to już było kiedyś.. tak dla rozluźnienia i "głupawki", żeby przemóc te "mundre" dyskusje.. :)
Styczniowej, słonecznej soboty, szalenie smutno stało się...
Stara szafa Szafcia, stała sobie, samo sedno stanowiąc; siejąc sentymentalne sekwencje sensacyjnych scenariuszy.
Słuchała spowiedzi swoich sąsiadów, sennych słowików, sympatycznych skowronków...
Sercem składanym słojami, snuła smętne spostrzeżenia.
- skurczysyn - słowem skreśliła sekretarzyk-samca.
Sąsiadem stał się, swoistym sędzią stojących szaf, szafeczek, stołków...
Szalał, skrzypiał, sypał sympatycznymi słojami. Stękając, stosował staroświeckie strofy, sąsiadów sprytnie sprzymierzając sercu swemu.
Spragnionej strugania Szafci, sprośny sposób sprawił sodową smółkę, spływającą smolistą smugą, szerokim smarkiem.
Słaba szafa, skrzypiąc seksualnie szufladami, słuchała słodkich szelestów.
Szkoda Szafci; skutek smutny - słomianą skrę skryć spróbowała. Szlochając, skośnie składała swoje skołatane słoje.
Samokrytycznie się skazała.
Samozwańczy, samolubny sekretarzyk, sąsiedztwo sprofanował.
- Spadaj - sapnęła srogo szafa.
- Spekulujesz, smrodzisz, szlajasz słowami. Stuknij strzępami swojego sumienia.
Stworzyłeś smrodliwą, smętną, supełkowatą sytuację. Stałeś się salonikowym sąsiadem, swądliwym satrapą.
Sekretarzyk sączył sarkazm, szeptał, schlebiał... Sędziwym segmentem stworzył się.
Sroga Sień, styczniową sielankę skończyła:
- Stop słowom, stop sentymentom!
Sekretarzyk samotny, stał się składanym skarbem stolarza Stefana.
Stara szafa sygnalizuje sąsiadom:
- słowa, słowa... skorupa serca, skórka skłonna stopić się, skoro skojarzona słojami.
Słowa skrycie skrępują smakosza, skrzywdzą stare szafy, skubną serca skrzatów - sojuszników szaf.
Sypcie sól szafom - suchość sprawiajcie, spłukujcie słoje, sprawdzajcie spody. Spróbujcie strzepać staromodne stereotypy.
Skrzypcie statecznie.
Serdecznie słodkie słoje sypię :)
Szafcia