Opinia autora na wpływ , jaki wywarł Stalin na dwudziestowieczna\ą historie Polski.
Cień trolla nad Polską
Nad Polską zaległ cień trolla. Stało to się w dniach sierpnia 1920 roku pod Lwowem. Cień ten zalega do dziś, kładzie się nad Polską i nadal kształtuje nasze życie i naszą historię. Fatum. Przenika nasze dusze, kształtuje często naszą postawę wewnętrzną, sterowało i steruje polityką i zapewne jeszcze się długo spod tego cienia nie uwolnimy. Cień ten zafundowała nam historia przy naszym, polski udziale. Błędy polityczne, popełnione przez polityków u zarania naszej niepodległości, w latach 1918-1920, wygenerowały owe tragiczny splątanie naszej historii. Zacznijmy zatem dokumentacje tej tezy od lat dużo wcześniejszych.
Józef Piłsudski stał się niewątpliwie najbardziej wpływowym polskim politykiem pierwszych dekad XX wieku. Znalazł uznanie w społeczeństwie i wśród polityków wszystkich orientacji. Zasłużył sobie swoją działalnością. Był zesłańcem na Syberii. Pod koniec XIX wieku stał się założycielem i działaczem Polskie Partii Socjalistycznej, potem Organizacji Bojowej tej partii, która podejmują się szeregu działań anty carskich, redaktorem organu tej partii "Robotnika", potem "Walki". Prześladowany przez carat. W 1908 roku organizuje Związek Walki Czynnej, jako zalążek przyszłej armii polskiej. W następnych latach organizuje odziały zbrojne w rodzaju "Drużyny Strzeleckie" i "Związek Strzelecki". Staje się komendantem głównym tych organizacji.
W pierwszych dniach I Wojny Światowej organizuje w Krakowie odział zbrojny, Kompanie Kadrową, który stała się zalążkiem Legionów. W czasie wojny uczestniczy w szeregu aktach politycznych i wojskowych, mających na celu wyegzekwowanie na zaborcach państw centralnych obietnicy reaktywowania niepodległej Polski. W lipcu 1917 roku, w wyniku t. zw. kryzysu przysięgowego, został osadzony przez władze niemieckie w twierdzy Magdeburgu. Nic zatem dziwnego, że Piłsudski zdobył sobie w społeczeństwie polskim i w gronie działających wtedy polityków wielkie uznanie. Stał się nieomal człowiekiem opatrznościowym.
Kończy się wojna i Piłsudski, uwolniony przez Niemców, wraca 10 listopada 1918 roku do Warszawy. Zostaje uznany za Naczelnika Państwa. Przejmuje w swoje ręce ster rządów oraz polityki zagranicznej i staje się nieomal dyktatorem. Od jego woli i decyzji zależy utrwalenie polskiej niepodległości. Wysiadł na przystanku "niepodległość" i teraz musi ją, wraz innymi, chronić. Wielką niewiadomą była postawa wschodniego sąsiada. Przedstawiciele starej Rosji (Denikin, Wrangel, Kołczak) nie akceptowali polskich oczekiwań, bolszewicy, aczkolwiek wydali w 1917 roku dokument akceptujący polską niepodległość, deklarowali eksport rewolucji, zagrażali więc naszej niepodległości. Wschodnią flankę należało zabezpieczyć, niezależnie od tego, kto tam przeważy szalę zmagań na swoją stronę. W lecie 1919 roku bolszewicy pokonują Denikina, idącego na północ z Krymu, przy cichym poparciu samego Piłsudskiego, który powstrzymał polskie działania na wschodzie przeciwko bolszewikom. W tym samym roku toczą się rokowania między polską stroną, a bolszewikami w Białowieży, potem w Mikaszewiczach (Marchlewski - hrabia Ignacy Kossakowski, Kap. Ignacy Boerner) . Lenin oferuje Polsce ziemie w granicach I rozbioru Polski, Litwę, Białoruś w zamian za pokój. Przeszkodą jest problem Ukraiński i rozmowy zostają zerwane w grudniu 1919 roku. Pozostaje pytanie: dlaczego Piłsudski nie sfinalizował tej oferty? Jakie były prawdziwe intencje Piłsudskiego? Co więcej, w tym samym czasie Piłsudski dyskretnie pomaga bolszewikom pokonać Denikina, idącego na północ z Krymu. A tym czasem logika wskazywała, by dać się wykrwawić tym obu współzawodnikom. Denikin był mniej groźny niż bolszewicy.
Każdy z nas , ludzi, czy to polityk, czy zwykły śmiertelnik, odznacza się swoistym życiem wewnętrznym, głęboko ukrytym, nieujawnianym nawet najbliższym. Są to nierzadko megalomańskie ambicje, czy marzenia, przeświadczenia o swoim posłannictwie, czy o swojej szczęśliwej gwieździe. Elementy tego życia wewnętrznego można nieraz odczytać pośrednio z zachowań, decyzji, czy wypowiedzi ( wypowiedź Piłsudskiego w Belwederze dnia 31 lipca).
Piłsudski w swoim środowisku politycznym lansował tezę o konieczności stworzenia między Rosją, a Polską swoistego "przedmurza" w postaci federacji państw między- morza bałtycko-czarnomorskiego od Finlandii po Rumunie. W skład tej federacji miała by wchodzić też wolna Białoruś i wolna Ukraina, bo sugestie ich państwowości Piłsudski lansował. Koncepcja ta rysowała się w czasie konferencji tych państw w Helsinkach w 1919 roku. Nie znalazła ona aprobaty tych państw. I to z bardzo prozaicznego powodu. Widziały one podobno w przyszłej Polsce hegemona. Nie pragnęły, wyzwolone z pod jednego jarzma, popadać w drugą zależność. Idea federacji była jednak podtrzymywana w stosunku do Białorusi i Ukrainy. Rzecznikami tych państwowości byli po stronie Białorusi Bułak-Bałachowicz, a po stronie Ukrainy ataman Petlura. Wyprawa na Kijów w maju 1920 roku miała być elementem tej polityki. Była w istocie próbą pokonania bolszewików, którzy już prawie uporali się z białą Rosją i dokonania samodzielnego "rozdania kart" na wschodzie. Takiej wyprawy, jak i też wcześniejszych działań frontowych ( Wilno, Niemen), nie podejmuje się, by pogrozić przeciwnikowi palcem, lecz by go pokonać, czy wręcz rozgromić. Po pokonaniu generała Denikina w 1919 r. Rosja Radziecka miała już tylko jednego poważnego przeciwnika, poza Wranglem z resztką białej armii, Polskę. Ta zaś zatrzymuje ofensywę niemeńską we wrześniu 1920 roku, podobnie jak latem 1919 r. działania wojenne w interesie pobicia Denikina, by ułatwić bolszewikom pokonać Wrangla. Też błąd. Brak pokoju z Rosją oraz wyprawa na Kijów uruchomiła lawinę, której należała się spodziewać. Rozumowanie Piłsudskiego było infantylne, a jego estyma sparaliżowała innych polityków.
Idea niepodległości Białorusi i Ukrainy znalazła by zapewne swój finał po podpisaniu przez Piłsudskiego układu z Rosją Radziecką w 1919 roku i przystaniu na ich propozycje. Argument wysuwane przeciwko temu rozwiązaniu przez niektórych ówczesnych polityków i późniejszych publicystów są niepoważne. Argumenty te to: "oni by i tak w przyszłości uderzyli". Otóż, oni by nie uderzyli. Podpisanie pokoju między Polską, a Rosją wywarłoby niewątpliwie duże wrażenie w na Aliantach i opinii publicznej w Europie i na świecie. Umocniłoby pozycję Polski, utrąciło lansowaną przez Zachód, szczególnie przez Lloyd Georga, koncepcję linii Curzona i pozyskało akceptację ustalonej granicy. Wtedy uderzenie Rosji na Polskę spotkałby się z potępieniem, pomocą materialna i dyplomatyczną, może i wojskową. Bolszewicy nie mogli wtedy ryzykować takiej rozgrywki. Natomiast pokój pozwoliłby Polsce wzmocnić się gospodarczo, wojskowo oraz dyplomatycznie. Rosji też. Trwałyby długotrwałe rokowania nad wzajemnymi stosunkami, zapewne nie łatwe, wytyczanie granicy, negocjacje gospodarcze itp. Co więcej. Byłoby wtedy miejsce na powołanie do życia wolnej Białorusi i wolnej Ukrainy na ziemiach wcielonych do Polski, lub nadanie tym ziemiom chociaż szerokiej autonomii. Przeprowadzenie na tych ziemiach skutecznych reform, z reforma rolną włącznie, zadziałałoby propagandowo na ludność po drugiej stronie granicy i na ludy kaukaskie, co przysporzyłoby bolszewikom niemałych trudności. Należy zatem zapytać, dlaczego tego nie uczyniono? Odpowiedź ukryta jest głęboko w duszy Piłsudskiego !!
Piłsudski nie pragnął ani wolnej Ukrainy, ani Białorusi, ani federacji. Po zwycięskiej wojnie polsko-bolszewickiej, nie było przeszkód, by na części ziem wschodnich utworzyć kadłubowe państwa lub nadać im szerokiego samorządu. Co więcej, podjęto program polonizacji tych ziem i pacyfikacje, zwalczając prawosławie i katolicyzm unicki z niszczeniem cerkwi włącznie. Piłsudski nosił w sobie głęboko ukrytą ideę Polski mocarstwowej, a siebie widział jako przywódcę tego mocarstwa i znaczącego polityka, mającego wpływ na całą politykę europejską, a szczególnie wschodnią, po pokonaniu Rosji. Te jego ambicje można łatwo wyczytać z podejmowanych politycznych decyzji w latach 1918-21. Upadek Rosji carskiej, oraz ewentualny upadek Rosji Radzieckiej sprzyjały rodzeniu się takich ambicji. Na karb tych ambicji Piłsudski ważył się ryzykować losem Polski.
Gdy ma się do wyboru pokój na korzystnych warunkach, a takie istniały w 1919 roku, lub niepewną wojnę, w której sukces jest połowiczny, wybiera się pokój. Piłsudski zaś manipulował dopiero co odzyskana niepodległością dla zaspokojenia własnych, skrytych ambicji. Nastał pokój ze skonfliktowanym do nas sąsiadem. Wojna w 1920 roku została dla nas pozytywnie rozstrzygnięta wojskowo, a przegrana politycznie. Piłsudski tą wojną nastawił polską polityczną kadrę i społeczeństwo nie tyle anty bolszewicko, ile anty rosyjsko. Konsekwencje tego nadejdą w niedalekiej przyszłości, którą wielu z nas jeszcze żyjących ma w pamięci. To jest właściwy, gorzki, wkład Piłsudskiego do naszej historii. Lecz jest to pierwsza strona obrazu. Druga strona, z tej samej odsłony, to ów cień trolla.
Losy wojny rozstrzygnęły się pod Lwowem. Dowodzący armią południowo-zachodnią, Jegorow i jego oficer polityczny Stalin, otrzymali w połowie sierpnia 1920 roku rozkaz od Trockiego i Tuchaczewskiego o skierowaniu wojsk z pod Lwowa, w tym Konarmii Budionnego, na północ, ku Warszawie. Decyzja o zmianie celów wojny zapada już na posiedzeniu KC RKP(b). 16 i 17 lipca. Stalin miał jednak swoje własne plany. Wybrał cel południowy, by przenieść rewolucję na Bałkany. Armia południowo-zachodnia nie wykonała rozkazów przesłanych 14 i 15 sierpnia 1920 roku. Gdyby je wykonała, polskie wojska znad Wieprza natknęły by się prawdopodobnie z Konnicą Budionnego i losy wojny potoczyły by się inaczej. Uwikłanie II Armii znad Wieprza w walkach z Jegorowem, pozwoliłyby zapewne wejść Tuchaczewskiemu do Warszawy i to byłby "finis Poloniae". Za tą niesubordynacje odpowiadał potem Stalin przed towarzyszami i o mało co nie przypłacił to karierą lub życiem.
Co działo się w duszy Stalina po tych wypadkach? Nosił zapewne głęboką zadrę z dwóch powodów. Zadrę z powodu zdrady oraz zadrę z powodu przegranej wojny. Nie mogło być inaczej. I ta zadra gnębiła go całe życie, i kierowała jego postępowaniem. Świadczy o tym dalsza historia, której twórcą był ów troll, a nad Rosją i nad Polską zawisł cień, cień trolla. Wielu wiedziało o niesubordynacji Stalina przede wszystkim sami rozkazodawcy, Lenin, Trocki, Tuchaczewski, Kamieniew oraz reszta. Pamięć tego faktu zalegała w umysłach zainteresowanych i samego Stalina. Mogła zaszkodzić w dalszej karierze satrapy, lub tylko zszargać mu opinie w historii. To też ważne.
Rewolucja w Rosji pożerała swoje dzieci. W walkach politycznych przegrani politycy odchodzą, lecz nie muszą i nie powinni ginąć. Wystarczy ich pokonać politycznie. Odsunąć na boczny tor. W Rosji stalinowskiej było to niemożliwe. Postępowaniem Stalina kierował ów strach. Wszystkich zamieszanych w losy wojny należało nie tylko odsunąć, lecz i unicestwić. By nie było nikogo, kto by pamiętał o jego, Stalina, postępku.
Pierwszy poniósł "karę" Trocki, gdy tylko warunki polityczne na to pozwoliły. Został wygnany, potem, w 1944 roku, w Meksyku, pozbawiony życia. W międzyczasie i potem ginęli pomniejsi. W 1936 roku dojrzały warunki, by pozbyć się kolejnego, niepewnego przeciwnika, marszałka Tuchaczewskiego. Także jego otoczenia rodzinnego i podległej mu struktury wojskowej. Informacja o zdradzie Stalina mogła przecież funkcjonować w tych tych kręgach. Tak się zapewne zdawało Stalinowi. Należało więc pole oczyścić doszczętnie. Stracono Tuchaczewskiego i jego rodzinę, podobno córkę dopiero, gdy skończyła 18 lat. Wybito większość kadry oficerskiej. Teraz Stalin mógł spać spokojnie. Reszta zbrodni to już pokłosie tych pierwszych.
Nie można Stalinowi odmówić politycznej inteligencji. Udokumentował to w końcu lat trzydziestych. Wśród bolszewików funkcjonowała idea wojny imperialistycznej. Tezę tę uformował Lenin w swoim dziele "Państwo i rewolucja"(?) Bolszewicy i Stalin czekali na kolejną wojnę imperialistyczną. Bali się też i agresji Niemiec przeciwko Związkowi Radzieckiemu.
Dojście Hitlera do władzy uprawdopodobniło ten strach. Próbowali więc zmontować sojusz z zachodem i wprowadzić do niego Polskę. Manewr ten się nie udał z winy Polski. Ta bała się jak ognia "wejścia wojsk radzieckich do Polski, bo jak wejdą, to nigdy nie wyjdą". Racja w tym była, gdyby wojna wybuchła. Sojusze, czy układy zawiera się po to, by wojnę odsunąć, lub jej całkowicie zapobiec. Polscy politycy, wychowankowie Piłsudskiego, nie byli w stanie przeskoczyć piłsudczykowskiego myślenia. Nad Polską zaległ cień Piłsudskiego. Zawarcie w 1939 roku jakiegokolwiek układu obronnego z udziałem ZSRR musiałoby odwlec lub zapobiec wojnie na wschodzie. Politycy ci zapewne nie znali doktryny bolszewików. W istocie jakikolwiek układ z Rosją nie zapobiegł by wojnie, tylko pchnął by Hitlera na zachód. Stalin liczył na kolejna wojnę imperialistyczną. Zachód się wykrwawi, a wtedy on wkroczy na scenę. Był do tego wojskowo przygotowany. Opinie znawców tematu ( Suworow) są jednoznaczne. Jeżeli to nie wypaliło, nie było innego wyjścia. Należało odsunąć granicę Rosji na zachód. Tak tłumaczą agresje na Polskę Rosjanie i maja zapewne racje. Stąd nagła wolta Stalina i sojusz z Hitlerem. Był świadom agresji Hitlera na Polską. Pakt Ribbentrop- Mołotow i wybuch wojny wymusi wkrótce wypowiedzenie Hitlerowi wojny przez zachodnich aliantów.
O to chodziło i tak też się stało. Okno do wojny imperialistycznej otwarte. Na decyzje Stalina miało także zapewne wpływ przeświadczenie o własnym potencjale wojskowym oraz możliwościach ekonomicznych, co potwierdził potem przebieg wojny na wschodzie i produkcja wojenna Związku Radzieckiego. Pomoc Stanów dla ZSRR (Lend Lease Act) była drobnym ułamkiem. (jedna piąta całości dostaw dla Aliantów). Ten potencjał został zademonstrowany na pokazie w 1935 roku w Kijowie i przeraził polityków zachodnich. Dlatego pozwolili Hitlerowi na aneksję Austrii i Czechosłowacji. Chodziło o wzmocnienie Niemiec i skierowanie jego uwagi na wschód..
Na ludności polskiej na wschodzie zemściła się obsesja Stalina z pod Lwowa i przegranej wojny. Cień trolla. Jej los był konsekwencja tamtych wydarzeń. I za to należy także obwinić Piłsudskiego. Udział w tym losie maja tysiące pochowanych w naszych Świętych Grobach. Nikt nie wątpi, że była to zemsta Stalina. Polskość ze wschodu była rugowana od 1772 roku, dokończona została przez Stalina i UPA. Ziemie te nie musiały należeć do Polski, lecz polskość mogła tam egzystować do dzisiaj. Nie ma tam jej z naszej wiekowej, wielkiej winy.
Cień trolla pokrywał nasze dzieje wojenne bez reszty. Katyń. Londyńskim politykom piłsudczykowskim nie udało się pokonać tej przeszkody. Ofiarą padli kolejni patrioci, kolejne pokolenie Kolumbów, kolejna porcja polskości została ze wschodu wyrugowana. Cierń trolla padł kolejny raz na Lwów. W interesie Rosji było oddanie Polsce Lwowa. By skonfliktować Polskę z Ukrainą Radziecką, jeszcze mocniej Polaków z Ukraińcami. Ten kawałek gruntu nie był Rosji potrzebny. Zadziałała tu jednak psychika trolla, Stalina. Zemsta za tamte niepowodzenia. Ten cień trolla leżał nad Polska przez wszystkie lata rządów "polszewików", wnikała głęboko też w nasze dusze, towarzyszył też i po drugiej stronie. Sprawca tego cienia dawno odszedł, został potępiony, ale cień pozostał i nadal przysłania nam trzeźwość spojrzenia. Cień odrodził się w dwójnasób pod Smoleńskiem.
Polityka światowa, w tym ewolucja społeczeństw socjalistycznych, której wyrazem były polskie bunty, wymusiły na Rosji ewolucje własnego stanowiska. Pojawił się Michaił Gorbaczow. Rozumiał, że i ZSRR stoi przed przemianami. Uznał, że zacząć trzeba od uporządkowania stosunków z zewnętrznymi partnerami. Równocześnie dokonać radykalnej ewolucji wewnętrznej. Zaczął od ujawnienia i przyznania się do zbrodni katyńskiej. Miał być ten akt wstępem do ich własnych rozliczeń. Rosja to przecież kraj, spoczywający na grobach.
Gorbaczow jako pierwszy próbował przegonić cień trolla. Potem kontynuował to Jelcyn, przekazując Polsce część akt katyńskich. Wszyscy zainteresowani w Polsce i Rosji zapewne odetchnęli. Kontynuuje to Putin, uczestnicząc w uroczystościach na Westerplatte. Pierwszego września, który dla Rosjan nie jest pierwszym dniem wojny. To było wielkie wydarzenie, całkowicie niedocenione przez nas. Na koniec organizacja mszy w Katyniu z udziałem władz obu krajów. Takiego rozwoju wypadków jeszcze przed niewielu laty nikt się nie spodziewał. Jest to jakiś znamienny początek rosyjskiego "katharsis". Rosja stoi przed wielkim oczyszczeniem. Ujawnienie wszelkich zbrodni i pokrycie Rosji i byłych republik wieńcem cmentarzy. A dla Polski te rosyjskie akty i gesty, to wielkie, polityczne zwycięstwo. Ich i nasze. Czy to dotarło do małostkowych, polskich umysłów? Wszystko zmierzało do tego, by cień trolla ustąpił na zawsze. Zazdrośni i małostkowi, polscy politycy, uznali, że nasze Święte Groby doskonale nadają się do bieżącej walki politycznej. Zorganizowali konkurencyjną wycieczkę na te groby. Żeby zamanifestować, kto tu jest ważniejszy. Pobudką do tego nie była przecież potrzeba oddania czci naszym skazańcom. To stało się trzy dni wcześniej.
Konsekwencje znamy. Nawet jeśli wizyta prezydenta była planowana wcześniej, niż wizyta premiera, lub miała to być wizyta wspólna, a potem postanowiono inaczej, to z tej drugiej wizyty należało zrezygnować. W imię zgody narodowej. Można zrozumieć wielu uczestników tej wizyty, prezydentowi nie należy odmawiać uczestnictwa. Grzeczność tego wymaga. Prawdziwa idea tej wizyty była jednak całkowicie chybiona. Nikt nie odważył się, by od niej odwieść ś. p. prezydenta. Nad naszym społeczeństwem zawisł ponownie odrodzony cień trolla..Bo nie jest to nic innego jak właśnie to. Historia zachichotała ponownie ku naszej stronie. Katastrofa jest oczywiście dziełem przypadku, efektem naszej niefrasobliwości. Natomiast niepotrzebna wycieczka jest moralnym przestępstwem. Tragiczne jest i to, że tak wielki krąg społeczeństwa dał się wepchnąć i trwa w tragicznym rozdarciu. I umknęła na zawsze perspektywa usunięcia podziałów polsko-rosyjskich. A ona była już w zasięgu ręki i jest potrzebą historyczną. Naszą historia nadal struje cień Piłsudskiego i cień trolla.
Ps. Troll - ciemna i groźna postać z mitologii skandynawskiej.
Źródło: http://wwwup72156.blogspot.com
Licencja: Creative Commons