Autyzm to wspinaczka po stromym, śliskim zboczu.

Jodi Picoult – W naszym domu, Wydawn. Prószyński i Ska, 2010

O autorce:

Jodi Picoult urodziła się w Nesconset, Long Island, New York 19 maja 1966 roku. Wychowywała się w rodzinie niepraktykujących Żydów. Studiowała nauki humanistyczne na Uniwersytecie Princeton i pedagogikę na Uniwersytecie Harvarda.

Pierwsza książkę napisała w wieku 5 lat. Jest autorką 21 powieści, cztery z nich sfilmowano. Przetłumaczono jej książki na 34 języki.

W 2003 roku otrzymała nagrodę New England Book za całokształt twórczości.

O książce:

Emma Hunt była szczęśliwą żoną i matką dwóch zdrowych synów aż do dnia gdy zaszczepiono trzyletniego Jacoba. Zmieniło go to diametralnie, a po licznych badaniach stwierdzono u niego zespół Aspergera – łagodniejszą formę autyzmu. Potem już nic nie było tak jak przedtem. Chore dziecko powoduje chorobę całej rodziny. Mąż i ojciec nie wytrzymał i odszedł. Młodszy syn Theo marzył o normalnym domu. Emma zaniedbała w życiu wszystko oprócz Jacoba, który „stara się być jak wszyscy ale nie ma pojęcia jak to się robi”. „Umysł ma jak brzytwa, ale taka, która prawie zawsze jest zamknięta i w żaden sposób nie da się otworzyć”.

Osiemnastoletni Jacob nie ma przyjaciół, bo brak mu empatii i prawidłowych zachowań społecznych. Interesuje się kryminalistyką i zamęcza wszystkich zdobytymi wiadomościami. „Osoba z Zespołem Aspergera jest dla siebie pępkiem świata i tak też się zachowuje”.

Matka zatrudniła studentkę Jess, aby uczyła Jacoba zachowań w różnych sytuacjach. Podopieczny bardzo lubi swoją nauczycielkę natomiast nie znosi jej chłopaka. Niestety Jess ginie i Jacob zostaje oskarżony o morderstwo. Konfrontacja z wymiarem sprawiedliwości jest ciężkim doświadczeniem dla całej rodziny.

Kolejne wydarzenia poznajemy z relacji Emmy, Jacoba, Theo, Olivera – adwokata i Ricka – policjanta. Rozdziały zatytułowano imieniem osoby opowiadającej, a przeplatane są krótkimi opisami różnych morderstw.

Autorka wielokrotnie i bardzo dokładnie opisuje autystyczne zachowania Jacoba w różnych sytuacjach i reakcje otoczenia oraz wysiłki matki, aby ułatwić synowi wyjście z ataków lub im zapobiec.

Czytelnik dostaje też sporą dawkę drobiazgowej wiedzy kryminalistycznej Jacoba.

Głównym problemem książki miało być czy ktoś z Zespołem Aspergera może być odpowiedzialny za swoje czyny, nawet morderstwo.

Powieść ma 693 strony i większość tekstu przedstawia życie rodziny Huntów zdeterminowane przez chorobę starszego syna. Niestety równowaga między tą sprawą a głównym zagadnieniem jest bardzo zachwiana i może zniechęcić czytelnika.

Książkę tę polecam osobom lubiącym grube powieści medyczno-prawnicze.