Natanael pyta: „Czy może być co dobrego z Nazaretu?”
No bo jak to możliwe żeby tak zwyczajnie, ktoś taki z sąsiedztwa, nie potężny wódz i wyzwoliciel jak choćby Mojżesz, czy król i wojownik jak Dawid, ale łatwy do zaszufladkowania, taki bliski, tak bardzo pozbawiony blichtru miał być Zbawicielem Świata?
Bóg ukazuje się człowiekowi w podobny sposób także i dzisiaj. Również nam. Czekamy na fajerwerki, na ekscytujące wydarzenia, cuda jakich świat nie widział, a tymczasem Chrystus przychodzi do nas cierpliwie każdego dnia, w uśmiechu dziecka, w uronionej ukradkiem łzie, w poruszeniu serca, w codziennym zabieganym zachwycie. W oczarowaniu pięknem i wdziękiem kobiety, blaskiem słońca, czy gwałtownością ulewy. Przychodzi w cierpliwym znoszeniu utrapień, w wielkich i małych dziełach miłości, w codziennej krzątaninie. I na milion innych sposobów.
Dlaczego tak trudno nam w to uwierzyć? Żeby przybliżyć się do odpowiedzi na to pytanie, trzeba zrozumieć, że Bóg jest potężny i mocny w sposób zupełnie przekraczający nasze zdolności pojmowania. Dlatego żeby nam się ukazać łagodzi swój blask i ukazuje się w sposób, który nas nie zabija. Kolejna rzecz wiąże się ze słabością natury ludzkiej, która polega na tym, iż kiedy poczujemy moc zaczynamy mieć skłonność do lekceważenia innych, a nawet pogardzania nimi. Mam wrażenie, że właśnie z tego i jeszcze wielu innych powodów, których tu nie opiszę Jezus wysławiał Ojca za to, że "zakrył te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawił je prostaczkom". M t 11,25
