Gladiatorzy - wielcy wojownicy, królowie areny, których umiejętności w posługiwaniu się bronią często był o wiele lepsze, aniżeli umiejętności zwykłego żołnierza.
Gladius to rzymski miecz, od którego nazwy wzięła się nazwa starożytnych gladiatorów. Miejscem ich potyczki, najczęściej był amfiteatr. Te jakże krwawe walki kończyły się zazwyczaj śmiercią jednego z wojowników, aczkolwiek w przypadku wyrównanego pojedynku, gdzie obaj herosi zabłysnęli swoimi umiejętnościami, mogli zachować swoje życie. Gwarantowano im opiekę medyczną, która znacznie przewyższała tą, która skierowana była w stronę zwykłego obywatela. Dzięki chartowi ducha, odwadze i umiejętnością walki, zwykły niewolnik mógł stać się bogiem areny, wielbionym przez tłumy, wartym górę złota dla lanistów. Wyszkoleni gladiatorzy często trafiali do armii lub też do straży przybocznej władcy. Walki gladiatorów toczyły się najczęściej by oddać cześć bogom. Z czasem stały się doskonałą formą rozrywki, którą tłumy uwielbiały. Organizacja pojedynków, była także narzędziem w rękach polityków, którzy zyskiwali sobie w ten sposób przychylność ludu.
Kto mógł zostać gladiatorem
Gladiatorów wybierano spośród niewolników i jeńców, którzy reprezentowali sobą ducha walki i odpowiednie predyspozycje fizyczne. Cała reszta trafiała do rąk ludzi jako słudzy. Gladiatorem stać się mógł każdy wolny człowiek, który związał się kontraktem ze szkołą gladiatorów. Często w szeregi wojowników areny trafiał przestępca, który dopuścił się największych zbrodni.
W ogólności każdy gladiatorem stać się mógł każdy człowiek, który posiadł ku temu odpowiednie predyspozycje, oscylujące głównie wokół umiejętności posługiwania się orężem. Słowo człowiek nie zostało tu użyte przypadkowo, albowiem kobiety również mogły walczyć na arenie, do momentu, w którym cesarz Septymiusz Sewer kategorycznie zakazał tego typu rozgrywek. Zasadniczą różnicą pomiędzy wolnym człowiekiem a niewolnikiem było to, że mógł on zrezygnować z walk na arenie w każdej chwili.
Szkolenie gladiatorów
Gladiator był jednostką doskonale wyszkoloną w surowych warunkach. Przyszli bogowie areny spędzali całe dni na treningu. Wszelkie oznaki słabości były brutalnie karane. Każdy lanista – właściciel szkoły gladiatorów pilnował tego by jego wojownicy mieli zapewnione najlepsze warunku szkolenia, sprzęt, a także opiekę zdrowotną, wyżywienie oraz kochankę na zawołanie. Warunki w jakich żyli gladiatorzy były niejednokrotnie lepsze od tych, które posiadali rzymianie wiodący życie na wolności. Zwycięska walka, oznaczała dla wojownika pieniądze, które mógł przeznaczyć na rozrywkę, bądź też na wykupienie swojej wolności. Miastami, w których mieściły się największe szkoły gladiatorów były: Kapua, Rzym, Rawenna, Pompeje, Palestrina.
Gladiatorzy szkoleni byli w obrębie umiejętności posługiwania się konkretną bronią, z której brała się jego specjalność. Do dyspozycji mieli miecz, tarczę, siatkę, włócznię, harpun. Do każdego zestawu najczęściej przyporządkowany był konkretny styl walki oraz typ przeciwnika.
Nie każdy niewolnik, który trafił do szkoły gladiatorów, mógł się nim stać. Na początku niewolnik odbywał trening podobny do tego, który odbywali weterani areny. Następnie musiał on pokonać w walce na drewniane miecze prawdziwego gladiatora. Dopiero wtedy mógł złożyć przysięgę i stanąć do walki na arenie.
Walki gladiatorów
Walki na arenie były jedną z ulubionych form rozrywki ludu. Kobiety lubowały się w bohaterskich zwycięzcach pojedynków, w których widziały ideał mężczyzny. Z punktu widzenia drabiny społecznej gladiatorzy równi byli niewolnikom. Ich życie traktowane było jak rzecz, za której rozporządzenie odpowiedzialny był właściciel. Pochówek należał się jedynie tym, którzy mieli jakąkolwiek rodzinę, bądź posiedli w swej gladiatorskiej karierze wystarczający szacunek i uznanie ludu. Mogli oni jednakże posiadać rodziny, z którą żyli w niewoli, bądź na wolności co było bardzo rzadkim rozwiązanie dla tego typu spraw. Gladiator mógł odzyskać wolność, na podstawie decyzji wydanej przez jego właściciela, bądź też cesarza. Nie było to jednak takie proste. By stać się wolnym co najmniej przez kilka lat wojownik musiał walczyć uzyskując przychylność publiki. Tylko najlepszy spośród gladiatorów miał szansę otrzymać rudis – drewniany miecz, który symbolizował, że wojownik jest już wolnym człowiekiem.