Alternatywa nieśmiertelności

samouczek

Empatia to ciekawe zjawisko. Bo nie tylko cecha charakteru.

Empatyczny. Zdolny wejść w skórę innej osoby. Założyć czyjeś buty. Patrzeć jego oczami i umysłem. Patrzeć na cudze życie jakby było własne.

Jednocześnie klątwa i choroba. A podobno także pozytywna cecha charakteru, chociaż z tym można się kłócić. Jednak w przypadku istot, których życie jest tak mocno ograniczone czasem jest to coś... może nie tylko pięknego, co... praktycznego. Szansa na ominięcie ograniczeń. Alternatywa¹ nieśmiertelności. Możliwość zakosztowania więcej niż jednego życia, nie tracąc przy tym własnego. Sposobność na zyskanie nowych doświadczeń – zarówno z czasów minionych jak i obecnych. Zależy tylko w czyją rolę się wczujemy – tych, których znamy z opowieści czy tych, których znamy osobiście i sami nam opowiadają swoje historie.

A podobno nie ma przewodnika po życiu – wszystkich jego aspektach. Owszem, jest. Ale nie można wyrazić go wprost, jest zakodowany we wszystkich opowieściach: kto, jak, gdzie i kiedy postąpił i jak się z tym czuł. Poznać takie historie mogą teoretycznie wszyscy – przeczytać, usłyszeć lub ewentualnie obejrzeć. Zrozumieć o co w nich naprawdę chodziło, mogą za to tylko uważni obserwatorzy. Jednak wyciągnąć z nich najwięcej nauki mogą tylko ci naprawdę cierpliwi i zdolni - empatyczni, którzy zadadzą sobie trochę trudu. Tacy się zatrzymają i zastanowią, co by sami zrobili na miejscu danej osoby z konkretnej opowieści. Czym dany bohater się kierował a czym oni sami by się kierowali, czy daliby radę opanować emocje, które przecież tak naprawdę nie są przecież ich; czy umieliby posłuchać czyjejś rady albo co sami by doradzili na cudzym miejscu...

Co ciekawe, ważni przy tym są nie tylko „najważniejsi” - tj. bohaterowie pierwszego planu. Ważni są wszyscy.

W wypadku gdy chodzi o sytuację, którą przedstawia nam realny znajomy, żeby naprawdę poznać tę sytuację, a nie tylko przytakiwać („yhm, yhm”; „dobrze zrobiłeś”; „ale im powiedziałeś”; „ty masz rację, a nie oni...”) trzeba rozpatrzeć sprawę z każdej strony. Nie tylko z punktu widzenia opowiadającego, ale wszystkich, dla których dana sytuacja była jakkolwiek ważna.

Trzeba brać w s z y s t k i c h pod uwagę. Wszyscy jesteśmy tylko fragmentami czyichś opowieści. W tłumie – zależy tylko skąd spojrzeć – zawsze ktoś jest tłem. A to tło myśli że jest na pierwszym planie. Kiedyś sami możemy być tym tłem. Na pewno lepiej, żeby wtedy nas też brano pod uwagę.
Dlatego każdy jest ważny. Bo każdy z nas jest... każdym.
Każdy jest ważny. Każdy dla siebie, a czasem dla kogoś jeszcze.

I – co najlepsze – ile głów na ulicy, tyle na niej światów. Zależy z której spojrzeć, wszystkie są inne: kolorowe, szare, samotne, radosne, pospieszne, przypadkowe, zadziwiające lub nad wyraz znane. Każdy patrzy, a każdy widzi co innego.
Jeśli się uprzeć, można zobaczyć je wszystkie. Po kolei i na spokojnie. Można na chwilę przejąć czyjeś życie, odpoczywając przy tym od własnego. Ale – zwłaszcza jeśli ktoś to lubi – trzeba pamiętać, by w porę wrócić do swoich problemów. Do swojego życia. W końcu przecież wszyscy odejdą – po prostu pójdą swoją drogą. I choć nie będziemy już patrzeć ich oczami i może nawet zapomnimy o ich problemach, to oni jak najbardziej pamiętać o nich będą. Bo nawet jeśli wyciągniemy naukę z ich życia, to to życie się ciągle zmienia. Oni z tym właśnie życiem zostaną – ruszą przed siebie. Zmagając się z codziennością i zwykłym trudem.