z zasobów Google
Cichutkie trele morele, plan bez zamierzenia,
pogubione historie, bo się nie zaczęły
ale są, zapraszają na randkę omdlałą,
płynącą, eteryczną w niedopowiedzeniach.
Coś jędrne od pożądań, bezwstydnie wilgotne
i drży od całowania, tam w mgłę otulone
gdzie cuda obiecuje i tkwi czekające.
Ty w tym wyzywająca, bo jeszcze nie moja,
już wybrana sygnałem o przedziwnym brzmieniu,
którego tonu, dźwięku spamiętać nie sposób.
Skradam się jak sierota, jak dziecko na szlaku
zagubione i przez to w niczym przynależne.
Mój byt irracjonalny, barw kwietnych i zmiennych.
Prowadzisz mnie po kresce nie smagniętej pędzlem
tkwię w obwarzanku, który nie zdążył nakarmić,
rozpoczęty nadzieją, zniewoleniem smaku,
już zbliżam się do zębów by pomylić wargi…
Boże, jakaś ty słodka i nieznaleziona,
prawie zamknięta w atom, przez to niewidoczna,
jednak tam gdzieś się czaisz jak ptak odlatując,
i mijasz skalne echa i szczyty i brzegi
by z ust budować gniazda, by stać się pucharem…
Jak miłość niespodzianka …jeszcze nie do końca,
iskrząca w metaforach nieledwie uchwytnych
ale tak rozpostarta jak sieć na motyle,
która łowi mój oddech, by mi go odebrać
i serce moje zmusić rytmu wirowaniem,
byśmy błądzili w światach dziwnych i astralnych.
Ty tam się plątasz, snujesz tak bezwstydnie piękna,
widzę cię w znaku, w błysku, w iskierce ekstazy
jesteś nieosiągalna i przez to tak wietrzna,
spiralna, kolorowa jak polarna zorza…
A ja pełznę za tobą z bólem pożądania,
wysmagany kreskami, kształtem pięciolinii,
chcąc ciągle cię wyśpiewać, ciągle komponować
ale miłość umiera…
Gdzieś zapuszcza silnik,
tam czajnik zagwizdał,
kawy zapach ogłasza, że to dnia początek…
I ktoś zbiega po schodach w zmęczonych obcasach …
Kogoś budzik oszukał …
Słychać pierwszy tramwaj …
© Janusz D.