Wiersz dedykowany malarce, Barbarze Papis.
ŻURAWIE W DOLINIE BARYCZY
Pani Barbarze Papis
Znamienny oddech milickich mokradeł
swoistą wonią nasyca brzask świtania.
Wczesny wschód Słońca rozpina na niebie
różowe i czerwonawe smugi blasku
podświetlając fioletem
nieliczne pasma szarych chmur,
przegania strzępy mgielnych widziadeł.
Majestat królewskich ptaków
witających świt
podkreśla perkusja żurawiego klangoru,
która przyspiesza rytm pulsu
mimo dostojeństwa spokoju
emanującego z obrazu.
Widzę pięciolinię z muzyką natury,
słyszę barwy pachnącego rześkością poranka,
a umysł chłodzi ożywcze dotknięcie
przebudzonego wiatru
podsycając doznania smaku palety kolorów.
W synestezyjnym pląsie zmysłów
dusza oniemiała z zachwytu
obezwładniona mocą wrażeń.
Słyszalny, grający, świetlisty krajobraz barw
i symbolizm ptasiego wzlotu życia
siłą synergii wdziera się
do rozrosłego nagle serca.
Lotna lekkość uczuć
wypiera mnie z własnego wnętrza
i zatrzymuje utrwaloną na płótnie chwilą
w bezruchu oszołomienia.
Wspaniały podarek i malarski popis
Pani BARBARY PAPIS
rozświetli na lata
gościnną izbę naszej chaty.
---------------------------------
Autor: Piotr Stanisław Issel
Luty 2014 r.