"Nikt nie wyjdzie stąd żywy. Historia Jima Morrisona" Sugerman D. Hopkins J.

 

Z muzyką The Doors pierwszy raz zetknęłam się na studiach. Mój najlepszy kumpel uwielbiał Jima Morrisona, więc często miałam okazję słuchać Doorsów. Zakochałam się w muzyce (w kumplu niestety też), ale ponieważ zawsze byłam do bólu racjonalna (jak to umysł ścisły) czytałam też teksty, żeby przypadkiem nie słuchać czegoś, z czym się nie zgadzam (pierwsza zasada osoby wierzącej w Boga i słuchającej rocka i metalu - zawsze tłumacz tekst, bo choćby nie wiem, jak podobała się piosenka, słowa są o niebo ważniejsze!). Z tego też powodu są też takie piosenki moich ukochanych zespołów, w tym i Doorsów, których nigdy nie zaakceptuję... Ale nie o tym chcę pisać.

 
Kim był Jim Morrison? Ile osób o to zapytamy, tyle uzyskamy odpowiedzi... Do dziś jest zagadką, a jego śmierć nigdy nie została do końca wyjaśniona. Nawet to, co o sobie mówił udzielając wywiadów, często było iluzją i jego fantazją. Jerry Hopkins i Danny Sugerman w swojej książce "Nikt nie wyjdzie stąd żywy. Historia Jima Morrisona" starają się przedstawić życie jednego z największych wizjonerów muzyki, poety wyklętego, outsidera i bluźniercy. Książkę zaczęłam czytać już w grudniu (8 grudnia minęło 70 lat od urodzin Jima) jednak liczne obowiązki w pracy nie pozwoliły mi się odpowiednio wyciszyć... Czytałam też ebooka i wszędzie szukałam wydania papierowego, zwyczajnie lubię pisać ołówkiem po książce, a podczas lektury miałam coraz więcej przemyśleń... Wreszcie się udało! Sięgnęłam po ten tytuł, bo chciałam  zrozumieć, co takiego jest w ludzkiej psychice, że odrzucony przez ludzkość geniusz może niszczyć wszystko dookoła, idąc ścieżką  destrukcji, a jednocześnie pociągnąć za sobą tłumy i na stałe wejść do panteonu gwiazd muzyki. Chyba nie można do końca rozgryźć i  zrozumieć Jima... A jednak nieustannie fascynuje, nie pozwala o sobie zapomnieć, zmusza do pytań i szukania odpowiedzi...

.

.

Czytając książkę o Jimie Morrisonie, słuchałam na okrągło płyt Doorsów i oglądałam stare nagrania z koncertów. Jego głos ma w sobie złowrogi magnetyzm, zawsze o tym wiedziałam, i tym razem chodziłam ciągle ze słuchawkami na uszach, czytałam jego wiersze. Dla mnie był chyba bardziej poetą niż muzykiem rockowym i chyba jemu samemu też w pewnym momencie przestało się podobać, że ludzie postrzegali go w kategoriach gwiazdy i interpretowali po swojemu. Nie chciał już być "maszyną do zarabiania pieniędzy", chciał, by świat zrozumiał jego słowa. Dlatego pisał, buntował się przeciw wszystkim i wszystkiemu, ale nie uniósł tego ciężaru, pił, brał narkotyki, odrzucał publiczność, prowokował, balansował na granicy, a potem z uśmiechem na twarzy ją przekraczał... 


.

.

Niezwykle inteligentny, wrażliwy i nieziemsko charyzmatyczny... - dziecko swoich czasów... Potrafił przerwać nagle śpiew i recytować wiersze, mówić o tym, co czuje i jak widzi świat....  Uwielbiany przez tłumy, ogłoszony bogiem przez prasę, by potem zostać przez tych samych ludzi odrzuconym...  Niestety alkohol i narkotyki wygrały... Destrukcja, o której ciągle mówił i pisał, zawładnęła jego życiem i w krótkim czasie mroczna strona jego osobowości doprowadziła go na skraj drogi... czy znalazł tam drzwi? Czy otworzył te odpowiednie? Cóż... Jim kiedyś powiedział:
.

"Drzwi! Jest znane. I jest nieznane. A to, co je dzieli, to DRZWI i nimi właśnie chcę być. Ja chcę być Drzwiami"

.

Dla mnie Jim Morrison już na zawsze zostanie poetą wyklętym, który wyprzedzał swoje czasy i patrzył na świat inaczej niż wszyscy inni. Zniszczyły go alkohol, narkotyki i własne demony... Wiele oddał i poświęcił, aby ktokolwiek go usłyszał i pokochał, ale nigdy nie dane mu było tej miłości doświadczyć..., nikt jego krzyku nie słyszał...

.

.

Kilka lat temu, kiedy znudzona włóczyłam się po Paryżu, postanowiłam pojechać na cmentarz Père-Lachaise. Odnalazłam grób Jima Morrisona i długo przy nim siedziałam. Bliska mi była wtedy piosenka Doorsów  "People Are Strange"...

.

.

Anna M.