JustPaste.it

O czym nie wie 99% katolików

Chronologia powstała pod inspiracją artykułu na eiobie pod podobną nazwą.

Chronologia powstała pod inspiracją artykułu na eiobie pod podobną nazwą.

 

c83f50e885699d09fd96b74919d4d479.jpg

Chronologia Chrześcijaństwa – na podstawie dzieł
Karlheinza Deschnera

 

Kobieta ma się do mężczyzny tak, jak rzecz

niedoskonała i ułomna do rzeczy doskonałej”.

Tomasz z Akwinu (zm. 1274 r.)

 

Wszystkie poniższe informacje łącznie z cytatami pochodzą z dzieł Karlheinza Deschnera. Utworzona chronologia jest jedynie zestawieniem informacji podczas czytania i przeglądania książek powyższego autora i jej celem nie jest obrażanie żadnych uczuć religijnych itp. Warto pamiętać przy tym, iż nie zostały zawarte wszystkie daty, jakie zostały w książkach zamieszczone. Wynika to bardziej z pominięcia niektórych cyfr, nie zaś z celowego zamiaru.

 

XIV w. p.n.e. – krystalizuje się pojęcie grzechu za panowania egipskiego faraona Echnatona (Amenofisa IV), które to pojęcie zostaje przejęte przez Hebrajczyków w VII w. p.n.e.

70 r. – Zauważalne zjawisko odsuwania się od siebie społeczności wczesnochrześcijańskich i żydowskich.

II w. – chrześcijanie w dalszym ciągu nie uważali Jezusa za współistotnego-równego Bogu. Przyznawali mu drugie miejsce po „niezmiennym i wiecznym Bogu, Stwórcy świata”.

Ok. 180 – po raz pierwszy w kontekście chrześcijańskim pojawia się słowo „mnich” (monos – samotny) u ebonity Symmacha.

II i III w. – Tertulian głosi, że nigdy nie jest za późno na chrzest.

III w. – pierwsze wzmianki na temat odbywania przez księży stosunków z tzw. świętymi dziewicami (duchowa małżonka, poświęcona Bogu dziewica). Przed III w. żaden Ojciec Kościoła nic nie wiedział na temat dziewictwa Maryi. „Do IV w. nie słyszano też o jej cielesnym wniebowzięciu; zamieniona później w dogmat wiara w Niepokalane Poczęcie była zwalczana jako zabobon przez największych luminarzy i Ojców Kościoła, takich jak Bernard, Bonawentura, Albert Wielki i Tomasz z Akwinu”.

III w. – Biskup Rzymu Hipolit w statucie kościelnym zakazuje kategorycznie wstępowania chrześcijan do wojska: „Jeśli katechumen albo człowiek ochrzczony chce być żołnierzem, to trzeba go odtrącić, sprzeniewierzył się bowiem Bogu!”.

249 r. – salezjanie zostają wyklęci przez synod. „(…) którzy nie tylko kastrowali swych zwolenników, ale i każdego, kto miał pecha znaleźć się w ich mocy (…)”.

Przełom II i III w. – „(…) Klemens Aleksandryjski, który jako pierwszy użył słowa asceci w stosunku do żyjących w skrajnej wstrzemięźliwości chrześcijan, zabronił stosowania szminki i noszenia ozdób, a nawet uczestnictwa w tańcach i zalecał wstrzymywanie się od spożywania mięsa i picia wina aż do starości”.

III w. – powstają traktaty, celebrujące dziewictwo „pod niebiosa”.

Przełom III i IV w. – powstawanie chrześcijańskiego monastycyzmu.

IV w. – Konstytucje Apostolskie opowiadały się (nadal) za małżeństwem duchownych.

IV w. – Kościół na synodzie w Elwirze wyznaczył karę dla małżeństw mieszanych (chrześcijańsko-żydowskich), a także zakazał duchownym i ludziom świeckim kontaktów z Żydami pod groźbą (!) pozbawienia komunii.

IV w. – Ojciec Kościoła Bazyli ustala piętnastoletnią pokutę za małżeństwo kazirodcze.

IV w. (II połowa) – Już wtedy pospolity lud uważał urząd biskupi za siedlisko ludzi chciwie bogacących się. Znamienne są słowa Ammianusa Marcellinusa, historyka z IV w., który uważał, że „(…) ktokolwiek zostaje biskupem Rzymu, ten łatwo dochodzi do bogactwa i może wieść żywot feudała”.

306 r. – Synod w Elvirze „dokonał rozróżnienia między świętymi dziewicami, które spółkowały tylko raz (semel), a takimi, które czyniły to stale (libidini servierint)”. Ten sam synod zaznaczał w sprawie celibatu: „Biskupi, księża i diakoni, w ogóle wszyscy duchowni, sprawujący świętą posługę przy ołtarzu, muszą się wstrzymać od obcowania ze swymi żonami pod karą zawieszenia”. Zakaz ten obowiązywał początkowo tylko część kościoła hiszpańskiego. Na tym samym synodzie mówiło się o „rozpustnych biskupach, księżach i diakonach, „cudzołożnych żonach księży”, „katechumenach dzieciobójcach” i „deprawatorach chłopców”.

314 r. – Synod w Arelate uchwalił ekskomunikowanie dezerterów.

317 r. – Po tym jak chrześcijaństwo staje się oficjalną religią imperium, biskupi zaczynają towarzyszyć wojskom jako kapelani (!) i tego roku pojawia się prawdopodobnie pierwsza chorągiew z inicjałami Chrystusa.

318 r. – Za sprawą Konstantyna jurysdykcja duchowna została zrównana z państwową (!), co ostatecznie doprowadziło do strasznych nadużyć. Odebrano zatem władzę sądowniczą biskupom (!) na Wschodzie w 398 r., na Zachodzie w 408 r.

320 r. – w Tabennis (Egipt) powstaje klasztor założony przez byłego rzymskiego żołnierza – Pachomiusza. Stworzył on również pierwszą regułę zakonną (iście wojskową), która wpłynęła na reguły Bazylego, Kasjana i Benedykta.

321 r. – Konstantyn zezwala wszystkim na darowizny na rzecz Kościoła.

380 r. – Teodozjusz I wydaje 27 lutego tegoż roku okrutnie krzywdzący tolerancję edykt religijny, który czynił przyjęcie wiary katolickiej obowiązkiem dla każdego obywatela Imperium Rzymskiego – „pod groźbą kar niebiańskich i doczesnych”.

 

381 r. – Duch Święty zyskuje na mocy synodu ekumenicznego w Konstantynopolu pełnię „jestestwa Bożego”. Wcześniej m.in. Orygenes zabraniał wręcz okazywania czci trzeciej osobie Boga. Takiego samego zdania był zresztą Ojciec Kościoła Klemens. To właśnie od 381 r. pełnoprawnie istnieje dogmat o Trójcy Świętej. W tym samym roku ukonstytuowano na II-gim soborze powszechnym ortodoksyjny (prawosławny) katolicki Kościół państwowy.

 

394 r. – za ogromnym wpływem ówczesnych chrześcijan (prawdopodobnie odłamy katolickie) mają miejsce ostatnie igrzyska olimpijskie. Pada także m.in. z tej samej przyczyny antyczny uniwersytet ateński z racji propagowania filozofii pogańskiej (po prostu niezgodnej z chrystianizmem) w 529 r.

400 r. – Synod Toledański postanawia: „Jeśli poświęcona Bogu córka biskupa, księdza lub diakona upadnie albo wyjdzie za mąż, ani ojciec, ani matka nie mogą jej przyjąć ponownie; ojciec będzie musiał odpowiedzieć przed soborem; kobieta owa nie będzie dopuszczana do komunii, jeśli po śmierci męża nie uczyni pokuty, jeśli jednak opuści go i zapragnie pokuty, to po jej zakończeniu może przystąpić do stołu świętego”.

V w. – Synod w Arles groził klątwą każdemu chrześcijaninowi, który zgodziłby się na zagranie roli w teatrze. Od V w., co poświadczają liczne, nie tylko Deschnerowskie źródła, biskup Rzymu jest właścicielem największej ilość dóbr ziemskich w całym imperium.

404 r. – Usunięto Żydów z armii (dotyczyło to imperium rzymskiego).

416 r. – Teodozjusz wydaje edykt nakazujący spalenie wszystkich pism antychrześcijańskich.

419 r. – Synod w Kartaginie pozbawia niewolników uczestnictwa w sądach, jako świadka lub powoda, co wcześniej nie budziło większej opozycji.

423 r. – Papież Celestyn I zarządza, iż nie wolno wznosić żadnej synagogi bez zgody Kościoła.

475 r. – Gmina rzymska od tej pory musiała oddawać czwartą część dochodów kościelnych biskupowi. Druga ćwierć wędrowała do kleru, trzecią rozdzielano między biednych, ostatnią zaś przeznaczano na utrzymanie budynków kościelnych.

476 r. – Cesarz Bazylisk (nie Bazylii, po prostu Bazylisk) potępia uchwały soboru powszechnego w Chalcedonie, a poparło go w tym ok. 500 biskupów orientalnych. Jest to kolejny dobitny przekład tego, że od V w., wraz z rozpoczęciem ery cezaropapizmu, to monarchowie podejmowali decyzje dotyczące wiary (!) bez zasięgania opinii „duchownych”.

VI w. – aż do VI w. w Hiszpanii synody nie podejmowały sprawy abstynencji seksualnej księży żonatych.

VI w. – zgodnie ze spisanym przez mnichów „prawem salickim” „liczba razów przewidywanych dla dziewki służebnej wahała się od stu dwudziestu do dwustu czterdziestu”.

VI w. – Czasy panowania Justyniana I (zwanego nawet pobożnym), który to stworzył podstawy co do tego jak: nawracać przemocą, przeprowadzać przymusowe chrzty, wprowadzić karę śmierci czy uznać pogan za niezdolnych do aktu prawnego.

528 r. – cesarz Justynian rozporządził, że nie mógł zostać biskupem ten, kto miał dzieci (”Nie: kto był żonaty!”). Ten często cytowany dekret miał źródła natury prawnomajątkowej.

553 r. – Justynian wydaje zakaz korzystania z Talmudu – w dalszym ciągu nasilała się wyraźnie antysemicka (czy też bardziej antyżydowska) tendencja pośród cesarzy imperium.

567 r. – Synod w Tours postanawia: „Ponieważ bardzo wielu dziekanów na wsi, jak też diakonów i subdiakonów, jest podejrzanych o niezaprzestanie obcowania z żonami, dziekan winien mieć zawsze koło siebie kleryka, który będzie mu wszędzie towarzyszył i miał z nim łóżko w jednej celi”. „Siedmiu subdiakonów lub też świeckich (!) miało (w cotygodniowym systemie zmianowym) pilnować dziekana. W wypadku odmowy groziła kara chłosty”.

583 r. – Trzeci synod lyoński groził złożeniem z urzędu (duchownego) „w razie przyjścia na świat dziecka”. Małżeństwo nie groziło w tym wypadku sankcją, jeśli duchowny zawarł je przed święceniami.

585 r. – Synod w Macon, gdzie zastanawiano się nad takim oto dylematem duchowym: „czy zasłużona niewiasta, w trakcie zmartwychwstania ciała nie będzie musiała przeistoczyć się najpierw w mężczyznę, nim wejdzie do raju”. Podczas synodu jeden z biskupów błysnął oświadczeniem, że kobiety nie są ludźmi.

589 r. – Podczas trzeciego soboru w Toledo zakazano Żydom posiadania niewolników (chrześcijańskich), do czego chrześcijanie mieli prawo.

VII w. – odnośnie mnichów – Jan Klimak: „Mnich powinien być posłusznym, obdarzonym rozumem zwierzęciem”.

VII w. – Synod w Rouen „(…) za złamanie ślubów czystości orzekał karę odosobnienia i surowej chłosty”. Ilość batów zależna od wagi czynu.

VII w. – Synod Trullański stwierdział: „(…) że w Afryce, Libii i innych miejscach najbardziej bogobojni biskupi obcują ze swymi żonami”. Ów synod był przeciw małżeńskim stosunkom u biskupów, jednak zezwalał na nie subdiakonom, diakonom oraz książom, „jeśli związali się małżeństwem przed święceniami na subdiakonów”.

VII w. – zaczyna dominować spowiedź indywidualna.

653 r. – Synod w Toledo: „przewidywał nie tylko sprzedaż kobiet podejrzanych lub okrytych niesławą, lecz także legalnych żon, jeśli wyszła na jaw ich „niewstrzemięźliwość”.

655 r. – Synod w Toledo postanawia: „że wszystkie dzieci osób duchownych „nie tylko nie mogą dziedziczyć po rodzicach, lecz mają na zawsze pozostać niewolnikami Kościoła, w którym sprawowali urząd ojcowie, okryci hańbą ich spłodzenia”.

675 r. – Synod w Bradze „(…) zakazał duchownym jakichkolwiek spotkań z kobietami (z wyjątkiem matki) bez towarzystwa godnego zaufania szpicla”.

693 – Synod w Toledo proponuje zadośćuczynienie tym, którzy oddawali cześć drzewom, ustroniom leśnym, źródłom i skałom: „jeśli szlachetny urodzony – trzy funty złota, jeśli mizerny – sto uderzeń ruzgą”.

694 r. – Siedemnasty sobór w Toledo uznaje, że wszyscy Żydzi są niewolnikami – pretekstem była zaś działalność (ponoć rzekoma) antypaństwowa oraz znieważanie krzyża (dziś za znieważanie krzyża funkcjonują zdecydowanie łagodniejsze kary).

721 r. – Synod rzymski zagroził „klątwą każdemu, kto wejdzie w związek małżeński z osobą, z którą trzymał do chrztu dziecko”.

742-743 r. – pierwszy niemiecki sobór narodowy za złamanie ślubów czystości „(…) przez służebnicę Chrystusa nakazywał karę „więzienia o chlebie i wodzie”, a ponadto trzykrotną chłostę i ogolenie głowy” – karę w średniowieczu bardzo poniżającą, stanowiącą ponadto symbol kastracji”.

747 r. – Papież Zachariasz „wyróżniający się przede wszystkim dobrocią” „(…) kazał wtrącić do więzienia mnichów i mniszki, którzy złamali śluby, dla czynienia tam stałej pokuty aż do śmierci”.

753 r. – Na synodzie w Metz wydano rozporządzenie: „Gdy duchowni uprawiają nierząd z zakonnicami, matkami, siostrami itd. Winni zostać pozbawieni urzędu, o ile są to osoby z wyższymi święceniami; tych zaś z niższymi należy poddać chłoście”.

785 r. – Synod w Paderborn, podobnie jak synod w Toledo (proponuje zadośćuczynienie tym, którzy oddawali cześć drzewom, ustroniom leśnym, źródłom i skałom): „ukarać szlachetnie urodzonego – sześćdziesięcioma, wolnego – trzydziestoma, niewolnego – piętnastoma solidami. Jeżeli grzywny nie może spłacić, ma służyć Kościołowi do czasu uiszczenia opłaty”.

816 r. – „w Niemczech wielki synod w Akwizgranie zezwalał na wyświęcenie żonatych mężczyzn”.

829 r. – Synod Paryski: „kapłanowi nie wolno zdradzić grzechu biskupa, gdyż jest on ponad nim”. Na tym samym synodzie ogłoszono: „liczne nieszczęścia, jakie spadły na Kościół i państwo, są karą za powszechnie uprawianą rozpustę, pederastię, bestiofilię, zażyłe obcowanie wiernych (!) nawet ze zwierzętami”.

888 r. – Synod w Moguncji „przyznawał, że popełniono „bardzo wiele zbrodni”, polegających na tym, że „księża spółkowali z własnymi siostrami i płodzili z nimi dzieci”.

X i XI w. – szanowani (do dzisiaj) książęta Kościoła: św. Bruno, arcybiskup Kolonii oraz Adalbert, arcybiskup Bramy, (wciąż) nie uznawali kąpieli.

X w. – Na początku tegoż wieku niejaki Regino z Prum „(…) zabronił wszystkim kobietom śpiewu w kościele”.

XI w. – Leon IX „uczynił niewolnicami wszystkie kobiety w Rzymie, które współżyły z duchownymi”.

XI w. – Wielki Synod w Pawii „oddawał na zawsze w niewolę synów i córki księży, „niezależnie od tego, czy zostali zrodzeni z wolnych czy niewolnych żon albo konkubin”.

XI w. – Papież Grzegorz VII dekretuje, że tylko papieże są zdolni do wybierania i kwestionowania cesarzy, cesarstw i królestw, a także majątków wszystkich ludzi (!), oraz że tylko papieże mogą dawać i odbierać państwa i wszelkie bogactwo.

1019 r. – Synod w Goslarze „groził ekskomuniką za utrudnianie sprawowania urzędu żonatym duchownym”.

1089 r. – Synod w Melfi „wydał rozporządzenie, na mocy którego kobietę można było sprzedać władzom świeckim, jeśli jej małżeństwo z księdzem wbrew wszystkim zakazom trwało”.

1098 r. – Król Filip I wynosi swojego kochanka do godności biskupa Orleanu.

XII w. – „Wedlug relacji opata Ailreda z Revesby, w klasztorze Wattun, w którym ciąża jednej z zakonnic stała się trudna do ukrycia, kilka sióstr doszło do wniosku, że nieostrożną należałoby obedrzeć ze skóry, inne wypowiedziały się za jej spaleniem, jeszcze inne za położeniem jej na rozpalonych węglach”.

XII w. – „kler zezwolił położnicom, przynajmniej teoretycznie, na wstęp do kościoła”. – zob. temat w kontekście czystości kobiety przy porodzie.

XII w. – w połowie wieku papież Eugeniusz III zalecał, a właściwie nalegał, na zorganizowanie kolejnej krucjaty, zaś jej uczestnikom obiecywał życie wieczne.

XII w. – coroczna spowiedź stała się obowiązkiem.

1135 r. – Synod pizański – „(…) zgromadzenie podjęło decyzję o anulowaniu małżeństw księży”.

1139 r. – II Sobór Laterański – ogłosił „wszystkie małżeństwa księży za nieważne, a zrodzone w nich dzieci za nieślubne i nielegalne”. Warto wiedzieć, że jeszcze w VII i VIII w. Kościół groził klątwami, jeśli ktoś nie chciał brać udziału we mszy sprawowanej przez żonatego księdza.

1179 r. – Uchwalono na trzecim soborze laterańskim, iż chrześcijanie „którzy ośmielą się współżyć z Żydami, podlegają ekskomunice”.

1182 r. – Król Filip August wypędza wszystkich Żydów z Francji, konfiskując jednocześnie ich mienie. Ta sama sytuacja miała miejsce w 1394 r.

1184 r. – Synod w Weronie nakazuje od biskupów ścinania kacerzy.

XIII w. – „inkwizytor Robert le Bourge groził stosem kobietom, które nie chciały być mu powolne. Foulques de Saint-George, także inkwizytor, zamykał oporne pod zarzutem herezji”.

XIII w. – „statut miasta Villefranche najspokojniej w świecie pozwalał na karanie żony, pod warunkiem, by „z tego powodu nie umarła”.

XIII w. – Kodeks Szwabski (sporządzony w oparciu o Kodeks Niemiecki) orzekał: „Mąż jest w prawie sprzedać swoje dziecko, jeśli prawdziwa bieda go do tego przymusza”.

1212 r. – Synod Paryski głosi: „Podejrzane drzwi i pomieszczenia w opactwach, przeorstwach i wszelkich miejscach pobytu zakonnic, winny być zabarykadowane przez biskupów, aby diabłu nie dawać okazji”. W tym samym roku biskup Strasburga kazał spalić ok. 100 przeciwników celibatu.

1228 r. – Synod w Valladolid – ogłosił „niezdolność niezdolność dziedziczenia po ojcu wszystkich zrodzonych po IV Soborze Laterańskim (1215 r.) dzieci księży. Jednocześnie wykluczał je ze stanu kapłańskiego”.

1229 r. – Synod w Tuluzie postanawia: „Ludzie świeccy nie mogą posiadać ksiąg Starego i Nowego Testamentu”. Na tym samym synodzie postanowiono w odniesieniu do Świętej Inkwizycji, że biskupi mają obowiązek posiadać w każdej parafii ludzi świeckich, którzy by ścigali heretyków. Jeśli ktokolwiek udzielał schronienia heretykowi jego dom należało zburzyć, majątek zabrać a samą osobę poddać karze cielesnej.

1281 r. – Synod w Telge głosił: ”choroba rozwiązłości wśród sług Bożych jest tak rozpowszechniona, „iż niewielu, a może żaden nie jest od niej wolny”.

1298 r. – „Wówczas to pewien katolicki szlachcic, Rindfleisch, powołał się na rozkaz otrzymany od Pana Boga i zebrał grupę współwyznawców, z którymi nei tylko wymordował wszystkich Żydów z Rottingen, ale także – do jesieni tego roku – zniszczył prawie 140 osad żydowskich”.

XIV w. – Jan Columbini (błogosławiony) zakłada bractwo „Świętych Głupców” – jezuitów. „Udawajcie głupich, jak tylko potraficie, z miłości do Chrystusa, wtedy będziecie mędrcami”.

XIV w. – „(…) kiedy w sprawach o cudzołóstwo władza karania należała prawie wyłącznie do kleru, mąż, który złapał żonę na gorącym uczynku, mógł zabić zarówno ją, jak i jej partnera, bez obawy o karę wyższą niż kościelna pokuta”.

1321 r. – Księga praw miejskich Rupprechta z Freisingu „przewidywała ukaranie męża, który zabił żonę, lecz tylko wtedy, gdy zatłukł ją „niezasłużenie”.

1322 r. – Synod w Valladolid postanawiał: „ksiądz, który nie oddaliłby swej „konkubiny” w ciągu dwóch miesięcy, tracił trzecią część swych dochodów, po dwóch dalszych miesiącach znów tracił ich część, a po następnych dwóch – całość”.

XV w. – Mniej więcej w tym wieku powstało pierwsze getto żydowskie.

1403 r. – „Mateusz z Krakowa, (…) po półrocznym pobycie w Rzymie, pisał swój nadzwyczaj ostry traktat „O nieporządkach Kościoła rzymskiego”.

1427 r. – powstaje „Bractwo Napletka Świętego”. Kult napletka Jezusa był bardzo rozpowszechniony w późniejszym średniowieczu.

1476 r. – wprowadzenie Święta Niepokalanego Poczęcia przez papieża Sykstusa IV, fundatora Kaplicy Sykstyńskiej oraz burdelu, z którego pobierał rocznie podatek w wysokości 20 tys dukatów. Papież utrzymujący intymne stosunki ze swą siostrą i dziećmi.

1484 r. – zostaje oficjalne sformułowana „bulla o czarownicach” przez papieża Innocentego VIII. Jak pisał: „Nie bez wielkiego smutku (…) dowiedzieliśmy się niedawno, że w niektórych częściach Górnych Niemiec, w miastach i wsiach, jest wiele osób płci obojga, które obcują cieleśnie z lubieżnymi nocnymi duchami, czarodziejskimi sposobami, z pomocą diabła, udaremniają porody niewiast, niweczą płodność zwierząt i niszczą owoce ziemi (…), a ponadto potrafią uniemożliwić mężczyźnie spłodzenie, niewieście zaś wydanie dziecka na świat, potrafią przeszkadzać obojgu w spełnianiu ich małżeńskich obowiązków”.

XVI w. – do tegoż wieku, a konkretnie do Soboru Trydenckiego uważano za ważne małżeństwo bez udziału księdza. Nie oznacza to jednak, że wcześniej nie udzielano ślubów bez książy.

1520 r. – w „100 zażaleniach narodu niemieckiego” odnotowano: „Podobnie w wielu miejscach biskupi i ich oficjałowie nie tylko tolerują konkubinat księży, o ile zostanie wpłacona określona suma, ale jeszcze zmuszają wstrzemięźliwych księży, żyjących bez konkubinatu, by uiszczali grosz konkubin owy, mówiąc im, że biskup potrzebuje pieniędzy: jeśli pieniądze zostały wpłacone, ksiądz może wybierać, czy chce żyć wstrzemięźliwie, czy też weźmie sobie konkubinę”.

1523 r. – papież Klemens VII „zażądał połowy majątku wszystkich prostytutek na budowę konwentu Santa Maria Della Penitenza”.

1554 r. – papież Juliusz III zwalnia z celibatu żonatych księży angielskich.

1567 r. – ukazało się zarządzenie „zabraniające pochówku księży i ich synów w tym samym miejscu i nakazujące wymazanie z nagrobków jakichkolwiek słów wzmiankujących potomstwo”.

1569 r. – „arcybiskup Salzburga przyznawał, że dekrety o celibacie „tylko rzadko odnosiły sukces… tak że kler gnije w najobrzydliwszych nieczystościach lubieżności, iże stały mu się one opacznym (!) przyzwyczajeniem”.

1591 r. – „luterańscy teologowie roztrząsali w Wittenberdze problem, czy kobiety są ludźmi”.

1611 r. – Synod w Tyrnau: „Wszelka złość jest mała wobec złości kobiety. Lepsza jest bezbożność mężczyzny niż dobroczynność kobiety”. – synod pod kierownictwem kardynała Forgatsa i w obecności nuncjusza papieskiego.

1672 r. – W Wittenberdze ukazuje się rozprawa zatytułowana „Femina non Est homo”. „Była to ta sama dekada, kiedy w tej samej Wittenberdze dysputowano temat „Możliwości, że wielbłąd rzeczywiście może przejść przez ucho igielne” i opublikowano „Naukowo-przyrodniczą rozprawę na temat łez czarownic”.

1678 r. – Arcybiskup Salzburga kazał osobiście spalić 97 kobiet, jakoby odpowiedzialne były za zarazę bydła.

XVIII w. – Jeszcze u schyłku XVIII w. zdarzało się, że przełożonymi klasztorów byli ludzie (na przykład opat Trauttmannsdorff w czeskim Tepl), których noga przez lata nie postała w prezbiterium czy konwencie, a kościół zaszczycali tylko w największe święta, za to w klasztorze, obsługiwani przez lokajów w błyszczących liberiach, wydawali wystawne przyjęcia i bale”.

1728 r. – Papież Benedykt XIII pielgrzymuje do napletka Abrahama – jeszcze wtedy była to dość ważna relikwia… Zob. kult świętych napletków w średniowieczu – powstawały wtedy nawet całe zakony poświęcone danemu napletkowi, danego świętego.

1791 r. – „Podstawowe prawa zagwarantowane w Deklaracji Praw Człowieka – powszechne równouprawnienie oraz wolność myśli, słowa i prasy, zwłaszcza w kwestiach religijnych – zostały już w brewe Piusa VI Quod aliquantum z 10 marca 1791 roku potępione jako „potworności”. „Czyż można wymyślić coś bardziej absurdalnego – pisze ów papież – niż zadeklarowanie takiej wolności i równości dla wszystkich?”.

XIX w. – (I-sza połowa) Grzegorz XVI zakazuje wszelkiej obrony niewolników – w całej znanej historii Kościoła pokonstantyńskiego niewolnicy byli traktowani co najmniej na równi z „towarem”.

1801 r. – Papież Pius VII decyduje się uznać małżeństwo francuskich księży. Decyzja była skutkiem Rewolucji Francuskiej oraz decyzji francuskiego Zgromadzenia Narodowego.

1806 r. – „salzburski konsystorz zauważał, że „od pewnego czasu w tutejszej diecezji jest więcej niż kiedykolwiek rozwiązłych i moralnie upadłych księży”.

1832 r. – Grzegorz XVI uznaje wolność sumienia za „szaleństwo”. (Zob. w tej kwestii poglądy Leona XIII).

1846 r. – „Po kolejnym wsparciu Watykanu przez Rothschildów nastąpiło w roku 1846 decyzją Piusa IX uwolnienie Żydów od konieczności cotygodniowego wysłuchiwania kazań chrześcijańskich. I już w 1850 r. otrzymał Pius IX od Rothschildów nową pożyczkę w wysokości aż 50 milionów franków, dzięki której mógł powrócić z Gaety, dokąd uciekł po rewolucji 1848 r”. Również w tym roku Pius IX odrzuca indyferentyzm, a więc pogląd i możliwość uznania dla siebie takiej religii, która nam odpowiada.

1854 r. – zostaje ogłoszony dogmat o Niepokalanym Poczęciu Maryi.

1864 r. – salezjanka Marguerite Marie Alacoque (1647-1690) została świętą. Z autopsji życia kobiety: „(…) wycięła sobie na piersi monogram Jezusa, a następnie, gdy zbyt szybko się goił, przypalała go płomieniem świecy. ”(…) w swej autobiografii opisała uczucie szczęścia, jakiego doznała, gdy wypełniła usta fekaliami człowieka, który cierpiał na biegunkę”. Za podobne przypadki kanonizowano również Katarzynę z Genui w 1737 r. Również w 1864 r. Pius XI odrzucił indyferentyzm, „pozwalający każdemu uznać za swoją tę religię, która danemu człowiekowi wydaje się prawdziwa”.

1866 r. – Pius IX wyraża sprzeciw wobec powstania polskiego podczas Tajnego Konsystorza.

1868 r. -  Pius XI nazywa przyjętą rok wcześniej konstytucją austriacką „ohydną ustawą”. W tej konstytucji: „zostaje ustanowiona wolność poglądów, prasy, wyznania, sumienia i nauczania oraz zostają zrównane i uzyskują akceptację ze strony państwa wszelkie wspólnoty religijne”.

1910 r. – 29 czerwca tegoż roku „katoliccy egzegeci Starego i Nowego Testamentu musieli przysiąc, że zaakceptują wszystkie decyzje papieskiej komisji biblijnej, nie tylko wydane uprzednio, ale i te, które zostanę wydane w przyszłości (!).

1918 r. – „jeszcze „Corpus Juris Canonici”, obowiązujący do 1918 r. zbiór katolickich przepisów prawnych, nakazywał żonie podążać za mężem wszędzie, jemu zaś zezwalał na ogłoszenie jej ślubów za niewiążące, na bicie jej, więzienie, krępowanie i głodzenie”.

1923 r. – Episkopat Niemiec „zażądał od kobiet i dziewcząt, by rękawy noszonych przez nie sukienek sięgały poniżej łokci”.

1929 r. – jeszcze w 1929 r. „Święte Oficjum zabroniło wywoływania wytrysku dla umożliwienia rozpoznania choroby na podstawie nasienia”.

1933 r. – Arcybiskup Fryburga Grober przekonuje 25 kwietnia, iż „Nie ma zatem żadnych przeszkód, by flagi i emblematy Narodowosocjalistycznej Robotniczej Partii Niemiec tolerować w Kościele katolickim i zezwalać na umieszczanie ich w nawach świątyń”.

1934 r. – Katolik Adenauer (były kanclerz RFN) w liście do ministra spraw wewnętrznych z 10 sierpnia pisał: „Zawsze zachowywałem się bardzo poprawnie wobec NSDAP, przy czym niejednokrotnie sprzeniewierzałem się ówczesnym instrukcjom ministerialnym i popadałem w konflikt z poglądami frakcji Centrum w kolońskiej Radzie Miejskiej. Otóż przez wiele lat, wbrew rozporządzeniom pruskiego ministra spraw wewnętrznych, udostępniałem NSDAP boiska sportowe i zezwalałem, by podczas swoich imprez partia ta umieszczała na miejskich masztach flagi ze swastyką”.

1935 r. – 27 sierpnia w trakcie przygotowań faszystowskich Włoch do wojny papież oświadczył, iż wojna obronna (!) mająca ze cel ekspansję coraz liczniejszej ludności może być sprawiedliwa i słuszna (!).

1936 r. – 20 listopada ewangeliccy biskupi oświadczają: „Wraz z Radą Kościołów Rzeszy stajemy po stronie Fuhrera, skoro naród niemiecki toczy walkę na śmierć i życie z bolszewizmem. (…) Niezmordowanie będziemy nawoływać nasze gminy do tego, by nie szczędziły swych chrześcijańskich sił w toczącej się walce, mamy bowiem pewność, iż w ten sposób można najlepiej przysłużyć się narodowi niemieckiemu”.

1937 r. -  3 stycznia niemieccy biskupi, w nawiązaniu do Hiszpanii, głoszą: „Umiłowani diecezjanie! Nasz Fuhrer, kanclerz Rzeszy Adolf Hitler, przewidział zawczasu ekspansję bolszewizmu i dołożył wszelkich starań, by odsunąć to straszne niebezpieczeństwo od narodu niemieckiego i od świata zachodniego. Niemieccy biskupi uważają za swój obowiązek wspierać przywódcę Rzeszy w tej walce obronnej wszystkimi środkami, jakimi obdarzył ich Bóg(!)”.

1938 r. – 12 stycznia arcybiskup Nogara w Palazzio Venezia wygłosił przemówienie (w obecności biskupów i księży), w którym „prosił Boga o to, by wspierał przywódcę Włoch we wszystkich walkach – na pożytek chrześcijańskiej Italii”.

1942 r. – przyjaciel Mussoliniego i Hitlera Serrano Suner, zostaje odznaczony przez papieża Krzyżem Wielkim Orderu Piusa IX.

1957 r. – Papież Pius XII oświadcza, że „powtórne małżeństwo, pozostałego przy życiu partnera, jest niepożądane”.

 

Stałą podstawą encyklik stanowią abstrakcyjne rozważania, ogólniki.

(Władza pochodzi od Boga, nie od ludu… Konieczne jest

Posłuszeństwo wobec zwierzchności; wszelkie zło wynika z tego,

Że ludzie oddalają się od Boga i Kościoła, i tak dalej).

I kiedy papieże przechodzą do sedna sprawy, to krążą tylko

wokół niego. Nie podają żadnego skutecznego sposobu

zlikwidowania przyczyn zła”.

 

- Były teolog papieski Alighiero Tondi