Zawsze je chciałem opisać, bo nikomu opisać się ich nie opłaca. Są fantomami przemijania czasu. Wyrzutem naszej współczesnej polskiej historii a my odnosimy się do nich jak do wiecznie brudnych rąk, których nie da się wymyć. I trzeba z nimi żyć z zażenowaniem, chwaląc dobrodziejstwo wątpliwego przywileju, mądrość i przenikliwość kolejnych decydentów gotowych zawsze wytłumaczyć i uzasadnić (sześćdziesiąt osiem lat po wojnie) obiektywność i tymczasowość zaistniałych rozwiązań.
I przedstawiać „odpowiednie założenia”…A prawda jest taka, że są już dawno skazane na śmierć.
Czekamy aż je diabli wezmą. Pójdą na złom, wypadną z toru, odbędą się ostatnie pogrzeby i stary maszynista znajdzie się w więzieniu a prezesi kolejnych spółek policzą apanaże i wyjadą, bezkarnie obojętni, na koralowe wyspy.
A jedynym człowiekiem, który im jeszcze salutuje gdy przejeżdżają i pręży się na baczność z chorągiewką w dłoni jest zaspany dróżnik …
Zawsze je chciałem opisać - bo są świadkami czasu i jego oskarżeniem…Bo znają treści wszystkich modlitw, marzeń, planów i knowań. Znają wszystkich oszustów, komiwojażerów, szulerów i kieszonkowców.
Wiedzą wszystko o klęsce i szczęściu. Swoją wiedzą są bardziej pojemne niż wszystkie archiwa świata. Obojętne wobec zdarzeń i ludzi, którzy o ich istnieniu decydują.
Są mądre - wysłuchują miliony opowieści o wszystkim i o niczym - krytyki, bełkotu, przekleństw, skomlenia. Patrzą na ludzi grających w brudne karty i jedzących bułkę z kiełbasą.
Brzydkie, zimne, pomazane graffiti, rozpalone nieludzkim upałem, lepkie…Za ich porysowanymi szybami - świat monotonny, anonimowy. Małe domki z przyklejonymi podwórkami, szare pola, jakieś skarpy porośnięte turzycą i nawłocią. Brudne od rozkopanych dołów i starych liści.
Nigdy się nie skarżą i nie pytają o kierunek.
Służą - wypełniają się i pustoszeją, stoją otworem, czekają, aż ktoś zatrzaśnie ich drzwi. Bo w końcu ktoś je próbuje zatrzasnąć, choćby w biegu, z wściekłością i pogardą.
Przesuwają się wzdłuż zachodzącego słońca do granicy mroku. Jęczą gruchotem skrzypiącego żelastwa. Stukotem bolesnym. Płyną roztrzęsione wzdłuż domków, baraków, garaży, magazynów, składów budowlanych, dróg bitych zamieniających się w biegnące ścieżki do nikąd…
Ich melodia starości to monotonia i senność. To upiorny spadek ostatnich dziesięcioleci - dziedzictwo z dobrodziejstwem inwentarza, jakby bezwstydnie dopisane do rozkładu jazdy.
Ci, których stać na nowy dom nie lubią ich szlaków. Ich obecność obraża elegancję, zakłóca spokój i stan posiadania.
Przechodnie spoglądają na nie obojętnie, niemal z politowaniem.
Siedzący w środku przyklejeni do twardych ławek, dryfują znieczuleni. Patrzą na zegarek jakby mogli coś przyspieszyć… nie mogą… Zrezygnowani zapadają w dalszą drzemkę.
Czas wlecze się w nich bez końca coraz bardziej senny.
Przystają.
Wysypują z siebie gromadę zmęczonych postaci, która rozchodzi się szybko we wszystkich kierunkach…
Ostatnie skulone postacie znikają w mroku. Gasną nawet chóralne wrzaski kiboli i rezerwistów.
A one, czujne, czekają na krótki gwizdek.
Odjeżdżają.
Nikt ich nie żegna, nikt nie wspomina, nie odwraca się aby na nie spojrzeć.
Dzień się kończy. Gasną projekcje za brudną szybą. One żyją jeszcze i wiozą dalej swoje zmęczenie, kloaczny smród, wyeksploatowaną normę techniczną, obojętność...
Człowiek, który je prowadzi, patrzy tylko przed siebie, w biegnący horyzont, refleksy reflektorów wpadające pod koła i myśli o tym, żeby nie popełnić pomyłki - dostrzec światło semaforów.
Ich szlak się kończy. Nawet zegary są zdziwione ich wieczną niepunktualnością.
Postawiłem kołnierz. Chód pełznie mi po plecach. I ja za chwalę zniknę. Wychodzę z peronu ostatni i tylko słyszę jak zmęczony człowiek w uniformie zatrzaskuje resztę drzwi.
Już maleją w mroku dwa końcowe światła.
Roztrzęsiony metal i jego brudny pokaleczony plastik rusza w bok i chory jęcząc, toczy się gdzieś tam na ślepy tor. Zastyga w bezruchu. Będzie tam czekał aż w zjawią się kobiety ze szmatami i wiadrem…
I ruszy polskim świtem znowu unosząc ze sobą jakąś namiastkę okaleczonej wolności …
Jakiś kamyk zielony.
I potoczy się dalej bez nadziei, patrząc czasem zazdrośnie na daleki pierwszy tor, gdzie czeka na swój debiut błyszczące Pendolino.
obrazki z google
© Janusz D.