W ogniu żądz, piekle namiętności
w powolnym i dostojnym orszaku żałobnym
w siwym dymie jesiennych mgieł
przyszło mi kochać i przez bagna biec
***
Rano wstać, obmyć się z szaleństwa
i zwyczajnym rzeczom dać właściwe miejsce
grzecznie się światu pokłonić
za jego marnościami gonić, wiecznie gonić...
***
I te straszliwe świty o czwartej nad ranem
kiedy wszystko się stwarza, a nic nie jest dane
gdy mroźne kształty na siebie nachodzą
i wieją, wieją oszroniałą grozą.