Stoliczku, nakryj się! - wersja południowopolska

     Dawno temu pewien biedny murarz z Bytomia kupił od domokrążcy stolik za swoje ostatnie, ciężko ukradzione pieniądze.

     W suterenie czekało dziewięcioro dzieci (z braku odzieży obwiązanych firanami), żona oraz dwie guwernantki. Wszyscy okropnie wygłodniali, pozbawieni higieny i radości życia. Guwernantki groziły nawet ostatnio, że odejdą, co było o tyle bezczelne i niewdzięczne, że murarz sam je wyciągał za włosy z zatopionego ulewą biedaszybu.

     - Kup pan stolik – zachęcał sprzedawca, który wyglądał jak Nomada owinięty dywanem – a nie pożałujesz...

     - A to?

     - A to co?

     - „A to czemu?” miałem na myśli – zirytował się nieco murarz.

     - Aha. Otóż ty i twoja rodzina nie zaznacie już GŁODU.

     - Jak to? – ożywił się murarz.

     - To... czarodziejski stół – uśmiechnął się tajemniczo Nomada.

     - Eee – zwiotczał murarz z Bytomia. – Co pan sobie kpiny robisz...

     - Słuchaj, poczciwie zaniedbany człowieku. Gdy zbierzesz rodzinę na posiłek, klaśnij sześćdziesiąt cztery razy w ręce, a potem wymów zaklęcie: STOLICZKU, NAKRYJ SIĘ.

     - A wtedy...?

     - Wtedy się nakryje nogami!! – wybuchnął śmiechem domokrążca. – Nie, nie, żart – rzekł szybko, bo murarz wydobył kielnię do bitki. – Tak naprawdę ugnie się, powtarzam: ugnie się ten stół od modrej kapusty, kartofli z fojerki, grzanego wosztu z indyka, krupnioku, karminadli,  no i szałotu, szpyrką sypanego.

     Zszokowany murarz aż ukucnął.

     - Naprawdę? – spytał drżącym głosem.

     - No mówię przecież.

     - To kupuję!! A ile kosztuje, bo...

     - Sześć złotych albo wszystkie halerze, jakie masz.

     - Nie mam halerzy.

     - No to sześć złotych.

     - To wszystko, co mam do końca pięciolecia – wahał się murarz. – Ale dobra tam!! Dla moich dziateczek...

     - ...będzie obiadeczek – dokończył wesoło Nomada. – Oto stół. Nieduży, więc łatwo uniesiesz.

     - Zmieści się mało jedzenia – zauważył przytomnie murarz.

     - Nakrywa się warstwowo.

     - Ale z czego on jest w ogóle? Bo jak z dębu, to solidny, a z wierzby to powinien być tańszy...

     - Człecze, ty naciągasz!

     - No wiem, wiem – mamrotał zmieszany murarz. – To ze szczęścia głupstwa plotę. A czy muszę klaskać sześćdziesiąt cztery razy? To będzie idiotycznie wyglądać. Ja już nie mówię o kolegach z budowy, gdy wpadną w gości na gorzałkę, ale moi bliscy pomyślą, że zwariowałem i jeszcze felczera wezwą.

     - Kiedy zobaczą karminadle, nikogo nie wezwą, tylko zastawią drzwi i okna meblami na miesiąc, by głodni sąsiedzi nie przebili się przez takąż barykadę do stołu. A moc stolika jest wieczna.

     - To cudowne, ale naprawdę sześćdziesiąt cztery razy...

     - Ależ tam! Murarzu! Czy ty się na żartach i kpinach serdecznych nie wyznajesz? Wystarczy klasnąć raz albo wcale. To zaklęcie jest ważne, a nie gimnastyczne popisy. Tylko pamiętaj: czystą polszczyzną. Żadnych niemieckich naleciałości typu „Raus” czy brytyjskiego krzyczenia „Yeah!”. Bo czar popsujesz.

     - Cudownie, cudownie – bełkotał murarz.

     - No idź już, idź do bliskich! Ja też znikam, mam jeszcze do sprzedania wardrobę!

     - Wątrobę??

    - Wardrobę! Szafę, która się wywiesza ubraniami na zaklęcie. No idź już, oni głodują!

    Półprzytomny ze szczęścia murarz pobiegł do domu z czarodziejskim stolikiem.

     - Dziś się najemy!! – zawołał od progu – Wołaj dzieciaki!

    Żona bez słowa podeszła do niego i ze złością wepchnął mu w usta cuchnącą, sfermentowaną gąbkę do mycia naczyń i pleców.

     - No to smacznego! – warknęła gniewnie.

     - Ty dziadu!! – krzyczały guwernantki.

     Tak potraktowany murarz musiał niestety użyć kielni, by go wysłuchano. Z policzków żony i guwernantek lała się krew, ale gdy opowiedział historię z Nomadą, zapanowała zgoda i wesołość – jak zawsze, gdy nadzieja wypiera racjonalizm.

     Do kuchni przyszły też dzieci, które wcześniej, słysząc wrzaski i odgłosy walki, przysypały się dla schronienia węglem.

      Cała rodzina otoczyła stół z nabożną czcią. Murarz jeszcze zwlekał, chrząkając i myśląc przy tym, że jest teraz decydujący i władczy niczym sowiecki oficer zajmujący pruskie miasto. To właściwie powinienem zgwałcić guwernantki – zaśmiał się w duchu.

     - STOLICZKU... NAKRYJ SIĘ!!!

     Zatrzęsła się podłoga w kuchni, odpadł kran i płytki odstrzeliły nad zlewem... co akurat nic wspólnego z magią nie miało, bo w Bytomiu było tąpniecie.

     Ale i stół nakrył się jadłem, aż zatrzeszczał ugięty wierzbowy blat! Rodzinę murarza dopadł wstrząs szczęśliwego rodzaju – acz zaznaczyć trzeba, że wcale taki wstrząs nie szkodzi mózgom mniej niż ten nieszczęsny, rozumiecie; ot, gdy na przykład rozpędzona riksza wpada na oddział żandarmerii i strąca go w głąb studni artezyjskiej, i tak dalej.

     Szczęśliwie wstrząśnięci patrzyli na stolik, który rzeczywiście szczodrze się nakrył. I było tam całe pordzewiałe wiadro z modrą kapustą suchą jak słoma stosowana przez piromanów; kartofle spalone, że jak rodzynki wyglądały; woszty z indyka, tak, szkoda, że żywcem wycięte; krupniok, lecz raczej złożony na bruku przez konie ostatnich śląskich furmanów; karminadle podobne wygotowanym wymionom; szałot ze szpyrką toczony wprawnie przez kleszcze...

     Istna różnorodność szlacheckiej kuchni! Nie myślcie, że zahartowana familia murarza traciła czas na grymasy czy krytykę aromatów! Była to największa uczta w ich suterenowym życiu... I trwa zresztą do dziś, gdyż zaklęcie jest bełkotliwie ponawiane przez tego członka rodziny, który akurat odzyskał przytomność. Pewnie, że nie padają ze smrodu!

     Ze staropolskiego przejedzenia.

     I tylko murarz wymknął się, nim zabarykadowano wyjście. Najedzony, a jednak zły, bardzo zły.

     Tak, Pan Kielnia ściga Nomadę.

     Ciekawe, o co mu chodzi tym razem. O wardrobę, czy jednak o wątrobę...

___________________________________________________________

Nieśląski Czytelniku, spieszę wyjaśnić, że:

karminadle to kotlety mielone
szałot ze szpyrką - salatka warzywna z boczkiem (szpyrka to boczek)
grzony woszt - grzana kielbasa
modro kapusta - czerwona kapusta
kartofle z fojerki - pieczone ziemniaki
krupnioki - kaszanka.

Nie jadłeś? Poważna strata. Nadrobić warto.

Śląskiej dziewczyny uśmiechu nie zaznałeś? To już gańba! Jechać na ziemię śląską. Nadrobić. Jo wiem, o czym tu Wam mówia. ;-)