Jedną z kluczowych cech duchowości ignacjańskiej jest łacińska sentencja – „Ad maiorem Dei gloriam” co w wolnym tłumaczeniu oznacza „na większą chwałę Bożą”. Pojęcie to wiąże się również z innym łacińskim terminem - „magis” co oznacza „więcej, lepiej” (czynić dobrego, zmieniać siebie i świat).
Owa maksyma „Ad maiorem Dei gloriam” stanowi naczelne hasło Towarzystwa Jezusowego. W klasycznym dziele duchowości chrześcijańskiej jakim są Ćwiczenia duchowne, św. Ignacy sformułował priorytetowe cele jakimi są: rozwój doskonałości u człowieka oraz odnajdywanie Boga we wszystkich rzeczach. Ćwiczenia duchowne mają umożliwić i ułatwić człowiekowi wybór sposobu życia dla większej chwały Bożej, który św. Ignacy uważał za podstawę pełnego rozwoju życia chrześcijańskiego.
Odnosząc ową maksymę do pracy wychowawczej wychowawcy/pedagoga uważam, że jego praca winna opierać się na powyższej dewizie, chociażby dlatego, że młode pokolenie bezustannie poszukuje swojej „drogi życia”. Dobry pedagog winien przyjąć rolę przewodnika (drogowskazu), zatem kogoś kto poprowadzi go przez życie. Bardzo ważnym zadaniem nauczycieli jest wychowywać młodych na ludzi dobrych i mądrych. Aby tak rzeczywiście było każdy z pedagogów winien zadać sobie proste pytanie: Jak? JAK wychowywać?, JAK postępować?, oraz JAK wskazywać wspomnianą już wcześniej „drogę życia”? kierując się przy tym dewizą Ad maiorem Dei gloriam (Na większą chwałę Bożą) Na te i inne równie ważne pytania winien odpowiedzieć każdy z pedagogów.