Dziś rano, kiedy byłem w sypialni nago, weszła żona i powiedziała - zdejmij okulary. I…zgubiłem myśl przypadkiem szukając riposty.
Myśl wypadła z kieszeni i straciła wątek
mój pomysł na odpowiedź gdzieś odleciał w ciemność
a gdy myśl tracisz z oczu, gubi swój początek.
Teraz jestem profanem, coś dukam bez składu,
nawet rym się obraził i nie chce się złożyć
a nie mogąc mej duszy usłyszeć skowytu
muszę z wątkiem zastępczym sprośnie cudzołożyć.
Tuliłem ją w ramionach, by doczekać świtu,
formowałem jej splendor, dobierałem suknię,
by była najpiękniejsza na poezji balu…
Teraz dusza ma gaśnie i cierpi okrutnie
i żadnego jej słowa nie pamiętam wcale.
Była na małym skrawku, z tyłu paragonu,
który dostałem w kasie kupując ołówek.
Chyba jej nie odtworzę, bo to myśl mistrzowska
a ja mam chorą duszę, bezbronny półgłówek.
Jestem szary, wypluty i w pomysłach niemy,
choć serce się odgraża, że potrafi jeszcze
jedynie wystukuje żal nieopisany,
po ustach się błąkają podszepty złowieszcze
szydząc, że myśl powróci, co straciła czujność,
że gdzieś tam musi pełzać w niełaski pokorze,
przedzierać przez zaułki, spać na krawężnikach,
bo zaistnieć swym kunsztem nie może –niebożę.
I czepia się i krwawi krzycząc: żyję jeszcze !
poraniona i brudna nikogo nie bawi.
w końcu w kratkę ściekową spłynie cicho z deszczem
nic nikomu nie mówiąc, bo nic pozostawi…
Nie wiem po co to piszę, choć pisać tak muszę
zgubiona myśl to jakby zgubione marzenie,
zapomniana melodia, co się chce usłyszeć
a umiera bez dźwięku, i już jest wspomnieniem.
Siedzę nagi, przy biurku, mam ołówek w dłoni,
choć okulary zdjąłem, kłócę się z nadzieją
czemu mnie życia proza smutkiem bałamuci.
czemu gasną wyznania i palce drętwieją ?
I choć wiersz chcę napisać, Ciebie nim ozdobić,
i od tego pragnienia aż drżą moje usta,
jestem samotnie śmieszny…ołówek się złamał
nie ma myśli, wolności i kartka jest pusta.
obrazki z google
© Janusz. D.