Wiersz biały, ma opowiadać o cudzie, jakim jest natura i małości człowieka w stosunku do niej. Zainspirowane również muzyką.
Stojąc na szczycie góry,
widzę piękno ogarniające świat.
Biorę głęboki oddech
i żywię się czystością.
Błękit nieba mnie oślepia,
wszystko jest tak jasne,
tak cudownie jasne...
Kłaniam się szczytom ośnieżonym.
One z wdziękiem tańczą
z lekkim podmuchem wiatru.
Chciałabym tańczyć z nimi,
lecz nie dane mi to.
Jestem zbyt odległa od nich,
zbyt mała i słaba.
Och, Matko Życia, Naturo!
Daj mi nadzieję na byt!
Pozwól posiąść na chwilę
ten cud przede mną.
Chcę czerpać moc od Ciebie,
Być Twoim sługą.
Bylebyś mnie kochała,
jak ja kocham Ciebie...
Jesteś cicha, niewzruszona.
Mój lament Cię omija.
Zimno mnie przeszywa.
Wtem nagle! Ciepło ogarnia me ciało,
wypełniasz mą duszę swoją.
Łączymy się ze sobą
i razem tańczymy...
z górami, z wiatrem.
I cisza... Odchodzi szum wiatru,
góry stoją w miejscu.
Płaczę, bo siła uciekła wraz z Tobą.
I czekam znów...