Czytelnia pod kozłem y faunem

  Niniejszym, pełni nadziei na łaskawą zgodę administracji "Eioby", mamy zaszczyt powołać do istnienia "Czytelnię pod kozłem y faunem", oraz zaprosić do późniejszego tego bytu podtrzymywania wszystkich chętnych, piszących na "Eiobie" z potrzeby serca.
  Ma to być luźne stowarzyszenie tych Autorów, którzy posiadają jakiś już tu dorobek, żywią do siebie szczery szacunek i uznanie, poddadzą się wreszcie pewnemu okolicznościowemu szufladkowaniu tematycznemu. Co ma ułatwić Czytelnikowi poszukiwania i lokalizację tego, co lubi.
  "Czytelnia pod kozłem y faunem" to marka nadrzędna, która powinna kojarzyć się z luźnym, zdystansowanym podejściem do wszelakich, opisywanych tu spraw, łącznie z tymi "najcięższymi". Żadnych śmiertelnie poważnych pod tym szyldem dywagacji, rozpraw naukowych, poradników specjalistycznych, kłótni politycznych.
  Zgromadzeni w Czytelni Autorzy, używający tej marki, mają tylko jeden obowiązek - pisząc, uśmiechać się od ucha do ucha, półgebkiem, chichotać w kułak, podśmiewać złośliwie, zjadliwie, zgryźliwie, cynicznie. A ponieważ uśmiech jest zaraźliwy, Czytelnik, jako żywo, też na pewno zareaguje.
  Nie ma oczywiście zakazu pisania "na poważnie", bo jak tu zakazać i po co, lecz wtedy Autor nie będzie mógł liczyć na markę, na kolacyjkę umysłowo-smakową w ulubionej Czytelni (w jakimś znaczeniu będącej i Gospodą), w rozchichotanym towarzystwie. Niestety - uśmiech zobowiązuje.
  Artykuły ma zamiar segregować, grupować i przyporządkowywać znany wszem i wobec Hussair. Zawodnik rzadkiego chowu i nie do końca sprecyzowany, jednak Strzelec zawołany, pieruński talenciarz. I do niego właśnie, jako inicjatora, należy mailowo teksty nadsyłać. Oporządzi je w te pędy, umieści tam gdzie trzeba i według sobie tylko znanych zasad.
  A więc, dziewczynki i chłopcy, eksperyment rusza! Na początek dołączyli:
golesz
greenway
jotko49
gnostyk

hussair.

  Od razu ujawniam, że administruję w Czytelni, bo nikt inny się nie kwapił. Taka jest prawda o ,,talentach i rzadkich chowach''. Wrobili mnie czy co tam.

  A bardziej serio (ale niezupełnie poważnie jednak): Czytelnia jest trochę osobliwą formą publikacji zbiorowej, do której przy każdej kolejnej odsłonie wstęp jest nie tylko dla wszelkich chętnych wolny, ale też serdecznie oczekiwany. Osobne, a przecież pod jednym kominkiem zgromadzone spojrzenia na tę samą sprawę zdają się pomysłem całkiem interesującym. Tym bardziej, gdy do lektury pod odpowiednim kątem przyłożyć dzbanek kawy świeżo zaparzonej, aromatycznej.

  Ale - owszem - ta forma wyłamuje się z publikacyjnej specyfiki Eioby, gdzie priorytetowe jest - i słusznie - publikowanie indywidualne. Dlatego Czytelnia będzie otwierana odpowiednio rzadko - co 4 tygodnie, a najpewniej co 8. Dopuszczalne spóźnienie tygodni 9.

  Kolejność zamieszczania opowiadań nie jest przypadkowa, tę sprawę ustalił kot imieniem Lila - i to akurat jest całkiem serio.

  Zapraszam do lektury przy kominku, nawet jeśli wizualizowanym.

Autor: Greenway

A jednak była lekko zdenerwowana. To nie znaczy, że od razu trzęsły się jej ręce i drżał głos. Po prostu kilkakrotnie oceniała w lusterku swój makijaż, spoglądała na umalowane paznokcie i pochrząkiwała. Przymilnik oczywiście zauważył to, lecz posyłał jej ciepłe uśmiechy i przyjaznym spojrzeniem omiatał jej nienaganną sylwetkę. Wiedział, zresztą tak jak i ona, że za jej wizerunek i postawę, ba nawet za wymowę odpowiada sztab doradców. W kwestii mody nigdy nie zawiodła jej przyjaciółka, którą wyciągnęła nieraz z życiowych kłopotów. Od tej strony wszystko było zapięte na ostatni guzik.

Pani prezydent po raz kolejny patrząc w tablet, czytała na przemian tekst przemówienia i powtarzała szczegółowy plan, mówiący jak ma się poruszać, do kogo uśmiechać, kiedy robić przerwy. Wszystko było już od dawna wyreżyserowane, nawet jej rzekoma spontaniczność. W polityce liczy się twarda gra i ona na pozór drobna i krucha istota doskonale o tym wiedziała. Bardzo doskonale. Dlatego była tu na najwyższym politycznym piedestale. Panowała nad sobą, nad współpracownikami, nad sytuacją. Lecz jednak coś nie dawało jej spokoju.

Nieustannie podnosiła znad tabletu oczy i dość długo wpatrywała się we wskazówki zegara. Przymilnik ocenił, że czas wkroczyć do akcji. "Czy włączyć muzykę?" - zapytał oczywiście z uśmiechem. Pani prezydent przymknęła oczy i zaprzeczyła z lekkim grymasem na ustach. Po czym wbiła stalowy wzrok w jego gładką twarz i wycedziła przez zęby - " Zausznik znów się spóźnia". Przymilnik przestał się uśmiechać, wyjął telefon i zaczął dzwonić. Pani prezydent znów pochyliła się nad tabletem.

Przymilnik oddalił się w kąt pokoju i wrócił po chwili. Chrząknął, by zwrócić na siebie uwagę i ściszonym głosem powiedział - "Zausznik będzie za 3 minuty". Nie podniosła oczu, lecz twardym tonem, którego nikt poza ścisłą gwardią przyboczną nie znał, rzuciła - "No". I rzeczywiście wkrótce rozległo się pukanie do drzwi. Do pokoju wszedł, a raczej wśliznął się zupełnie nijaki gość z oczami unikającymi jakiegokolwiek wzrokowego kontaktu z kimkolwiek, oprócz pani Prezydent. Przymilnik bez słowa opuścił pokój. Na korytarzu usłyszał jak ogromny tłum, skanduje jej imię. Za kilka minut rozpocznie się przemówienie i wielka polityczna karuzela wyruszy po raz kolejny.

Nie zauważył jak stanął przy nim Zausznik i syknął prosto w ucho "Coś się stało". Przymilnik wyprostował się jak struna i pobiegł w kierunku pani Prezydent. Przez chwilę myślał, że się zakrztusiła i nie może złapać tchu, bo z jej ust wydobywało się tylko jakieś "ba,ba, ba,ba.." Podał jej szybko szklankę z wodą. Pani prezydent wypiła kilka łyków i wzięła kilka głębszych oddechów. Wreszcie spojrzała na Przymilnika oszołomionym i nieobecnym wzrokiem. "Babcia, czy ja wyglądam na babcię?"- grymas odrazy nie znikał z jej twarzy. "A to smarkula!" krzyknęła z pasją. "Szykuj samochód. Jedziemy!" Przymilnik nie zdołał nawet zaprotestować, choć przez uchylone drzwi musiała tak jak i on słyszeć okrzyki tłumu, czekającego na jej pojawienie się.     Ona jednak tylko co jakiś czas jak nawiedzona powtarzała "Ba, ba, ba, babcia..."

Nieeee...

Autor: Jotko49

Czy świat mój oszalał,

dlaczegom tu zbłądził.

Nie to bym się użalał,

błąd, kto mnie tak osądził.

              

Codziennie me myśli skłębione

wokół spraw istotnych,

nic nie rozsupłały a ciało zmęczone,

wieści ciąg dalszy kłopotów zdrowotnych.

 

Każdy nowy problem czeka rozwiązania.

Starczy aby czasu temu życiu wydarte,

by dać odpowiedzi na wszelkie pytania

nim u progu myśli, kolejne zaciągnie swą wartę.

 

Na nic więc rozterki, lico zasępione i jęki rozpaczy.

Nie jednyś na świecie co brniesz potykając się co chwilę.

Spoglądasz i słuchasz, wzrokiem się pytając - co to wszystko znaczy.

Dlaczego i po co, jaki sens jest tego, czym niegodny odpowiedzi i jak osesek kwilę…

 

Świat pełen jest tłumaczy zdarzeń i ich znaczeń,

pewnych swej wszechwiedzy i daru Bożego,

A ileż warte one, bez własnych doświadczeń

zbieranych w mozole życia codziennego.

 Dlatego też myślom porą wieczorową,

dajmy już odpocząć, wsłuchując się słowom,

wieszcza Adama, który w paru słowach wymienia

to, co wielu jak ja, roztrząsa, w problemy zamienia.

 

„Martwe znasz prawdy, nieznane dla ludu,

Widzisz świat w proszku, w każdej gwiazd iskierce;

Nie znasz prawd żywych, nie obaczysz cudu!

Miej serce i patrzaj w serce!”

Autor: Hussair

    - Dobry wieczór państwu! – zaczęła energicznie trzydziestoletnia prezenterka. – Witam w studiu eliminacji prezydenckich w Suwałkach. Dziś program emitujemy nie z budynku, lecz z ogrodu prezesa TV Suwałki. Jeden z uczestników zażyczył sobie, by zapewnić finałowi dotleniający plener i tak też się stało. Tydzień temu mieli państwo okazję obejrzeć pierwsze starcie, w którym uczestniczyło dziesięciu kandydatów na prezydenta Polski. Po zaciętym głosowaniu telefonicznym widzowie regionu suwalskiego wyeliminowali sześciu uczestników. Odpadli: Szymon Łomża, Arkady Strzygoń, Barbara Wycioł, Euzebiusz Kurz, Doman Mojżeń i Stanisław Wacław. Dziś mamy finał, a w nim już tylko czterech liczących się kandydatów. Przypomnijmy, że zwycięzca suwalskiego finału zmierzy się z konkurentami w telewizyjnym starciu ogólnokrajowym, a jeśli tam odniesie sukces, to weźmie udział w faktycznych wyborach prezydenckich – i być może w nich zwycięży. – Prezenterka skierowała błyszczące, podmalowane granatem oczy na uczestników starcia. – Witam panów kandydatów, dobry wieczór, kto wie, czy nie rozmawiam właśnie z przyszłym prezydentem kraju.

    - To rzecz pewna – stwierdził bez wahania jeden z nich, chudy, wysoki i ubrany w żółty garnitur.

    - Dobrze, to zaczniemy od pana – podchwyciła jego entuzjazm prezenterka. – Proszę się przedstawić widzom, być może nie wszyscy oglądali poprzednie eliminacje. Przypomnę, że zwracają się państwo do widzów w dwóch, trzech zdaniach, po czym udzielają odpowiedzi kontrkandydatom.

    - Dobry wieczór – rzekł do kamery chudzielec w żółtym garniturze. – Nazywam się Rajmond Czuchla.

    A ponieważ zamilkł, prowadząca zdecydowała zachęcić go do dłuższej prezentacji:

    - I…?

    Rajmond Czuchla zerknął na nią niezbyt życzliwie, a może po prostu z niezrozumieniem.

    - I co?

    - I… - tu kobieta zerknęła w notatki. – Jak sam pan powiedział tydzień temu, ,,jeśli zostanę prezydentem Polski, to ujawnię prawdę o…’’ – urwała, jakby wolała, by to jednak kandydat to wyraził.

    - …o Reptilianach – dokończył całkiem swobodnie Czuchla.

    Jeden z kontrkandydatów, ubrany w garnitur koloru brąz-metalik, zarechotał swobodnie. Kolejny, ubrany w biały smoking ciemnoskóry, łysy i korpulentny, pozezował zdziwiony to na Czuchlę, to na ubawionego rywala. Czwarty kandydat, szaro-smutny,  był raczej powściągliwy, bo tylko przygryzł wargi jakby zmieszany i nawet próbował się skryć za wazonem z tulipanami.

    - O Reptilianach – powtórzyła z namaszczeniem prezenterka. – Ale kto by to był?

    - Nie ,,kto by to był’’, pani redaktor – skrzywił się kandydat Czuchla – bo to nie żadne byłoby-bybłoby-frybłoby, tylko rzeczywistość tu i teraz. Oni tu są.

    - Ale panie Rajmundzie…

    - RAJMONDZIE – poprawił sucho Czuchla.

    - Panie Rajmondzie… Kto to są Reptilianie?

    - Jaszczury.

    - Phehehehe – zareagował znów rozweseleniem uczestnik w garniturze barwy brąz-metalik.

    Prowadząca zerknęła ku niemu bez wyrazu, po czym znów zagaiła Czuchlę:

    - A co one… tu robią?

    - Proszę pani, proszę mnie wybrać, to powiem - uciął kandydat. – Proszę na mnie głosować. Jeśli teraz powiem, to nie wygram.

    - Czy mogę ja teraz? – poderwał się ochoczo pan w brązowo-metalicznym garniturze.

    - Tak, proszę się przedstawić widzom.

    - Dobry wieczór, Polsko, nazy…

    - Na razie Suwalszczyzno – chrząknęła prezenterka.

    - To nie idzie w kraj? – zdziwił się kandydat.

    Tym razem to chudzielec w żółtym garniturze pokręcił głową z politowaniem.

    - No nie – znów chrząknęła kobieta. – Ale Ełk nas odbiera. I może Kętrzyn.

    - Dobrze. Nazywam się Jonasz Wader. Chciałbym państwu powiedzieć, że jeśli na mnie zagłosują i zwyciężę, zamienię Suwałki w Denver. A przynajmniej w Farafanganę.

    - W co, przepraszam? – zakłopotała się prowadząca.

    - W Farafanganę, to takie miasto na Madagaskarze.

    - Ale panie Januszu…

    - JONASZU. Pani jest nieprzygotowana zupełnie. Pani manipuluje.

    - Ja??

    - Tak, pani przekręca imiona kandydatów i myli wyborców – postawił stanowczy zarzut Jonasz Wader.

    - Przepraszam, może pan powtórzy swoje dane, żeby widzowie…

    - Jonasz Wader. Nie VADER, zaznaczam. Pani wie, kto – spojrzał na nią nieomal surowo, jak prokurator na przygwożdżonego łotrzyka.

    - Ale kto? – wymamrotała zbita z tropu.

    - Lord Vader.

    - Lord Vader? – powtórzyła do reszty pogubiona. – Ale kto to?

    - To nie ja – wyjaśnił Wader. Po czym podkreślił: - Zamienię Suwałki w Farafanganę.

    - No tak, no tak… - wymruczała prezenterka. Po czym rozszerzyła oczy. – Ale po co właściwie?

    - Dla rozwoju komunikacji, i populacji zresztą. A pan – skierował palec na Rajmonda Czuchlę – pan chce wmówić wyborcom, że Ziemią rządzą jaszczury. To jest poważne schorzenie psychiatryczne. I umysłowe zresztą.

    - Jaszczury rządzą Ziemią i pan o tym dobrze wie – odparował niezmieszany Czuchla. – Poza tym pan polakierował swój garnitur, to jest wymowne.

    - W jakim sensie? – Zaskoczony Wader obniżył wzrok na swoją marynarkę.

    - Bo pan farbuje prawdę. Dziś garnitur, jutro prawda o Reptilianach. Wszystko pokryje pan lakierem. Taka natura szalbiercza.

    - Co proszę?! – poczerwieniał Wader. – Jak pan śmie! Pan manipuluje widzami suwalskimi w tym momencie!

    - Panowie, przypominam o poszanowaniu i kulturze dialogu – uśmiechnęła się prezenterka. – Poprosimy o wypowiedź kolejnego kandydata. – Przeniosła wzrok na szaro i smutnie ubranego czterdziestolatka, wciąż próbującego odciąć się od widzów wazonem z kwiatami. Na słowa prowadzącej jakby się spłoszył, a nawet spłonił; schylił głowę ku piersi z wstydliwym uśmiechem.

    - Śmiało – zachęciła życzliwie prezenterka.

    Kandydat jeszcze niżej opuścił podbródek. Jego uśmiech zdawał się przeklejony z twarzyczki prymusa szkolnego, którego zaskoczyły zmasowane komplementy na apelu.

    - Pan się nazywa… - Kobieta chrząknęła, rzucając ukradkowym spojrzeniem gdzieś ku skrytej ekipie technicznej.  – Pan się nazywa Tymian Wyżłobek. – Przez chwilę czekała na reakcję kandydata. Który jednak milczał nieśmiało, wzbudzając rozbawienie tudzież niesmak u konkurentów. – I…?

    ,,I…?’’ nie dodało odwagi Wyżłobkowi, wprost przeciwnie. Ciemnoskóry kandydat postanowił przejąć pole:

    - To może ja.

    - Proszę bardzo – odetchnęła z ulgą prowadząca.

    Tymian Wyżłobek jeszcze bardziej skulił się za wazonem. Rzucił jednak szybkim, urwanym spojrzeniem na kobietę, która chyba mu się spodobała. Z jego ust dobiegł nawet jakby cichy, zdławiony chichot.

    - Dobry wieczór! – rzekł energicznie ciemnoskóry kandydat, ubrany zresztą w śnieżnobiały garnitur. – Nazywam się Dżekson Haiti i pochodzę z Haiti. Jednak teraz jestem Suwałczaninem wszystkich Polaków. Jeśli zostanę prezydentem…

- …przyłączę Haiti do Polski – wszedł mu w słowo Jonasz Wader, po czym wybuchł śmiechem.

    Śmiech – nie bez trudu – stłumiła w sobie z kolei prowadząca. Rozbawienia nie okazali nieśmiały Tymian Wyżłobek i urażony już wcześniej Rajmond Czuchla.

    Sam Dżekson Haiti zdawał się pociemnieć. W każdym razie wzburzony zaprotestował:

    - To akt wandalizmu i rasizmu zresztą. I kolonializmu. Pan jest kolonialistą skrytym.

    - Ja? Kolonialistą? – zamrugał powiekami zaskoczony Wader.

    - I szalbierzem – przypomniał skrzętnie Czuchla. – A kto wie, czy nie agentem Reptilian.

    - Kim?! Pan do reszty zdziwaczał z tą teorią! Żeby wierzyć w to, że jaszczury rządzą Ziemią, tego nawet Tolkien nie wymyślił. Ani Brzechwa.

    - Teraz ja mówię! – zaznaczył dość ostro Dżekson Haiti, po czym zwrócił się serdeczniej do wyborców: - Jestem ciepły i uczciwy. Od kłamstwa wychodzą mi plamy opadowe i torbiele. Choćbym nawet chciał – nie mogę kłamać. Po prostu zdrowie nie pozwala. Dlatego jestem wiarygodny. Jako prezydent obiecuję obalenie guseł i przesądów.

    - Proszę? – zatrzepotała rzęsami prezenterka.

    - Obalę gusła – powtórzył sucho Haiti. – Czego nie udało się dokonać pancernym Chromego…

    - Chrobrego – poprawił Czuchla uprzejmie.

    - …biskupom Rzymu, ani zaborcom. A nawet bolszewikom. Polacy ciągle wierzą w gusła, a ja to zakończę.

    - Pan. – W głosie Wadera zabrzmiało szyderstwo. – Haitańczyk.

    - Tak! Ja, Haitańczyk-Polak. Polska jest bardziej zacofana niż Haiti i ten Madagaskar zresztą – zerknął życzliwie na Czuchlę, który skinął głową. – Po co wzorować się na gnijących państwach Zachodu, lepiej przyjrzeć się prostym, uczciwym społeczeństwom sponiewieranym, zainspirować ich skromnością, pokorą i walką z trudami.

    - Pan bredzi – stwierdził Wader. – Tu potrzebny jest weterynarz.

    - To rasizm!

    - Panowie – wtrąciła szybko prowadząca. – Zatem pan Dżekson… Dżekson to imię, prawda?

    - Tak. Pisane przez dż. Jak kania dżdżu.

    - Jak co? – skrzywił się Wader. – Jezu Chryste, poganin walczący z gusłami i do tego dziwak.

    - Nie jestem poganinem, jestem potomkiem jezuity Compresa Antonia Pueblonosa. To słynny na wyspie misjonarz. Bardzo zasłużony gwałciciel. Zwalczam gusła krzyżem i pięścią.

    - No. I jeszcze faszysta – skwitował Jonasz Wader.

    - Panie Januszu, teraz nie pan…

    - Znów pani manipuluje widzami Suwalszczyzny i Kętrzyzny zresztą. Moje imię to JONASZ. Nie życzę sobie, by mnie kojarzono z Januszem Rewińskim, który rozłożystą kruczociemną brodą odwraca uwagę społeczeństwa od trudności ekonomicznych. Pani umyślnie przekręca, na zamówienie Tel Awiwu. Jeszcze raz taki incydent i zażądam wymiany pani na innego prowadzącego. Może na Kydryńskiego.

    - On chyba nie żyje – zauważył Rajmond Czuchla.

    - No to Eugeniusz Bodo.

    - Kto?!

    - Cisza! Teraz ja mówię! – Dżekson Haiti powstał i rozłożył ręce pod parasolem niczym natchniony jezuita. – Jeśli zostanę prezydentem, obalę gusła w Polsce, dziękuję, skończyłem.

    Prowadząca znów z zakłopotaniem potoczyła wzrokiem po niewidocznych dla widzów członkach ekipy technicznej. Jonasz Wader parsknął cielęco i pokręcił głową. Zaś Rajmond Czuchla, nie chcąc kruszyć delikatnego przymierza z Haitańczykiem wszystkich Polaków, pomruczał coś tylko borsuczo w kołnierzyk koszuli.

    - Dobrze, na razie panowie się przedstawiają. Jeszcze został nam pan Tymian Wyżłobek. Czy jest pan gotów powiedzieć coś wyborcom, jakąś krótką zachętę? – W głosie kobiety nie dało się wyczuć większej wiary.

    Może dlatego, że pół minuty wcześniej coraz bardziej zawstydzony swoim występem publicznym kandydat rozłożył tulipany w wazonie i w takim to wachlarzu całkiem dobrze schował twarz. Spomiędzy łodyg łypały tylko jego poczciwe, błyszczące oczy.

    - Panie Wyżłobku? Jedno słowo? Coś o programie?

    O dziwo kandydat delikatnie wysunął nos – fakt, że nisko, nieomal przepraszająco obniżony – w kierunku prezenterki.

    - Tak? – ucieszyła się. – Proszę powiedzieć głośno.

    Tymian Wyżłobek pokręcił głową w zawstydzeniu i z paluszkami ułożonymi w jakieś osobliwe formy chomiczych łapek przysunął się nieco do prowadzącej, zerkając prosząco na jej ucho. Które w końcu przybliżyło się, a wtedy niezbyt śmiały kandydat wyszeptał coś, co być może było jakąś wizją programu gospodarczego.

    - Co?... Troszkę głośniej, panie Wyżłobku?

    Lekko spłoszony kandydat ponowił szept.

    - Siusiu? – powtórzyła w oszołomieniu prowadząca. – Pan chce siusiu?

    Lekkie skinięcie głową potwierdziło kłopotliwe cokolwiek życzenie Tymiana Wyżłobka.

    - Ojej – wyrwało się kobiecie. – Proszę… no, tam, o – pokazała ręką – tam stoi toi-toi, zresztą pan Sławek pana zaprowadzi. Panie Sławku!

    Z wyraźnym niedowierzaniem konkurenci do władzy odprowadzali wzrokiem Wyżłobka, prowadzonego do toalety.

    - To chyba jakaś prowokacja – stwierdził Rajmond Czuchla.

    Prezenterka na wszelki wypadek posłała gorący uśmiech Suwalszczyźnie.

    - Dobrze. Zakończyliśmy część zapoznawczą, teraz kandydaci mogą zadawać pytania rywalom. Można ostro, ale bez chamstwa i przemocy. Wczoraj w studio wyborczym w Ciechanowie kandydat Mormoń zatłukł przemyconym szpadlem składanym dwóch konkurentów, państwo słyszeli. Apeluję o rozsądek.

    - Kandydat Mormoń jest Reptilianinem – stwierdził Czuchla. – Żaden człowiek nie przemyci szpadla, to nie jest ołówek. A taki Reptilianin może przenieść szpadel w ogonie. Albo włócznię.

    - Wszędzie pan widzi Reptilan? – zainteresował się Jonasz Wader. – W ubikacji też? Podsuwają wzierniki?

    - Pan myli Reptilian z Szarakami, to ignorancja, która kładzie kandydaturę.

    - Jest pan wariat i pewnie uciekinier kliniczny – odparował Wader. – Proszę pani, proszę sprawdzić w komputerze, czy kandydat Czuchla jest uciekinierem.

    - To może później – chrząknęła prowadząca.

    - Właśnie tacy jak pan mamią Polaków – wycelował palec Czuchla. – Każdy, kto mówi rzeczy niewygodne, nazywany jest wariatem. Podjeżdżają nieoznakowane ambulansy i porywają reformatorów z przystanku. Albo spod piekarni. I ludzie znikają. A w międzyczasie pan i tacy jak pan lakierują fakty.

    Wader rozłożył ręce, chwilowo zaskoczony i szukający słów.

    - No i śmierdzi ten pana garnitur – przywalił z drugiej strony Dżekson Haiti. – Wie pan, ja nic nie mówię. Ja nic nie mówię! Ale ktoś mógłby powiedzieć, że pan mami nam umysły bronią chemiczną. Aceton niszczy neurony.

    - No co pan! Co za brednie – otrząsnął się Wader. – Siebie też bym mamił?

    - Może ma pan gazy w nosie.

    - Co?!

    - Gazy. Waciki znaczy. Mikrotampony. Może pan ma takie w nozdrzach i tym się chroni. Proszę pokazać nozdrza widzom, jeśli pan nic nie ukrywa.

    - Pan bredzi, pan nie powinien był opuszczać Honolulu.

    - Haiti. Pan jest rasistą i manipuluje widzami. Pan deformuje ich umysłową geografię – nacierał Dżekson Haiti. – Zwykły utajony kolonializm. Takiego prezydenta nie chcemy.

    - Phi! Pan akurat o tym nie decyduje. I co pan z tymi gusłami, to ma być program dla Polaków? Tym pan chcesz ratować schorowanych emerytów? To kpiny z plemienia słowiańskiego i z przedmurza antysaraceńskiego zresztą.

    - Gusła zabijają emerytów, pan nie ma wiedzy. – Dżekson Haiti nie okazał zmieszania. – Przedwczoraj w Żorach staruszka zawróciła przed apteką na widok czarnego kota. Zmarła, bo zabrakło jej siedmiu sekund do przyjęcia leku przeciwzawałowego.

    - Pan bredzi w malignie, pan potrzebuje chininy.

    - PANOWIE – ucięła całkiem zręcznie prezenterka. – Mamy pierwsze dane z głosowania telewidzów.  – Kandydaci natychmiast ochłonęli. Tymian Wyżłobek wciąż tkwił w odosobnieniu, choć wprawny obserwator mógłby dojrzeć oko zerkające przez dziurkę w drzwiach toalety, całkiem zresztą ciepło i przyjaźnie.

    - A zatem – przybrała uroczysty głos prowadząca. – W tym momencie prowadzi z 55% głosów pan Tymian Wyżłobek. Jego program najwyraźniej.. . – urwała, uświadomiwszy sobie, że mówi głupstwo. - …uzyskując widoczną sympatię widzów kulturą osobistą i wdziękiem. Na drugim miejscu mamy pana Dżeksona Haiti -27%. – Haitańczyk-Polak spojrzał na rywali triumfalnie. – Dalej: pan Jonasz Wader – 11% i póki co, na czwartej pozycji, pan Rajmond Czuchla, 2%.

    - Ha – klasnął dłońmi Wader. – No i ma pan wiarę w jaszczury. Sam pan widzi, że 98% Polaków…

    - …Suwalszczan – sprostował szorstko Czuchla.

    - Dobrze, dobrze. Mam pan poparcie 2%. Pewnie koledzy z uprowadzonej sanitarki.

    Rajmond Czuchla przez chwilę obliczał coś w myślach ze zmarszczonymi brwiami.

    - Zaraz, zaraz – wymruczał. – Coś tu się nie zgadza. A gdzie jest 5% głosów?

    - Jakie 5%? – zmieszała się prowadząca.

    - No proszę pani., ja miałem z geometrii dyplom u profesora Wyciurla-Huna. 55+27+11+2 to jest ile?

    - Ile? – powtórzyła niepewnie kobieta. – Nie bardzo mi liczyć w głowie…

    - To jest  95. DZIEWIĘĆDZIESIĄT, CHOLERA, PIĘĆ. Gdzie znikło 5%?

    - No to jest nieładnie trochę – przyznał zaskoczony Wader.

    Nawet całkiem ukontentowany Dżekson Haiti spojrzał na prowadzącą potępieńczo.

    - No cóż… - Mina kobieta raczej zdradziła, że wysłuchała instrukcji w słuchawce, bo pewniejszym głosem dokończyła: - No tak. Pozostałe głosy ROZKŁADAJĄ SIĘ jeszcze.

    - Co?? – zbaraniał Czuchla.

    - Kto to liczy tak w ogóle? – zainteresował się Polak-Haitańczyk, już przedtem dość pewny swego, a tym bardziej teraz, po pierwszych głosach.

    - Serwer w Głubczycach.

    - Gdzie? – zdziwił się Haiti.

    - W Głubczycach. Sygnał dociera z opóźnieniem i… - plotła prezenterka, starając się nie gubić uśmiechu.

    - Ale dlaczego serwer głubczycki oblicza nam nasze wartości suwalskie? – zaintrygował się bez zachwytu Jonasz Wader.

    - A coś pan myślał – fuknął Rajmond Czuchla. – Wybory w Głubczycach oblicza serwer w Krynicy Morskiej, wybory do parlamentu serwer w Chile, samorządowe serwer w Rosji, a prezydenckie serwer w Rotterdamie.

    - Pan chyba kpi sobie z pryncypiów Rzeczpospolitej.

    - Nie wiedział pan? Wynik wyborów ustali serwer w Holandii.

    - Czy to prawda?! – Wader przesunął zdumiony wzrok na prezenterkę.

    - To plotki ludowe – wypaliła  z irytacją. – Gusła.

    -To niedorzeczne i niedopuszczalne etycznie, geopolitycznie i nawet psychiatrycznie. To farsa!

    - Ale może to tylko gusła, jak pani redaktor mówi – zauważył polubownie Dżekson Haiti. – Takie techno-zabobony. Obalimy gusła, ja to zrobię. Po mojej kadencji nie będzie zabobonników na ziemi polskiej, tylko zimni analitycy i reformatorzy planetarni.

    - Zatańcz pan lepiej capoeirę – rzucił mu poirytowany Wader.

    - To rasizm i kolonializm!

    - Tak, tak, skoro zagraniczne serwery obliczają nam wyniki wyborów – rzekł Czuchla tonem kaznodziei – to mamy system reptiliański i wysysanie ostatnich Piastów i Lędzian. Tak to wygląda. A pan mydli oczy i sam im służy – oskarżył Wadera.

    - Nie powinien pan był uciekać z sanitarki, panie Czuma.

    - CZUCHLA, lordzie Vader.

    - Jest pan chory psychicznie i anatomicznie!

    - Tak? – wyszczerzył zęby Czuchla. – Ja muszę to niestety widzom zobrazować, czym grozi władza takich jak pan. A zatem twierdzi pan, że Reptilianie nie istnieją?

    - Nie istnieją absolutnie. Chyba jedynie w stłuczonym pniu pańskiego mózgu.

    - Zaraz się przekonamy. Proszę o wniesienie rekwizytu numer 1!

    - Czego? – zdziwił się Wader.

    - Czego? – zdziwiła się prezenterka.

    - Można wnosić rekwizyty? – zmarszczył brwi Dżekson Haiti. – Dlaczego nikt mi nie powiedział?

    Zaciekawione oko Tymiana Wyżłobka zamrugało w wizjerze toi-toi. Zachichotał nawet do siebie, czego jednak nikt poza mikroorganizmami z muszli nie usłyszał.

    Takimi jak pluskwy nieożywione, ma się rozumieć.

    Do stolika podszedł uroczystym krokiem nastoletni chłopiec w mundurze harcerskim.

    - Co to za chorągiew jest, chciałbym wiedzieć – zwrócił się do niego dość zaczepnie Wader. –To nie jest ZHP, przecież widzę.

    - ZHH –odrzekł chłopiec dumnie.

    - ZHH?? Co to za mutacja, do cholery?

    - Proszę o język salonu – upomniała z uśmiechem prowadząca.

    - Nie jesteśmy w salonie – odburknął Wader. – Jesteśmy pod parasolami jak jacyś sprzedawcy waty cukrowej, bo kandydat z Haiti ma astmę albo odmę. A pewnie jedno i drugie.

    - Jest pan kolonialistą i pewnie skrytobrytyjczykiem – osądził urażony Haiti.

    - ZHH – odezwał się spokojnie nastolatek – to Związek Harcerzy Harcowników. Nie mylić z harcerzami-psotnikami wykradającymi jabłka z sadów zakonnych. My DZIAŁAMY W POLU. Polu polityki i reformy. Jak trzeba, zlikwidujemy agentów reptiliańskich. Mamy finki-krokodyle i chusty nasączone sarinem. Jesteśmy w gotowości, 40% stanu na pozycjach, 20% w rezerwie.

    Jonasz Wader potrząsnął głową zdegustowany.

    - Pan wyprał mózg młodym Polakom – rzucił do wyraźnie zadowolonego z postawy harcerza Czuchli. –Zatruł go pan zoologią spiskową. Jako prezydent rozliczę pana z tego.

    Harcerz postawił na stole karton z napisem UNITRA ZRK – ZK 246 STEREO.

    - No chyba nie będziemy słuchać roty teraz – zakpił Wader.

    Chłopiec otworzył karton i odsunął się od niego dość szybko. Ze środka poczęły całkiem chyżo wychodzić małe jaszczurki, całe ich mrowie skrzętnie opanowało stół.

    - O Boże!! – przeraziła się prowadząca. Zaraz jednak opanowała się i nawet przywróciła uśmiech, lekko tylko skrzywiony.

    - To jest parodia działań politycznych – uznał Jonasz Wader. – Pan na dowód istnienia Reptilian rozpuszcza jaszczurki. Wstydź się pan. Właśnie pogrzebał pan reputację własną i pańskich dzieci. Jutro natłuką im w liceum na dużej przerwie, zlinczują i pan będzie za to odpowiedzialny.

    - Spokojnie – żachnął się Czuchla. – Nerwy  na wodzy, panie lakierniku. To alegoria.

    - Co niby?

    - To symbol, miniatura rzeczywistości, czyli okupacji jaszczurów. Reptilianie są więksi, ale można przypuszczać, że te tutaj to ich gwardia.

    - Gwardia?! Te wyłapane na łące traszki?

    - To są gusła jednak – mruknął Dżekson Haiti, kończąc krótki sojusz z Czuchlą.

    Który niezmieszany kontynuował:

    - Dla pana to traszki, dla mnie potwierdzenie, że oni tu są.

    - Reptilianie?

    - Reptilianie.

    - No cóż, odrzucam to. Jako przyszły prezydent RP odrzucam pańską wizję okupacji zoologicznej, by nie rzec: zoofilozoficznej, a nawet zoofilnej po prostu. Pan bredzi i potrzebuje chininy. I pijawek. A może niech pan sobie właśnie te traszki…

    - To salamandry.

    - No to niech pan sobie przystawi do otwartych żył te salamandry i oczyści organizm, pan jest zatruty, pan infekuje społeczeństwo maligną.

    - Gusłami – zawtórował Haiti, wyraźnie już przesunięty do obozu Wadera.

    - Czy mógłby pan pozbierać te owady? – spytała drżącym głosem prowadząca, bo jaszczurki rozeszły się już znacznie i stanowiły pewne zagrożenie dla nietykalności kończyn dolnych.

    - Proszę pani, to nie owady – oburzył się Czuchla. – Pani manipuluje wyborcami. To są płazy w służbie Oriona. Wiedział o tym nawet Edmund Niziurski już w latach 80.

    - Co?! – zdenerwował się Wader. - Pan oczernia wybitnego pisarza, wplątując go w obsesję i spisek zoologiczny! Pan powinien zostać stąd wyprowadzony na lufach karabinów.

    - Owszem, mistrz Niziurski miał przekazy, proszę przeczytać jego Gwiazdę Barnarda z roku 1987! Znajdzie pan tam informacje o jaszczurach i rabunku ludzkiego kodu genetycznego.

    - Skandal! – zawołał Dżekson Haiti. – Polska gusłami stoi. Pan zastał Polskę murowaną, a zostawi słomianą.

    Członek ZHH wyzbierał gwardię reptiliańską i na znak Czuchli oddalił się.

    - Przypominam o kulturze dyskusji – powiedziała prowadząca zmęczonym głosem.

    - Drodzy Suwalczanie, nigdy was nie zawiodę – Haiti z uroczystą miną patrzył po kolei we wszystkie kamery. – Nikt z was nie umrze pod apteką.

    - Daj pan spokój z tymi pierdołami – uciął bezceremonialnie Wader (kończąc sojusz). – Wyborcy chcą program gospodarczy. Jaki pan ma program.

    - Mój program to akcja ,,Przytomność umysłu’’. ,,Grzebiąc gusła, wskrzeszasz logikę’’. ,,Logika prostą drogą do logistyki’’.

    - To żaden program, ani ekonomiczny, ani społeczny. Pan zwyczajnie rozprowadzasz mgły.

    - Mgły?

    - Mgły radiacyjne. Gdzie tu przytomność umysłu, gdzie analizy, wyliczenia, liczby? Pan ma jakiś program, czy zabawia nas swoim folkiem honduraskim.

    - Hon..  – Dżekson Haiti skamieniał na dwie sekundy. A na dalsze dwie stężał. - Pan się zapędził już za daleko, pan jest ich agentem!

    - Czyim niby? – kpił swobodnie Wader.

    - Neokolonialistów.

    - Phehehehe!

    - I co pan z tym programem – wtrącił Czuchla. - Prezydent jest laurką kraju, a nie jakimś zapoconym ekonomem. Od programów są ministrowie.

    - Przemawiasz pan na poziomie króla Maciusia Pierwszego. Fircyk.

    - Puppet!!

    - Chwileczkę, panowie, STOP – znów zatrzymała eskalację emocji prezenterka. - Mamy pierwszego widza na Skype. Skierujmy uwagę na ekran. – Wszyscy skierowali oczy na telebim. Niestety, zamiast widza, poczęły się tam pojawiać slajdy z ratuszami. – Sławek, no co z wami – straciła opanowanie kobieta. – Co wy…

    - Już! – rozległ się gniewny krzyk. - Już, kurważż, Bronek przyćpał i podłączył Ratusze Zamojszczyzny…

    Prezenterka zakryła dłonią usta. Upomniana przez słuchawkę szybko jednak wyszczerzyła zęby.

    - Czekamy! – zawołała wesoło.

    Za chwilę w istocie na ekranie pojawił się osobnik wąsaty, w kamizelce i pod muszką. Wokół z niego rzucały się w oczy trofea w rodzaju rogów jelenich tudzież kozich.

    - Dzień dobry, czy mnie słychać? – zapytał.

    - Teraz już tak – potwierdziła prezenterka. – Proszę się przedstawić widzom i powiedzieć, którego kandydata pan popiera i dlaczego.

    - Dobry wieczór. Nazywam się Wiesiek Rzeźnik i chciałbym kandydować na prezydenta.

    Rywale spojrzeli po sobie zaskoczeni. Prowadząca wydała z siebie dziwne, odyńcowate chrząknięcie.

    - Ale to już trochę za późno na zgłoszenie kandydatury, termin upłynął miesiąc temu. Teraz może pan wybierać za to – dodała pocieszająco. – Taka jest formuła i pan poprzez Skype…

    - Ale ja mam program – uparł się pan w muszce. – Program ekonomiczno-społeczny. Rewolucyjny.

    - Program?...

    - Tak jest, proszę państwa. Drodzy rodacy! – zaczął nagle czytać z kartki. - Mięso zabija farszem farmaceutycznym, mięso omamia i oślepia, i ogłusza zresztą obywateli, mówimy o zombifikacji społeczeństwa. Proponuję PIERWSZY W ŚWIECIE zakaz jedzenia mięsa pod karą wysokiej grzywny, a nawet więzienia. Ewentualnie banicji. Dziękuję. – Odłożył kartkę na bok i spojrzał w ekran. – Jak mówiłem, program jest rewolucyjny. Ale inaczej się nie da.

    - Czy…? I tak?... – pogubiła się chwilowo prezenterka.

    Za to Wader okazał stanowczość:

    - Czy pan mówi serio?

    - Śmiertelnie. Eksperymenty w więzieniu w Pankot wykazały…

    - Gdzie, przepraszam?

    - W Pankot, w Indiach. Eksperymenty wykazały dynamiczny wzrost przytomności umysłowej i świadomości etycznej po odstawieniu pokarmu mięsnego. Czytając to w drugą stronę – jedząc mięso, osłabiasz swój kraj. To przestępstwo antypaństwowe.

    - Oszalał pan.

    - Najlepsze legiony Rzymu były wegetariańskie, to fakt niechętnie ujawniany przez historyków.

    - Daj pan spokój z kolejnym spiskiem, chyba pan jesteś stalinowiec jakiś.

    - Czy dwadzieścia lat temu przypuszczał pan, że zabronią palenia? Bądźmy pionierami, bo znów okaże się potem, że będziemy ostatnim bastionem trupożerstwa w ewolucji światowej.

    - Pan jest prawdopodobnie zatruty nieświeżymi jarzynami, zgaduję, że indyjskimi. Na szczęście nie może pan kandydować i tym samym degenerować polskiej piechoty i olimpijczyków. Spóźnił się pan, panie Wiesławie.

    - Nie nazywam się Wiesław, tylko Wiesiek, Wiesiek Rzeźnik, tego się nie odmienia. Proszę nie manipulować widzami, za panem stoi koncern mięsny, pewnie WÓŁ-UBÓJ Ełk.

    - Wiesiek Rzeźnik? – roześmiał się Jonasz Wader. – Tak miałby się przedstawiać prezydent Rzeczpospolitej? Kraju hetmanów Radziwiłłów i Zamoyskich? ,,Przed państwem prezydent Rzeczpospolitej Polskiej, Wiesiek Rzeźnik!’’. Idź pan kandydować do Pankot. Zresztą za panem widzę poroża, pan jest hipokrytą, chce osłabić naród jarzynami, a sam wcina udziec.

    - To nie ja, to dziadek polował i wcinał. Wyrzuciłem go za to.

    - Wyrzucił pan dziadka z domu?!

    - Z grobu. On umarł sześć lat temu. Wykopałem ciało i wyniosłem do pasieki. Za karę. Popieram surowe kary. Jako prezydent obiecuję zniesienie przedawnie… - głos Wieśka Rzeźnika urwał się, a i jego twarz znikła jakby zdmuchnięta. Na telebimie pojawiło się kojące nerwy zdjęcie domu pomocy społecznej w Ruskich Piaskach.

    - Ach, te zakłócenia – uśmiechnęła się prowadząca.

    - Pewnie serwer w Głubczycach padł. – Czuchla też się uśmiechnął, tyle że ironicznie.

    Wader pochylił się i schował twarz w dłonie.

    - To jest farsa i prowokacja – wymemłał.

    - Niestety nauki indyjskie rozprowadzają gusła – oświadczył posępnie Dżekson Haiti. – Wszyscy potrzebujemy mięsa. A Hindusi szkolą krowy na astronautów. Złożyli zamówienie na kombinezony w Szwalniku Łódź. I na hełmy z wypustkami rogowymi.

    Rajmond Czuchla powoli wstał z krzesła. Miał uroczysty wyraz twarzy.

    - A zatem panowie nadal nie wierzą w Reptilian? – zapytał.

    - Nie wierzymy – odrzekł twardo Haiti.

    - Nie wierzymy – zawtórował niewyraźnie Wader.

    - Jakie są aktualne wyniki głosowania widzów? – spytał prowadzącą Czuchla.

    - 77% Tymian Wyżłobek, 11% Dżekson Haiti, 9% Rajmund Czuchla, 8% Jonasz Wader… Zmieniło się trochę. Widzowie żywo reagują.

    - Jak ktoś schowany w WC, i wyraźnie nierozgarnięty, może zdobyć taką przewagę - zaprotestował Dżekson Haiti. - To są jakieś manipulacje. Proszę jeszcze raz przeliczyć.

    - Ależ to razem daje 105%! – ożywił się Wader. – Dlaczego komuś się tu dokłada, kto za tym stoi!

    - Proszę zrozumieć, że Reptilianie – powiedział z opanowaniem Czuchla. – Oni wszystkich nas obserwują.

    - Oni NIE ISTNIEJĄ – prawie wysyczał mu w twarz Czuchla.

    Czuchla skierował wzrok w kierunku, w którym wcześniej odszedł jego harcerz.

    - Proszę wprowadzić rekwizyt numer 2!

    - Ale… - prowadząca pobladła.

    - To jest nadużycie – skwitował Wader.

    - Ofensywa zabobonnicza – orzekł Haiti.

    Gdzieś poza obrazem transmisji rozległ się jakiś urwany krzyk, po czym do uszu suwalskich widzów dobiegło warknięcie.

    - Nie wolno wprowadzać owczarków alzackich do studia! – rzucił nerwowo Wader.

    Ale nikt nie wprowadził owczarka. Na oczach osłupiałej Suwalszczyzny (i być może ,,kętrzyzny’’) do stołu z mozołem zbliżyli się trzej członkowie ZHH. Na ciągniętym przez nich łańcuchu zbliżyło się coś jeszcze… Coś jakby ogromna traszka czy salamandra…

    - O Boże, pan pochwycił Reptilianina! – krzyknęła dramatycznie prowadząca.

    - Spokojnie! – skrzywił się Wader. – Przecież to żaden Reptilianin, to zwykły legwan. Pewnie wypożyczony z zoo. Albo kupiony od przemytników tadżyckich.

    - To nie jest legwan, panie lakierniku – zaoponował z pogardą Czuchla. –To waran. A raczej wszyscy myślimy, że to waran. Jest to oczywiście pochwycony w zasadzce Reptilianin. Na Komodo mają otwartą bazę w celu dotlenienia układu oddechowego.

    - Pan kpi z rozumu i humanizmu – rzekł Wader. – Będzie pan Neronem Słowian, jeśli jakiś serwer pana ustawi. Nie ma żadnych Rep…

    W tym momencie zniewolony waran zdenerwował się już chyba na dobre, może zachowaniem Jonasza Wadera, a może tym, że harcerze zbyt gorliwie opasali go łańcuchem i tarmosili bez taktu.

    Rozdrażniony gad napiął się i rozerwawszy łańcuch, wyskoczył wprzód, roztrącając harcerzy niczym organiczne kręgle. Potem spadły dalsze ciosy: ogon jak kula burząca zmiótł Jonasza Wadera, a szczęka uzbrojona w sześćdziesiąt całkiem jadowych zębów capnęła udo Dżeksona Haiti, który widocznie za bardzo rzucał się w oczy śnieżnobiałym ubraniem. Po wymierzeniu kilku kolejnych ciosów tak ludziom, jak sprzętowi, waran… odbiegł gdzieś z imponującym dynamizmem.

    Tym samym prezydenckie eliminacje w studiu suwalskim dobiegły końca.

 

    I tak kończy się ta historia. Oczywiście szczegółowych konsekwencji można się domyślić.  Na przykład tego, że Jonasz Wader wycofał się z kandydowania. Wprost na cmentarz.

    Podobnie jak Dżekson Haiti, który nie przełamał wstrząsu toksycznego. Jednak z tą kampanią przeciw gusłom nie do końca chyba grało. Podczas porządkowania zniszczonego ogrodu wykryto koguty zakopane pod krzesłami rywali Haiti. Wojna z kolonializmem?

    Sam Rajmond Czuchla odniósł gwałtowny sukces w końcowym głosowaniu widzów i w ogóle miał fart – wszak ominęły go zęby i sierpowe ogonowe Reptilianina z Komodo.

    Niestety, ustrzelił go z dmuchawki – jadowej - snajper przyczajony na dachu willi prezesa. Harcerzom-harcownikom, którzy rzucili się za nim w pogoń, w rękach pozostał tylko łuskowaty plamisty ogon. Sam zamachowiec czmychnął z dachu rynną, jej wnętrzem zresztą.

    Ostatecznie zwyciężył sympatyczny pan Tymian Wyżłobek, który przetrwał zamieszanie w kabinie, trochę tylko odurzony gazami toaletowymi. I to jest dopiero ciekawe: został prezydentem Rzeczpospolitej!

    Olęder jakiś czy co?...

 

*

 

Autor: Re-Gnostyk

*

Autor: Golesz

Już miał zamknąć drzwi, gdy usłyszał cichutkie, przymilne:
        - Panie pośle...
        Milo odwrócił się zaintrygowany.
        Tuz za nim, nie wiadomo skąd, pojawił się całkiem maleńki, łysawy człowieczek około czterdziestki, w szarym, nie rzucającym się w oczy garniturze, jakoś tak po... psiemu patrzący mu w oczy. Uśmiechał się nieśmiało, prosząco.
        - Kim pan jest do cholery?
        - E... dziennikarzem.
        Milo natychmiast zorientował się, że gość kłamie, że wymyślił to na poczekaniu.
        - Tak? A z jakiej gazety?
        - „Głos Laguny” panie pośle.
        Milo zdrętwiał, jakby ktoś przyłożył mu do pleców potężny paralizator. Natychmiast rozejrzał się wokół i odruchowo nachylił.
        - Czego pan chce? – ściszył głos.
        - Kilku minut rozmowy – oznajmił łysy, też konfidencjonalnie. Głos mu jednak stwardniał, wzrok już nie był psi. Raczej tygrysi, sępi.
        Milo, poseł czwartej kadencji, nie był orłem intelektu i całkiem słusznie za takiego nie uchodził, jednak te lata praktyki parlamentarnej nauczyły go rzeczy tu podstawowej. Umiejętności pływania w środowisku, powiedzmy eufemistycznie, niezbyt przejrzystym, a mówiąc wprost w gównie, oraz wyczuwania na odległość i wystarczająco wcześnie, zagrożenia. Wszelkiego typu.
        Otworzył więc drzwi szeroko.
        - Proszę do środka.
        - O nie... – maleńki, łysy tygrys nie dał się zaprosić. – Wie pan poseł... ściany, sufity...
        - Ma pan... klaustrofobię? – zdziwił się Milo.
        - Ależ skąd – zaprzeczył żywo łysy i znów uśmiechnął się przymilnie. – Ja tylko nie chcę dać się... zarejestrować. Audiowizualnie.
        - Sądzi pan? – Milo ponownie był zaskoczony. Niedobrze.
        - Wiem – łysy potwierdził najgorsze wystarczająco stanowczo i takim tonem, jakby to była oczywista oczywistość. Jak to, że dwa razy dwa daje cztery. - Chodźmy do parku. Mamy śliczną pogodę.
        Po chwili siedzieli obaj na bocznej ławce, wśród wiekowych dębów, buków, klonów. Przypętała się natychmiast wiewiórka, ale łysy syknął na nią przeraźliwie, więc uciekła w podskokach.
        Milo, doświadczony, znany i powszechnie lubiany parlamentarzysta czwartej kadencji przyglądał się intensywnie małemu człowieczkowi. Sam też nie był zbyt wysoki, ale żeby aż tak? I nie był to żaden karzeł. Zwykły, nie rzucający się w oczy, dość poważny z wyrazu osobnik, tyle że kurdupel. Ale... ostrożnie.
        - Słucham – rzucił wreszcie zachęcająco i jednocześnie protekcjonalnie. Duża sztuka.
        Kurdupel rozejrzał się uważnie, po czym ostro spojrzał mu w oczy.
        - Rozumiem, iż nie ma potrzeby przypominania panu i wyliczania wszystkich tych hm... faktur, wystawionych onegdaj przez byłego naczelnego „Głosu Laguny”, i przez niego uwiarygodnionych? Mam tu kilka przykładowych numerów – sięgnął do kieszeni i wyjął maleńki notesik. – Fakturka grudniowa, numer AF120034, na dwieście trzy tysiączki. następna, też grudniowa - AF120038 na sto trzydzieści tysiączków, fakturka...
        - Dość – szepnął pobladły Milo. – Kim pan jest i o co chodzi?
        - Boże drogi... kim jestem. Powiedzmy, że jestem jednym... z owczarków, pilnujących... stada.
        - Służby?
        - Jakie tam służby. Służby, to służby. My, ja, to... prawdziwa władza. Realna, zawsze sprawna, przewidująca, nieograniczona. Niczym, panie pośle. Wyposażona w najlepszy sprzęt, dysponująca wspaniałymi ludźmi, największymi pieniędzmi, i... naprawdę tajna.
        - Jak... to? – Milo był zdumiony.
        - No cóż – kurdupel przeszył go stalowym wzrokiem. – Tak to. A o co mi chodzi... To pytanie o przyszłość. Pańską.
        - Rozumiem, ale... nie rozumiem – Milo o mało nie narobił w spodnie. Łysy to w istocie chodzący, no teraz siedzący, sztylet, odbezpieczony pistolet wycelowany wprost w jego biedne, bezbronne czoło, armata.
        - Zostanie pan premierem, panie pośle.
        - Jakże... Ja nie startuję w wyborach.
        - Ale pan wystartuje. Pomożemy panu, i pan te wybory wygra. Przytłaczającą większością.
        - A... elektorat?
        - Stado? Powiedziałem przecież, że jestem jednym z... psów. I od teraz, radzę pilnie wykonywać wszystkie moje, nasze, polecenia. Nauczymy pana wszystkiego. Mówić przekonująco, myśleć, choć tu, hm... mogą być pewne, jak widzę, kłopoty. Poruszać się, prezentować, błyszczeć na salonach. A dlaczego? Ano dlatego, iż mamy owe fakturki, kilka filmików z pańskiej bujnej przeszłości, ale i całkiem współczesnych, innych dziwnych a wielce kompromitujących, również prawnie, nagrań. Także tych najgorszych, tyczących pańskiej... wielokrotnej zdrady narodowej. Rozumiemy się?
        - Tttak – wystękał siny na twarzy Milo. Osunął się dziwnie na ławkę. Czuł, że zaraz dostanie zawału.
        - Spokojnie – Łysy był bezwzględny. – Zaraz panu przejdzie. Znamy pana dokładnie również od strony medycznej. Jest pan zdrowy jak koń. A umrze pan wtedy, gdy na to pozwolimy.
        - Czy... muszę coś podpisać?
        - Co też pan! – Łysy skrzywił się z odrazą. To skrzywienie mogło być związane z jego awersją do wszelkich papierów, ale też i z dziecinną, prostacką naiwnością pytania, nie świadczącą dobrze o intelekcie pytającego. Co zresztą w pełni potwierdzało całościową charakterystykę posła Milo.
Rozmowa wstępna była więc zakończona pomyślnie. Teraz etap realizacji.
        - Dobrze więc. Za chwilę wróci pan do siebie. Tam już czeka mój kolega, który będzie pana prowadził dalej. Powodzenia, panie... premierze.
------------------------------