To rozwój wiedzy chroniącej społeczeństwo przed wrogim środowiskiem sprzyja wzrostowi etyki-zachowaniom prospołecznym.
Czy etyka jest produktem środowiska ?
Współcześnie znajdujemy się w okresie przełomowym. Ludzkość poszukuje nowych źródeł energii, której brak stanowi barierę rozwoju cywilizacji. Przykładem społeczeństwa z deficytem energii jest USA. W kraju tym rozwinął się najbardziej energochłonny, zmechanizowany przemysł rolniczy. Jak wszędzie, stanowi on podstawę egzystencji społeczeństwa i jego gospodarki. Wobec tego USA są zmuszone do walki o źródła energii. Określa to globalną politykę tego kraju. Nowe źródła energii można jednak odnaleźć wyłącznie przez rozwój nauki, co wymaga koncentracji sił i środków a także globalnego rozwoju systemu oświatowego nastawionego na wyławianie wybitnie uzdolnionych jednostek. Depopulacja bogatych społeczeństw ogranicza możliwości rozwoju cywilizacyjnego. W społeczeństwach krajów rozwijających się jest ukryty wielki potencjał intelektualny. Można go wykorzystać przez zapewnienie wszystkim uzdolnionym ludziom wykształcenia. Kształcenie wszystkich uzdolnionych ludzi wymaga jednak obecnie współpracy międzynarodowej a ta zależy od etyki wyrażającej zdolność ludzi do współpracy. Rozwój wiedzy, coraz trudniejszej do opanowania przez jednostkę, wpływał na konieczność specjalizacji wiedzy. Postępowanie specjalizacji powodowało coraz większe uzależnienie wyspecjalizowanych jednostek od siebie, co wpływało na związki łączące poszczególne osobniki i rozwój więzi społecznych. To rozwój wiedzy o zagrażającym środowisku i postępująca specjalizacja są odpowiedzialne za przyrost etyki wśród członków społeczeństw. To rozwój wiedzy chroniącej społeczeństwo przed wrogim środowiskiem sprzyja wzrostowi etyki-zachowaniom prospołecznym. Poniżej wskazuję na konieczność ujednolicenia światowych zasad etycznych co polepszy międzynarodową współpracę. Rozwój globalizacji i ujednolicenie środowiska życia dla wszystkich ludzi - otwarcie granic wpłynie na wypracowanie jednolitego systemu etycznego, który umożliwi porozumienie wszystkim ludziom.
II. Etyka a środowisko
1. Kilka cytatów:
Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz znieść nie możecie. Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy i oznajmi wam rzeczy przyszłe. On mnie otoczy chwałą, ponieważ z mojego weźmie i wam objawi. (Ewangelia Jana 16:12-14)
Człowiek istnieje po to, „ by poznał prawa wszechświata, aby ukochał jego piękność i podziwiał jego ogrom”- Pico della Marandola
„ludzie i ich rządy nie tworzą praw [...] jedynie rozpoznają je zgodnie z najwyższym rozumem, który rządzi światem, czyli deklarują te prawa”-Francois Quesnay
Myśl jest przejawem energii Słońca Bogdan Góralski
Byt określa świadomość Karol Marks, a świadomość kreuje byt Bogdan Góralski
Nie o to chodzi by złowić króliczka ale by gonić go Agnieszka Osiecka
Jeżeli chcesz człowieka unieszczęśliwić spełnij jego wszystkie marzenia
Przeznaczeniem każdej istoty jest dao - wieczna pogoń za szczęściem w harmonii ze światem Bogdan Góralski
Całe zło wynika z niewiedzy Sokrates
Zło istnieje po to aby docenić dobro Heraklit z Efezu
Znaczenie życia ludzkiego polega na doskonaleniu siebie. To wymaga mniej energii niż doskonalenie świata. Ulepszając siebie widzimy świat coraz doskonalszym Bogdan Góralski.
Najłatwiej i najpiękniej nie gnębić drugich, ale samemu nad sobą pracować, żeby być
możliwie jak najlepszym Sokrates
W moim przekonaniu patriotą jest ktoś, kto myśli, co w jego narodzie jest do poprawienia. Nacjonalista zaś to ktoś, kto uważa, że jego naród jest już doskonały Timothy Snyder.
Rozumiej świat, kontroluj siebie Tadeusz Kotarbiński
Cierpienie jest nauką Ajschylos
Dla głupich nauczycielem jest nie słowo, lecz nieszczęście Demokryt
Społeczność ludzka trwa tylko przez sprawiedliwość. Wierzę, że nienawiści umilkną Eliza Orzeszkowa
Być po stronie biednych i niewykształconych – to pomoc im, by przestali być biednymi i niewykształconymi, a nie sprawienie, żeby zaczęli się czuć dobrze w tej sytuacji prof. Krzysztof Michalski
“I'm so glad that he let me try it again
Cause my last time on earth I lived a whole world of sin
I'm so glad that I know more than I knew then
Gonna keep on tryin'
Till I reach my highest ground...Whew!” Stevie Wonder Higher Ground
16 lutego 2012 o godzinie 3:05 roku nasza kotka Skradka odeszła do innego świata.
O tym, że te inne światy istnieją, dowodzę w dalszym ciągu niniejszego wywodu.
2. Czy kamień ma świadomość?
Trwająca wiele miliardów lat ewolucja materii doprowadziła do powstania na Ziemi (a może nie tylko?) życia i świadomości. Jeżeli takie małe nagromadzenie materii jak człowiek dysponuje świadomością to bardzo możliwe, że materia Kosmosu wykształciła w procesie ewolucji potężną nadświadomość. Jeżeli tak jest, to jesteśmy cząstką tej nadświadomości, bo jesteśmy cząstką tworzącej ją materii. W takim razie „Czy kamień ma świadomość?” zapytał mnie jeden z filozofów. Udzieliłem mu takiej odpowiedzi:
” Czy potrafimy odpowiedzieć na pytanie: „Co to jest świadomość ?”
Ja nie potrafię, ale domyślam się, że jest to wiedza, która mówi osobnikowi, jak się rozwijać, jak żyć. U ludzi ta wiedza jest przekazywana genowo i pozagenowo. Tak jest prawdopodobnie i u innych istot żywych. Życie jest procesem czerpania energii (w różnych postaciach) ze środowiska. Środowisko podtrzymuje świadomość, stwarzając jej odpowiednie warunki, albo też świadomość dopasowuje się do swojego środowiska.
Jak jest w świecie tzw. materii nieożywionej?
Taki kamień, na przykład, ten spotykany najczęściej na polach Polski północnej, skandynawski granit rapakiwi, jest tak naprawdę zbiorem minerałów powstałych w głębi Ziemi. Rozpalona płynna magma jest środowiskiem w którym „rodzą” się minerały. Magma stygnąc zaczyna krystalizować-tworzą się kryształy minerałów. Minerał to taki osobnik, który ma zawsze ten sam skład chemiczny i często tworzy kryształy. Tworzą się w środowisku magmowym tysiące różnych minerałów-kryształów. Każdy z nich ma inną, charakterystyczną postać i cechy. Każdy z nich ma wiedzę jak się rozwijać, jak rosnąć ! Kryształy rosnąc, czerpią energię (ciepło) i środki odżywcze (substancje mineralne) ze środowiska, a w sprzyjających warunkach środowiskowych potrafią urosnąć do ogromnych rozmiarów (kilka metrów)! Kryształy można unicestwić, roztopić je po prostu i zamienić znowu w płynną magmę! Gdzież wtedy podziewa się ich wiedza umożliwiająca im ponowną krystalizację w sprzyjających warunkach?
Czy ta wiedza jest zawarta w środowisku, które tworzy kryształy, czy w nich samych?
Można powiedzieć, że minerały żyją. Powstają z zarodków krystalizacji, rozwijają się rosnąc, i umierają zamieniając się w inne formy. Są w stanie, z tej samej materii, narodzić się ponownie, jeżeli trafią na odpowiednie środowisko. Powstaje więc pytanie, czy kryształy minerałów posiadające wiedzę jak żyć, mają nieśmiertelną świadomość, która umożliwia im reinkarnację? Czy kamień złożony z nieśmiertelnych minerałów posiada świadomość?”.
Heraklit z Efezu był zapewne pierwszym filozofem, który mówił o rozumie działającym we wszechświecie. Rozum, o którym mówił, jest wieczny jak świat: jest jego czynnikiem nieodłącznym. A jest jego czynnikiem najdoskonalszym, boskim (Tatarkiewicz 2005).
Ten kamień jest przecież zapisem wiedzy o środowisku. Zapisem wiedzy o procesach, które doprowadziły do powstania minerałów, wyerodowania ich ze skał, powtórnym zlepieniu (jeżeli są skałami osadowymi). Kamień jest taką kością pamięci o ziemskich procesach, którą może odczytać geolog, archeolog, którzy mogą odtworzyć te procesy kluczem swej wiedzy.
Materia jest obrazem świadomości środowiska. Ono wie jak się rozwijać, czyli jest w nim zawarta świadomość. Czas może się powtarzać, tak jak mogą się powtarzać procesy gwiazdotwórcze, planetotwórcze. Życie może się powtarzać, jeżeli odtworzymy jego środowisko.
…według R.A.Schwaller de Lubicza starożytni Egipcjanie uważali wszechświat za jedną całość, której każda część była powiązana ze wszystkimi pozostałymi częściami. Ponadto wszechświat był dla nich całkowicie wypełniony świadomością, choć manifestowała się ona na różnych poziomach: to co uważa się za „materię” uznawane było za formę świadomości, a kategoria zwana „umysłem” to również manifestacja świadomości, lecz na wyższym poziomie (Prinke, Weres 1982:39).
Również fakt, iż w De Revolutionibus…powołuje się na Hermesa (czyli pisma hermetyczne) jako autorytet, stawia postać Kopernika w nieco innym świetle: pokazuje, że w gruncie rzeczy był on hermetystą. Aby udowodnić światu prawdziwość tradycji pitagorejsko-hermetycznej (która w Słońcu widziała przyczynę i źródło istnienia oraz widzialną reprezentację Boga) wykazał, w ściśle naukowy sposób, że właśnie Słońce a nie Ziemia zajmuje uprzywilejowaną pozycję w centrum wszechświata (za który ówcześnie uważano Układ Słoneczny (Prinke, Weres 1982:54).
Powyższy tekst pochodzi z mojej książki pt. Człowiek i klimat opublikowanej w internecie w Repozytorium CEON
Jakuszowice, lipiec-sierpień 2013, 2014 Bogdan Góralski