Błednikowa, czyli labiryntowa ryba akwariowa.
Ryby te pochodzą z tropikalnej Azji i Afryki, głownie z wód ubogich w tlen. Traktowano je dotychczas jako jedną rodzinę – łaźcowatych. Obecnie wydzielono z niej 3 rodziny. Ryby te posiadają w górnej części jamy skrzelowej pofałdowane blaszki kostne, pokryte tkanką i cienkim nabłonkiem zwane błędnikiem lub labiryntem. Dzięki urządzeniom, które wykonują pomiary elektryczne możemy powiedzieć, że ryba najlepiej czuje się w temperaturze wody z przedziału 24-26 stopni celcjuszaGdy ryba chwyci pyskiem powietrze, dostaje się ono do jamy skrzelowej i w owym labiryncie następuje wymiana gazowa. Narządu tego nie należy mylić z błędnikiem błoniastym, narządem rownowagi występującym u wszystkich kręgowców. Ryby błędnikowe są tak bardzo zależne od tego dodatkowego narządu oddechowego, że bez powietrza atmosferycznego topią się. Mniej więcej co 20 sekund podpływają do powierzchni, wypuszczają banieczke zużytego powietrza i zaczerpują nowy łyk. Labirynt rozwija się już u kilkutygodniowego narybku. Dorosłe ryby nadal oddychają również skrzelami, ale to im nie wystarcza. Skuteczność funkcjonowania labiryntu widać na przykładzie łaźca. Ryba ta wędruje po lądzie, podpierając się płetwami i rozszerzonymi pokrywami skrzelowymi. Może bez zanurzenia przetrwać kilka godzin.
Wszystkie narządy wewnętrzne ryb błędnikowych mieszczą się w bardzo krótkiej przedniej części ciała, dzięki czemu mają one ogromną giętkość, co widać podczas zalotów i tarła.
Żywią się bezkręgowcami wodnymi i małymi rybkami. Niektóre gatunki z tej rodziny są tak agresywne, że nie nadają się do akwarium towarzyskiego, zwłaszcza podczas godów i sprawowania opieki nad gniazdem. Samce bywają w tym okresie szczególnie agresywne zarówno wobec innych samców, jak i wobec samic, które nie są jeszcze gotowe do godów.
Na ogół łatwo udaje się doprowadzić te ryby do rozmnożenia. Samiec wypluwając pęcherzyki powietrza, buduje gniazdo na powierzchni, które dzięki jego ślinie jest dość spoiste. Może ono zawierać kawałki pływających roślin, a jego wymiary wynoszą nawet 10 cm szerokości i 5 cm wysokości. Następnie z wielką energią zaleca się do samic, tokując przed nimi rozpościera płetwy; ma wówczas wspaniałe barwy. W akwarium musi być wiele kryjówek, by wybranki zbyt natarczywego kawalera miały gdzie się schronić. Gotowa do tarła samica podpływa pod gniazdo i daje się objąć wpół przez samca, który przewraca ją bruszkiem do góry. Drżąc, wyciska z niej porcję jajaczek i od razu je zapładnia. Puszcza następnie samicę, chwyta ikrę i wypluwa ją do pienistego gniazda. Niekiedy bierze w tym udział samica. Taniec godowy i wypuszczanie ikry są powtrzane, do momentu wyczerpania jej zapasu. Odpędzoną następnie samicę należy zabrać z akwarium. Samiec strzeże gniazda, a następnie larw, które wylegają się 3 lub 4 dni później. Przez kilka następnych dni jeszcze pozostają w nieździe a gdy któreś się oddali, samiec chwyta je pyszczkiem i przenosi z powtorem do rodzeństwa.
Młode ryby są z początku bardzo małe, muszą zatem mieć mikroskopijny żywy pokarm – wrotki. Wrazie potrzeb można stosować suchy pokarm, żółtko i pierwotniaki. Gdy wykształci się błędnik, młode są przez pewien czas bardzo wrażliwe na przeziębienie – akwarium musi być wtedy dobrze przykryte.
