W wychowaniu jezuickim głównym zadaniem a zarazem podstawową rolą nauczyciela jest pomagać uczniom postępować w prawdzie, co więcej ułatwić wychowankowi ową drogę do prawdy i móc towarzyszyć mu we wzroście i rozwoju. Prawdziwy nauczyciel – wychowawca by tego dokonać winien stworzyć wychowankowi przestrzeń prawdy, dobra i piękna po to by w niej kształtowało się jego „człowieczeństwo”.
Ignacjański model wychowania przedstawia charakterystyczny sposób w jaki nauczyciel troszczy się i towarzyszy wychowankowi na drodze stawania się osobą dobrą i mądrą, co więcej wskazuje swoim uczniom sposoby otwarcia się na osobisty wzrost i rozwój. Mówiąc o ignacjańskim modelu wychowania jako o procesie pedagogicznym wyróżniamy 5 elementów, jakimi są: kontekst, doświadczenie, refleksja, działanie oraz ocena. Jako, że ów model zakłada specjalny styl i sposób nauczania i uczenia się opiszę pierwsze dwa wyżej wymienione elementy.
Święty Ignacy podkreśla, iż w pracy wychowawczej pedagoga bardzo istotne jest poznanie rzeczywistego kontekstu życia ucznia, w którym przebiega proces nauczania i uczenia się. My jako pedagodzy winniśmy rozumieć świat dziecka oraz w miarę swoich możliwości zapoznać się z jego doświadczeniem życiowym, po to by mu pomóc oraz z prawdziwą, autentyczną miłością i zaangażowaniem zatroszczyć się o jego wzrost i wszechstronny rozwój. Dlatego też tak bardzo ważny wydaje się wspomniany wcześniej kontekst, który obejmuje: rodzinę, rówieśników, środowisko lokalne, szkolne, ale również talenty, zdolności, cechy osobowości, postawę względem Kościoła, środki masowego przekazu, muzykę jak również sytuację społeczno - ekonomiczną, polityczną i kulturalną.
Ignacy zaznacza, iż prawidłowemu wzrostowi człowieka sprzyja pozytywne środowisko szkolne oraz prawidłowe relacje nauczyciela z uczniem. Zatem pedagog winien przyjąć postawę nastawioną na interakcję i dialog z uczniami. Jednakże by stworzyć pozytywną atmosferę życia szkolnego umiejętność skutecznego porozumiewania się wydaje się być konieczna. Relacja pomiędzy nauczycielem a uczniem winna opierać się na zaufaniu, życzliwości, przyjaźni i szacunku dla innych mimo różnic w opiniach i poglądach. Wychowanie jezuickie kładzie nacisk na prawdziwą miłość i osobistą troskę o każdego ucznia (cura personalis) w jego wzroście i rozwoju kierując się dewizą Ad maiorem Dei gloriam (Na większą chwałę Bożą).
Ignacjański model wychowania zakłada również wykorzystanie w uczeniu się i nauczaniu doświadczenia. Jednakże owo doświadczenie wykracza poza czysto intelektualne jego rozumienie. Święty Ignacy zaznacza, iż człowiek i cała jego osoba zatem jej umysł, serce i wola winny brać czynny udział w procesie uczenia się. Bardzo ważne jest to aby w doświadczeniu posługiwać się nie tylko rozumem ale przede wszystkim wyobraźnią i uczuciem, bowiem przyswojenie i zdobywanie nowych informacji nie może ograniczyć się tylko do suchego zapamiętania i biernego odtworzenia nowych wiadomości lecz winno skłonić ucznia do dalszych prób zrozumienia danych, ich analizy, syntezy oraz porównania. Mówiąc o doświadczeniu wyróżnić możemy dwa jego rodzaje: doświadczenie bezpośrednie oraz pośrednie zwane zastępczym. To pierwsze jest zazwyczaj pełniejsze, bardziej dotykające jednostkę a uczenie się zachodzi przez rozmowy, dyskusje, badania laboratoryjne, wycieczki, projekty pomocy, uprawianie sportu itp. z kolei w doświadczeniu pośrednim uczenie się zachodzi w wyniku czytania lub słuchania wykładu gdzie pomocą mogą służyć odtwarzanie sytuacji, odgrywanie ról, używanie materiałów dźwiękowych i wizualnych.