodzili) coś tam wspominali o bitwie o poległych, ale dla kilkuletniego dziecka nie był to temat godny zapamiętania;)
Jednak jak któregoś razu sąsiadka oznajmiła, że kiedyś często było widać wieczorem światełka w okolicach mogił to bardzo ten temat zaczął mnie interesować!
Kilka razy, gdy już było ciemno, wymykałyśmy się z siostrą po kryjomu z domu aby podpatrzyć, ale niestety nic nie zobaczyłyśmy i tak temat poległych został na jakiś czas zapomniany.
Od kilkunastu lat w ostatnią niedzielę sierpnia odbywa się inscenizacja przebiegu Bitwy. Zjeżdżają się ułani z różnych miejsc w kraju, ale z jednakowym umiłowaniem do pamięci i historii.
Uroczystość zaszczycają zmieniające się osobistości rządowe i niezmiennie od wielu lat major Zbigniew Makowiecki - przedwojenny oficer Wojska Polskiego, kawalerzysta, mieszkający obecnie na stałe w Londynie. Pan z 1917 roku, ale nie jeden młody mógłby mu pozazdrościć sylwetki i klasy.
Obchody trwają praktycznie cały dzień zakończony inscenizacją bitwy na słynnym Wzgórzu 255. Kilka lat temu nazwa ta nabrała dla mnie innej magicznej mocy, gdyż wcześniej było to tylko pole sąsiadów, gdzie jeden sąsiad uprawiał chmiel a ja jako dziecko wraz z innymi usiłowałam zarobić na jego zbieraniu pierwsze pieniążki;)
Uczestnicząc w niedzielnym nabożeństwie w parafialnym kościele bardzo często patrzyłam się na jeden z wielu obrazów zdobiących piękny gotycki kościół przedstawiający jakąś bitwę. Dla mnie był to jeden z nieznanych faktów naszej historii i nawet nie zdawałam sobie sprawy, że obraz przedstawia moja rodzinną miejscowość i niezwykle ważne dla niepodległości naszego narodu miejsce.
Przez tyle lat dla mnie to była "wiocha", z której jak najszybciej należy się ewakuować;) Ze wstydem przyznaję, że wstydziłam się miejsca swojego urodzenia. Teraz wiem, że do pewnych spraw trzeba dorosnąć i nabrać dystansu. Z wiekiem też zmieniają się dla nas nasze wartości. Rodzice o historii nie mieli czasu nam opowiadać. Ojciec mimo, że na tamte czasy był człowiekiem wykształconym (dwa lata Akademii Zamojskiej) nie miał czasu na poważne rozmowy z dziećmi bo jego pasją była uprawa roli, którą próbował i mnie z marnym sutkiem zarazić;) Później już jako prezes ZBOWID-u praktycznie żył życiem kombatantów.
Moje dzieci natomiast już są dumne, że ich mama pochodzi z historycznego miejsca a już po pobycie pana Hoffmana na "naszym wzgórzu" nie mają żadnych wątpliwości;)
Podziwiam wiecznie młodych ułanów - ludzi z pasją, utrzymanie koni, ekwipunku, umundurowania to wszystko kosztuje! Ale czego się nie robi dla pamięci. Widać coraz młodsze twarze kawalerzystów i najfajniejsze, że zarazili swoją pasją dziewczyny. Z roku na rok jest coraz więcej płci pięknej i to wszystko razem jest motywujące. Ktoś musi tą wiedzę i pamięć przekazywać z pokolenia na pokolenie, bo ludzi z tamtego okresu z każdym rokiem jest coraz mniej. Boję się rocznicy kiedy już nie zobaczę wyprostowanej sylwetki majora Makowieckiego! i....kto inny będzie już odbierał meldunki poszczególnych pułków ułanów.
Przedstawię zdjęcia z tegorocznych obchodów zrobione przez moje najmłodsze dziecko i tylko jedna myśl mi przebiegła a mianowicie na jednym ze zdjęć niebo ma ten sam kolor i barwy jak na obrazie z mojego dawnego kościoła.....
