Zachwyceni rzeczami, obojętnie przechodzimy obok daru cenniejszego niż wszystkie skarby tej ziemi. Tylko raz zostajemy nim obdarowani. To czas. Nasz czas...
Żyjemy na przełomie kultur. Kończy się epoka kultury pop – tej, która zburzyła mury segregacji, ksenofobii. W zapomnienie przeniosła odwieczne granice i bariery. Zaczęto się spotykać, rozmawiać ze sobą, wymieniać się poglądami, wrażeniami, uczuciami. Zbliżyliśmy się do siebie…
I nagle stop! Pojawiła się nowa era - era alienacji. Technologia dostarczyła narzędzi umożliwiających osobisty kontakt bez kontaktu! Otaczamy się sprzętem, bez którego już nie umiemy rozmawiać, dzielić się poglądami, wrażeniami, uczuciami… Mamy coraz atrakcyjniejsze zabawki umilające życie, ale nie znaleźliśmy przez to recepty na szczęście. Granice między państwami są już tylko symboliczne, ale wewnątrz nich rozrasta się ksenofobia. Kontynenty zbliżają się do siebie… Ale serca się oddalają. Z łatwością poznajemy kraj na innej półkuli, ale nie znamy sąsiada mieszkającego na tej samej klatce schodowej.
Kilkanaście lat temu idąc ulicami miasta, w którym spędziłem wiele lat swego życia, z dumą konstatowałem, że nie ma tu ani jednego domu, w którym nie mieszkałby ktoś znajomy. Ostatnio odbyłem powtórnie ten sam spacer w towarzystwie mego, dorosłego już, bratanka. Z trudem wskazał zaledwie kilka miejsc, w których mieszkają jego znajomi!
Zamknęliśmy się. Nie umiemy mówić. Z wielkim trudem wydobywamy z siebie słowa pełne „politycznej poprawności”; są miłe, ale brak w nich otwartości, szczerości i prostego wyrażania uczuć. Nie rozmawiamy. Wysyłamy komunikaty. Rośnie wśród nas liczba samotnych introwertyków. Bez szans na bliskość. Bez szans na związek. Bez szans na miłość… Tak być nie musi. Ale to wymaga wysiłku. Dziwny to wysiłek… Mimo, że fizycznie męczy, jego skutek jest niematerialny. Da jednak materialne owoce. Da spokój duszy. Walutę którą z łatwością zamienimy na szczęście, lepsze zdrowie i sukces. Warto? Chyba tak…
(BS)