JustPaste.it

Biała sukienka (opowiadanie)

Szczerze mówiąc, nie przepadam za pisaniem krótkich opowiadań. Zwykle trudno opowiedzieć ciekawą historię w paru zdaniach, a dłuższe teksty odstraszają wielu czytelników. Ale czasem próbuję. Dziś przygotowałem poniekąd mroczną historię z nieoczekiwanym zakończeniem. Zapraszam wszystkich do czytania, mając nadzieję, że choć trochę się spodoba.

Biała sukienka (opowiadanie)

- Chodź zobacz, jaki pech – krzyknęła Iwona, a kiedy Marta zajrzała do pokoju, spostrzegła na bluzce i spodniach koleżanki ogromne plamy po kawie.

- Nieźle. Zaraz dam ci coś na przebranie.

- Jakoś przypadkiem zatrzęsła mi się ręka. Porażka. Zeszyt twój cały – rzekła, wskazując na kartki papieru.

- Masz szczęście w nieszczęściu, bo musiałabyś przepisywać. Wiesz, jaka ona jest.

- Chemica? Daj spokój. Znamy ją cztery lata i nikogo nie zjadła.

- Bo nie chciała. Ale za zeszyt może dokopać. Dlatego masz szczęście – Marta otworzyła szafę. – Jaką chcesz sukienkę? Białą? Czarną? Może spodnie? Biała jest nowa, więc mogę ci sprzedać. Będzie dobrze leżeć.

Iwona przymierzyła ubranie.

- Biorę białą! I pożyczysz mi zeszyt. Odechciało mi się przypisywać na miejscu. Oddam jutro na przystanku. Przykro mi za kawę.

- Nie szkodzi. Tylko ty ucierpiałaś.

- Bo mam systematycznego pecha. Również w miłości. Znów nam się nie układa.

- Jak każdemu – stwierdziła Marta, po czym podgłośniła muzykę.

– Nie chcę cię martwić, ale mój ostatnio też psoci. Ma wymówki. Wiadomo, że coś kombinuje, pewnie z kolegami. To wkurza, kiedy kradną czas mający należeć do ciebie. Tylko co zrobisz?

- No właśnie. Nic. A gdzie twój brat?

Kamil zajrzał do pokoju.

- O wilku mowa! – uśmiechnęła się Iwona.

- Cześć wam. Co tu tak głośno? – odezwał się.

- Jak u ciebie gra, to jest dobrze – rzekła Marta.

- Przecież nic nie mówię. Tylko pytam. Znów czerwoni atakują?

- Widzisz, jaki dureń – Marta zwróciła się do Iwony, robiąc jednocześnie przesadnie kwaśną minę.

- Dureń czy nie, siostrzyczko, masz moje płyty i przyszedłem je odebrać.

- Oj, musisz teraz?

- A do kiedy mam czekać? Co Andrzej porabia? – zwrócił się do Iwony.

- W porządku. Po staremu. Braciszek szuka pracy. Zerwał z dziewczyną.

- To akurat wiem. Rozmawialiśmy nie aż tak dawno.

- No widzisz. Na mnie już pora. Twoje zeszyty przywiozę jutro na przystanek – powtórzyła dla pewności, prezentując zawartość reklamówki.

- Spróbuj zapomnieć! Na pieniądze też czekam.

- Wszystko jutro.

- Może cię odwieźć? – zapytał Kamil.

- Daj spokój. Po co się fatygować? To tylko dwadzieścia minut drogi.

- Przez las – stwierdził.

- A co powie twoja, że ty obce odwozisz? Hę? Las mi nie straszny. Dziki boją się ludzi. Wilków tu nie ma – zażartowała.

- No nie widać, ale tydzień temu zaginęła młoda Janicka. Bez śladu. Jak śliwka w kompot.

- Tak. Dziki ją połknęły! Ty znów niedoinformowany. Wszyscy mówią, że wybrała się do chłopaka, do Irlandii, bo mówiła, że ma jechać. Na pewno tam można ją znaleźć.

- I nikomu nic nie powiedziała? – zdziwił się.

- Mówiła wcześniej przecież. Jej sprawa. U nas wszyscy chcieliby zaraz wszystko wiedzieć. Mnie to wkurza. Myślisz, że w domu powiedziałam gdzie idę? Po co się komu tym interesować? Janicka jest w Irlandii. Tylko kto pamięta nazwę tej ich wiochy? Tak dziwnie brzmiała. Wiadomo, że koło Dublina i to wystarczy.

- Popieram – odezwała się nagle Marta. – Kamilek nie bądź tak wścibski, jak stara Matysiakowa, która zawsze interesuje się, co robią inni. A kogo to? Brakuje ci tylko firanki, przez którą mógłbyś wyglądać.

- Róbcie, jak uważacie – rzekł, po czym opuścił pokój.

- Do klasówki nie zdążę się przygotować, ale pójdę – kontynuowała Iwona. – Potem powiem, że chcę poprawkę. Głupia matma.

- Też na trójach i dwójach jadę. Z biologii piątki, a tu, sama widzisz przecież. My w jednej ławce siedzimy i wiesz, ile zawsze jest ściągania. Najgorszy przedmiot.

- Szczęście, że babka jest wyrozumiała. Przepycha nawet tych osłów. No więc nie będzie problemu. Na mnie już czas. Do jutra. Ładna ta sukienka – Dziewczyny pocałowały się w policzek.

Iwona wracając, myślała o zbliżającym się lecie i wspaniałych, długich wieczorach, jakie pamiętała z zeszłego roku. Spotykała się wtedy ze znajomymi. Byli chłopcy, koleżanki, czasem alkohol, a w tle zawsze odgłosy świerszczy oraz szum drzew. Beztroska wydawała się atrakcyjna. Kosztowała co najwyżej awanturę w domu, którą jednak łatwo udawało się wyciszyć.

Dziś gwiazdy skryły się za grubą warstwą chmur. Nawet księżyc w pełni miał kłopot, by przebić się i rzucić odrobinę blasku. Ale ciemność nie przeszkadzała leśnym zwierzętom. Przez drogę, kawałek przed Iwoną, przebiegła sarna. Dziewczyna wystraszyła się i spojrzała na leśne cienie, po czym przyśpieszyła. Po chwili wyminął ją samochód i znów poczuła się bezpiecznie, jak zawsze w dzień, gdy tędy spacerowała.

„Czego tu się bać? To zwierzęta czują większy strach przed ludźmi. Są płochliwe. Zwykle atakują w obronie młodych albo terytorium, lecz droga, którą idę, do nich nie należy” – podniosła się na duchu. Wiedziała, że dziki kręcą się po okolicy i ze wszystkich zwierząt żyjących w pobliżu są najgroźniejsze. Nie znała jednak ani jednego przypadku ataku. Ludzie opowiadali o bliskich spotkaniach z lochą i warchlakami. Mówili nawet o ucieczce na drzewo i rzucaniu zapałek, by odgonić natrętnego samca. Tyle że to były historie stare, rzadkie przypadki. Nie widziała więc powodów do obaw. Nagle znów usłyszała warkot silnika. Tym razem motocyklowego. Ponownie poczuła się bezpiecznie.

Kierowca zatrzymał się obok.

- Może podwieźć? – odezwał się grubym głosem, jakby celowo zmienionym, aczkolwiek kask mógł zrobić swoje.

Światło z motocyklowej lampy padało wyłącznie na drogę przed nimi, nie pozwalając dostrzec twarzy. Iwona ledwie widziała zarys sylwetki.

- Dziękuję – odrzekła. – Został mi tylko kawałek.

- Jak sobie chcesz. Ile masz lat? – zapytał mężczyzna.

- Nieważne – Zaczęła iść.

Motocykl ruszył, gwałtownie przyśpieszył i znikł za zakrętem.

„Dziwny typ. Aż strach” – pomyślała, po czym przypomniała sobie o Janickiej, która niedawno zaginęła, i poczuła prawdziwą grozę. Zastanawiała się nawet, czy nie wbiec do lasu i postarać się odnaleźć ścieżkę pośród drzew, którą mogłaby wrócić. Ale trwoga przed ciemnością była większa.

Szła więc dalej, licząc, że nic złego się nie stanie. W pewnym momencie usłyszała gwałtowny szelest liści z lewej strony. Odruchowo odskoczyła i pobiegła w stronę drzew, a za nią podążył odgłos ludzkich kroków, wyraźnie szybszych i cięższych. W lesie nie dało się biec ile tchu, gdyż drzewa były ledwo widoczne. Czasem łamała gałęzie, przewracała się, czując bezsilność. Napastnik biegł gdzieś z tyłu, sapał głośno. Podążał za bielą sukienki, więc miał ułatwione zadanie. Jednakże Iwona korzystała z pomocy adrenaliny. W końcu przestała słyszeć napastnika. Zatrzymała się na chwilę. Wiedziała, że straciła orientację i nie miała pomysłu, co dalej. Gdyby zaczęła iść, ryzykowała, że leśne licho poprowadzi ją w kółko, może z powrotem w stronę mężczyzny. Postanowiła więc ukryć się w paprociach, a rano powrócić do domu; i cieszyła się po cichu z udanej ucieczki.

Agresor jednak wciąż krążył po lesie. Przystawał często, nasłuchiwał. Marzył o osiągnięciu celu i sprawdzał każde napotkane krzaki, przyglądał się paprociom. Nie brakowało mu cierpliwości, zwłaszcza że cała noc była przed nim, a niebo odsłoniło księżyc, dzięki czemu znał swoją pozycję. Nie znajdował się w zupełnie obcym miejscu. Pamiętał las z licznych grzybobrań, a także pijackich libacji, jakie przeżywał razem z kolegami.

Iwona wciąż czuła lęk. Zaczęła po cichu robić zagłębienie w ziemi, aby mogła się lepiej ukryć. Odsłoniła warstwę ściółki, wybrała trochę gleby. Od czasu do czasu przecierała spocone czoło zewnętrzną częścią nadgarstka. Westchnęła, gdy wtem pomiędzy palcami poczuła coś bardzo dziwnego, jakby kobiece włosy. Nie wiedziała, czy są tam na pewno, bo możliwe, że natknęła się na zgniłe korzenie. Mimo to z myślą o zaginionej wydała z siebie mimowolnie odgłos przerażenia. A po chwili znów usłyszała bieg, który stawał się coraz głośniejszy. Dlatego wtuliła się w wykopane zagłębienie i usiłowała ocenić odległość. Mężczyzna raz się zbliżał, raz oddalał. W końcu zaczął gwałtownie biec w jej stronę.

„Musiał dostrzec fragment białej sukienki” – pomyślała i podniosła się, znów przystępując do ucieczki. Tym razem miała mniej szczęścia. Potknęła się i upadła. Po chwili poczuła silne uderzenie w głowę, a potem palce zaciskające się na szyi i straciła przytomność. Napastnik nie był gwałcicielem. Satysfakcję dawało mu wyłącznie odbieranie życia. Kiedy rozluźnił uścisk, ucieszył się wyraźnie, a później zagrzebał ciało w ziemi i udał się w stronę motocykla.

Nazajutrz matka Iwony zauważyła nieobecność córki. Najpierw poinformowała ojca, a potem rzekła do syna:

- Weź motor i przejedź się po okolicy. Może znów wagaruje, coś wypiła i nie ma siły wrócić. Co? Pojedziesz? – zapytała.

Andrzej ubrał się bez pośpiechu. Wszedł do garażu i włożył do szmacianej torby powróz. Później wszyscy szukali także jego.