Bo zupa była za słona...

Koniec tygodnia, powiedzmy sobie szczerze - trudnego tygodnia... W szkole? Pierwsze słoneczne dni i uczniowie poczuli niestety wakacje. Z drugiej strony trudno im się dziwić, skoro szóstoklasiści już wiedzą, że się dostali do wymarzonego gimnazjum, choć rok szkolny trwa w najlepsze, a wyniki testów kończących podstawówkę poznamy za jakiś, bliżej nieokreślony czas. Wniosek - po co się wysilać? Odpowiedź dzieciaków: po nic! No i tyle z tematu "dyscyplina i motywacja do nauki". Ale nie marudźmy, nie jest tak źle. Zresztą jest sobota, z maluszkami już wczoraj pomodliłam się o pogodę na "majówkę", mój brat pewnie już skręca grilla - życie jest piękne. Jadę na wieś... 

Ale wracając do "mojego małego, prywatnego podwórka" czyli M1 na 12 pietrze w centrum samotnego miasta - tak skromnie można nazwać wynajmowany pokój z kuchnią, który tymczasowo pełni rolę wymarzonego domku z ogródkiem. Dziś miałam niewątpliwą "przyjemność" poznać wreszcie nowego sąsiada, który dał się już nam słyszeć, a bliżej poznać policji. Dlaczego? No cóż, pisałam już wcześniej, że temat rozbitych rodzin i przemocy nie jest mi obcy. Wcześniej znany z pracy w domu dziecka, a obecnie z za ściany. Nowi sąsiedzi mieszkają od około 2 miesięcy, policja gościła już kilka razy, ilość stłuczonych przedmiotów o ścianę za którą akurat mieszkam - nieograniczona. Ojciec, ostatnio wyprowadzony w skarpetkach i pidżamie przez funkcjonariuszy, nie sprawia wrażenia  znęcającego się nad rodziną. Żona - zastraszona, cicha, współuzależniona, błagająca o 3.29 w nocy o pomoc wszystkich sąsiadów na naszej klatce.  Dzieci: dwie dziewczynki, lat ok. 5 i 15. Starsza przejęła rolę matki, która najczęściej płacze. Młodszej nie widziałam, nie słychać jej podczas awantur. Matka nie chce pomocy, ukrywa przemoc, starsza córka zawsze uśmiechnięta, umalowana, ubrana w modne ciuchy.  Nocami awantury, wzywamy policje, ojca zabierają, dziś znów wrócił.

Zastanawiam się, ile rodzin tak żyje... Moja znajoma na moje opowieści zareagowała: "po co się wtrącasz, chcesz oberwać jeszcze, to ich sprawa".  A my, sąsiedzi, z niepokojem patrzymy na tą rodzinę i wzywamy policję. Zaczęłam szukać również dodatkowych informacji o mechanizmach przemocy w rodzinie, alkoholizmie, współuzależnieniu, prawie karnym. trzeba walczyć ze znieczulica społeczną, każdy z nas udaje, że nic nie słyszał, nic nie widział, nie wtrąca się. A niemymi świadkami dramatów są często dzieci. Ich milczenie, nasza bezsilność, płacz, znów wzywamy policję...

"W myśl rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 września 2011r. w sprawie procedury „Niebieskie Karty” oraz wzorów formularzy „Niebieska Karta” wszczęcie procedury następuje na skutek stwierdzenia podejrzenia, iż osoba została dotknięta przemocą w rodzinie oraz wypełnienia formularza „Niebieskiej Karty - A” przez przedstawiciela jednego z podmiotów wymienionych w ustawie o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie (jednostek organizacyjnych pomocy społecznej, gminnych komisji rozwiązywania problemów alkoholowych, Policji, oświaty i ochrony zdrowia). Formularz ten jest sporządzany  przez  przedstawiciela podmiotu, który jako pierwszy powziął informację o sytuacji przemocy w rodzinie. Jednocześnie należy przekazać formularz „Niebieska Karta – B” osobie doznającej przemocy po uprzednim wypełnieniu rubryk dotyczących proponowanych instytucji pomocowych. Dokument należy w ciągu 7 dni dostarczyć do Lidera sekcji zespołu interdyscyplinarnego właściwej ze względu na miejsce zamieszkania osoby, co do której istnieje podejrzenie, że doświadcza przemocy w rodzinie - filii MOPR w Poznaniu. Miejscem wyznaczonym do złożenia dokumentu jest sekretariat danej filii Ośrodka. Lider sekcji zespołu przekazuje formularz „Niebieskiej Karty - A” wyznaczonemu na koordynatora grupy roboczej (przy udziale kierownika zespołu pracy socjalnej) pracownikowi socjalnemu" (Miejski Ośrodek Pomocy Rodzinie).

 

Anna M.

zapraszam na mój blog

:)