Cierpiętnictwo, cierpiętniactwo, cierpiętmaniactwo… Jak to jest z Nami-Polakami?
Jak to jest, że papież-Niemiec, mówi-„Sorry, ale już nie daję należycie rady. Wybierzcie sobie sprawniejszego.” A papież-Polak, mówi:” Z krzyża się nie schodzi?”
Jak to jest? Mutacja genetyczna? Te wszystkie zrywy i powstania, a potem klęski, gwałty, masowe mordy, wywózki, konfiskaty…Może trzeba było temu wszystkiemu nadać jakiś sens? Polska Mesjaszem narodów… Czy „Pawiem i papugą”. Cierpimy, ale zmartwychwstaniemy… Cierpienie ma wyższy duchowy aspekt. Cierpienie wyszlachetnia.
A rzeczywiście, ma? A uszlachetnia? Czy raczej upadla, czyni z nas pełzające w bólu potwory? Pytam siebie nieśmiało… Tak miałam. Tak właśnie się czułam. I nie było to wzniosłe szlachetne uczucie, a dno den, ciemny parszywy lej pełen nienawiści do siebie samej…
A Matka- Polka?
Czy to nie ta, pochylona nad grobem syneczka- ułana?
A Matka Niemka- szczęśliwie uśmiechnięta, na tle rodziny smarująca chleb najlepszą z margaryn?
Nikt mi nie dał znieczulenia podczas porodu. To trywialny przykład? Żadna kobieta tak nie powie. Nawet jak siedzę u dentysty, to zastanawiam się, czy czasem nie powinnam trochę pocierpieć, zamiast wywalać kasę na znieczulenie. Jeszcze trywialniej? Nie powinnam chorować, nie powinnam iść na zwolnienie, nie powinnam narzekać. Nie śmiem marudzić nawet. Oburzamy się na eutanazję. Ale też chętnie skaczemy z mostu. Choć i tego nie wolno. Polak- Katolik. Kato- lik. Kat dla samego siebie. Rodzimy się w bólach skazani na cierpienie. Od razu z grzechem śmiertelnym na maleńkim karku. Nasze dzieci też. A może tak unikać cierpienia, ile tylko można? Starać się, by świat był piękny i bez krzyży? Bez wojen, zabijania, gwałtów, wysiedleń?
Oczywiście, że wiem... Cierpienie jest odwieczne i z życiem związane i pewnie jakiś sens posiada... Ale... Ile z tych cierpień tworzymy sobie sami? Skazujemy na klęski, ból i poniewierkę?