Przyjaciele potrzebują ciszy.
1. Cisza poszukiwania. Można wysłać dziesiątki maili i sms-ów małotreściwych, a można wysłać taką treść, która ubogaci przyjaciela, doda mu sił i nadziei. Do tego potrzeba ciszy. Przypomnę – Jezus 30 lat w ciszy przygotowywał się do głoszenia słowa. Cisza pozwala szukać tego co szlachetne. Cisza pozwala przemyśleć swoje zachowanie, słowa, reakcje.
2. Cisza reakcji. Nie zawsze trzeba reagować! Nie na wszystko trzeba od razu odpowiadać! Nie zawsze trzeba wykłócać się o swoje, albo focha pokazywać gdy ktoś uraził. Trzeba nauczyć się również odpowiadać milczeniem, nie dlatego by okazać obojętność, ale dlatego, by przeczekać emocje. Czasem też dlatego, że milczenie to jedyna odpowiedź. Popatrzmy na Jezusa przed Herodem: cały czas Herod zadawał Mu zaczepliwe pytania, a On z całą godnością milczał.
3. Cisza obecności. Wybieram ciszę, bo po prostu ona jest darem. Chcę ten dar docenić w relacji do człowieka. Można trwać w ciszy, w której bardziej doceniamy obecność. Czyż nie jest zastanawiające to, że Jezus pozostał z nami w Najświętszym Sakramencie w milczeniu. Cisza jest darem, który zbliża do siebie. Trzeba umieć wybierać ciszę na własne życzenie i odkrywać jej głębię.
4. Cisza rozważania. Przyjaciele poszli w Beskidy. Wędrowali rozmawiając. Zbliżali się do schroniska. Kilkadziesiąt metrów przed schroniskiem jeden z nich wskazał dłonią na piękną panoramę, usiedli wpatrzeni w dal. Potem drugi wyjął z plecaka Biblię i powoli zaczął czytać pieśń z księgi Daniela: „Błogosławcie Pana wszystkie dzieła Pańskie, chwalcie Go i wywyższajcie na wieki…”, Gdy skończył, nastała znowu na kilka minut cisza. Każde słowo zdawało się niepotrzebne. Ciszę przerywali im od czasu do czasu rozmowy i śmiech przechodzących turystów, którzy nawet nie zauważyli zachodzącego słońca.
5. Cisza wokół siebie. Ten rodzaj ciszy, najgłębiej trafia do naszych serc, przez słowa Jezusa, które wczoraj przytoczył ks. Damian: „Bóg, który widzi w ukryciu, odda tobie”. Nie trzeba szukać na siły docenienia, gdy bliscy nie docenili. Nie trzeba chwalić się każdym sukcesem, gdy inni go nie zauważyli. Nie trzeba próbować za wszelką cenę zwracać na siebie uwagi, gdy inni nie zwrócili sami. „Bóg, który widzi w ukryciu odda tobie”.
6. Cisza duszy. Tutaj sięgnę po słowa świętej Siostry Faustyny z Dzienniczka: „Milczenie jest mieczem w walce duchowej; nie dojdzie do świętości nigdy dusza gadatliwa. Dusza milcząca jest silna, wszystkie przeciwności nie zaszkodzą jej, jeżeli wytrwa w milczeniu. Dusza milcząca jest zdolna do najgłębszego zjednoczenia z Bogiem.” (Dz. 477) I jeszcze słowa z wersetu 118 Dzienniczka, żeby zrozumieć, czym jest prawdziwe milczenie, bo nie jest niemówieniem niczego: „Trzeba mieć ciszę w duszy i być milczącą, nie milczeniem ponurym, ale ciszą w duszy, to jest skupieniem w Bogu. Można wiele mówić, a nie przerwać milczenia, a znowu można niewiele mówić, a zawsze łamać milczenie”. (Dz. 118). Warto dodać słowa z Pisma Świętego, z Listu świętego Jakuba: „Jeżeli ktoś uważa się za człowieka religijnego, lecz łudząc serce swoje nie powściąga swego języka, to pobożność jego pozbawiona jest podstaw”.
Ten, kto kocha milczenie i uczy się milczenia, ten przynosi niezwykły balsam na rany i pokój w relacjach. Przyjaciele ceniący ciszę doświadczają ukojenia Bożego, trwają w Bogu, który sam jest ciszą. Piękno objawia się ludziom, którzy umieją wybierać i uszanować ciszę.
Na każdej Mszy jest taki moment szczególny. Bezpośrednio po słowach konsekracji, kiedy chleb staje się Ciałem a wino Krwią Pana, (po dźwięku gongu) następuje cisza. To jest najodpowiedniejsza reakcja Kościoła na cud, który dokonał się na ołtarzu. Ciszą każdy z nas uwielbia Boga, który w ciszy chleba się ukrył…
http://da-krakow.pl/slowo-zycia/czwartki-przyjazni/98-strawa/czwartki-przyjazni/245-8-milczenie-jest-ukojeniem-bozym-w-przyjazni
Ks. Dariusz Talik
Autor: Dariusz Talik
Licencja: Domena publiczna