Dlaczego żyję? Dlaczego muszę? Przecież, jeśli umrę swiat będzie się toczył dalej, jakby nic się nie wydarzyło...
Jestem głupia. Jestem totalną porażką. Nic nie potrafię. Nigdy nic mi się nie udaje. Dlaczego mam ci uwierzyć, kiedy mówisz, że wszystko będzie lepiej? Że następnym razem... im pokażę. Ale ja... nie chcę następnego razu. Chcę z tym skończyć... i umrzeć w spokoju... Niech wszyscy dadzą mi święty spokój, do cholery! Zamknijcie się! Nie śmiejcie się ze mnie! Nie macie prawa, by tak mną gardzić, wy plugawe psy! To ja się będę z was śmiać! JA! Tam, z góry! Ześlę na was gniew bogów! Wszystkich! Od samego największego Zeusa, do uwielbianego przez Arabów Allacha! Sprawię, że będziecie płonąć, w Heliosowych płomieniach i tonąć w wodach Posejdona! Dzięki Apollowi, odbiorę wam wszystkie wasze talenty, a Atena sprawi, że będziecie mieli głupotę we krwi! Krwi, która zostanie wchłonięta do gleby i ukazana Panu Podziemi, Hadesowi! Tak, ja jestem do tego zdolna. Mity greckie, monoteizm, politeizm... poświęcam na to moje życie. Właśnie datego, teraz żyję... żeby w chwili śmierci wiedzieć, jak zachować się, gdy Zeus przyjmie mnie do swojego królestwa, albo kiedy zobaczą mnie wrota piekła i czerwone, żarzące się z nienawiści, oczodoły Hadesa. Właśnie dlatego...
ŻYJĘ