Nasza droga, ukochana Barbara poszła do nieba do naszego Pana — informuje zapłakanych parafian duchowny na pogrzebie. — Już więcej nie cierpi. Jest teraz z Bogiem i wielbi Jezusa.

Pogląd ten pozornie wydaje się nie mniej oczywisty jak to, że papież jest katolikiem, a rabin Żydem. Któż śmiałby w to wątpić? Skoro Barbara głęboko wierzyła w Jezusa Chrystusa, to przecież oczywiste jest, że trafiła do nieba, prawda?

Zanim odpowiemy sobie na to pytanie, spójrzmy na kolejną scenkę.

Minął miesiąc od złożenia do grobu zwłok Barbary. Pokój jest rozświetlony jedynie migoczącymi płomieniami kilku upiornych świec. Na czarnej kanapie rozparta madame Sophia, medium rzekomo kontaktująca się ze zmarłymi. Obok kilkoro pogrążonych w żałobie bliskich Barbary niechodzących do kościoła. W powietrzu ciężki zapach kadzidełek. Wysoko ponad domem, którego wygląd przyprawia o gęsią skórkę, tarcza księżyca. W oddali wycie psa.

— Kogo mam przyzwać? — pyta cicho madame Sophia.

— Barbarę — odpowiada nerwowo Robert, mąż nieboszczki. — Niedawno umarła i chcielibyśmy zapytać ją o parę spraw.

Nagle pośród zebranych ukazuje się duch.

— Witaj, Robercie! — przemawia zjawa. — Co chciałbyś wiedzieć?

Zdumieni bliscy wdają się w długą rozmowę z lśniącą istotą „z tamtej strony”, która wygląda, mówi i zachowuje się identycznie jak Barbara.

Przesadzam? Bynajmniej, takie rzeczy dzieją się coraz częściej.

A teraz przyjrzyjmy się sprawie bliżej. Pomimo wielu różnic światopoglądowych duchowny Barbary i madame Sophia podzielają jedno zasadnicze przekonanie. Oboje wierzą, że człowiek po śmierci wcale nie jest martwy, lecz jego dusza ulatuje do innego miejsca gdzieś we wszechświecie — nieba, piekła, czyśćca, nirwany lub czegoś w tym rodzaju. Z naszego świata przechodzi do innego. Żywa. Świadoma. I może się z nami kontaktować.

W nieśmiertelność duszy wierzy większość ludzi na świecie, w tym wyznawcy największych religii świata: katolicy, protestanci, muzułmanie, hinduiści, buddyści, a także spirytyści. Choć wszystkie te religie i konfesje bardzo odmiennie definiują miejsce, gdzie dusza trafia po śmierci, to jednak według każdej z nich wszyscy ludzie mają nieśmiertelną duszę, która po fizycznej śmierci ciała gdzieś wędruje. Tak zwane komunikowanie się ze zmarłymi określa się mianem spirytyzmu, od łacińskiego słowa spirit — ‘duch, dusza’.

Co powiedział Bóg?

A teraz trzymajcie się mocno krzeseł: nauka o nieśmiertelności duszy była pierwszym kłamstwem diabła, na które nabrała się Ewa w ogrodzie Eden. Ja nazywam tę doktrynę diabelskimi wrotami spirytyzmu.

„Możesz jeść owoce ze wszystkich drzew tego ogrodu. Nie wolno ci jednak jeść z drzewa poznania dobra i zła, bo gdy zjesz z niego, na pewno umrzesz”¹. Zwróćmy uwagę na trzy ostatnie słowa: „na pewno umrzesz”. Bóg nie powiedział Adamowi, że po zjedzeniu zakazanego owocu umrze tylko jego ciało, lecz „na pewno umrzesz”, czyli że umrze cała osoba Adama. Bóg podkreślił to w słowach „na pewno”. Przestroga była jasna: wystarczy, że Adam lub Ewa zjedzą z niewłaściwego drzewa, a na pewno umrą. Słowo „umrzeć” oznacza, że mieli być martwi, a nie żyć gdzie indziej.

Co powiedział wąż?

Kilka wersetów dalej czytamy, że wąż rzekł kobiecie: „Na pewno nie umrzecie. Ale Bóg wie, że gdy zjecie ten owoc, otworzą się wam oczy i staniecie się jak Bóg: poznacie dobro i zło”².

Zauważyliście? To wąż po raz pierwszy powiedział „na pewno nie umrzecie”, całkowicie zaprzeczając słowom Boga. Większość konserwatywnych interpretatorów Biblii upatruje w wężu medium, przez które przemawiał szatan. Kto zatem powiedział prawdę: Bóg czy diabeł? Niestety, Ewa uwierzyła wężowi i skosztowała owocu, a potem dała go Adamowi i ten również zjadł³. Skutek był taki, że całą ludzkość dotknęły grzech, ból i śmierć. Ten niepozorny czyn doprowadził ostatecznie do śmierci Jezusa Chrystusa, potrzebnej do rozwiązania tego problemu. Grzech to nie przelewki. Zawsze trzeba wierzyć słowom Boga.

Gdy Adam i Ewa zgrzeszyli, Bóg powtórzył ostrzeżenie, że na pewno umrą. Do Adama rzekł: „W pocie czoła będziesz zdobywał pożywienie, aż wrócisz do ziemi, bo z niej zostałeś wzięty. Bo z prochu jesteś i do prochu wrócisz”⁴.

Bóg znowu nie powiedział Adamowi, jakoby tylko jego ciało miało się na powrót stać prochem, lecz że stanie się to z samym Adamem. „Bo z prochu jesteś — wyjaśnił Bóg — i do prochu wrócisz ”. Chodziło więc o całą osobę Adama.

Jak został stworzony Adam?

W rozdziale 2. i wersecie 7. Księgi Rodzaju czytamy, że Adam został ukształtowany z prochu ziemi w połączeniu z „tchnieniem życia”. Owo tchnienie życia nie było żadną bezcielesną inteligentną istotą, lecz iskrą życia, którą Bóg obdarzył każde stworzenie⁵. To właśnie połączenie prochu z tchnieniem uczyniło Adama „duszą żywiącą [żyjącą]”⁶. W chwili śmierci, będącej skutkiem grzechu, „tchnienie życia”, zwane też „duchem” ożywiającym do czasu istoty ludzkie, po prostu wraca do Boga, który je dał⁷. Ludzka świadomość nie trwa, lecz przepada⁸. Właśnie tak powiedział Bóg.

Biblia wyraźnie uczy, że upadłe istoty ludzkie nie są nieśmiertelne. Tylko Bóg ma nieśmiertelność⁹. Ludzie muszą chwały, czci i nieśmiertelności szukać¹⁰. Dopiero w dniu zmartwychwstania zbawieni otrzymają nieśmiertelność¹¹. Pismo Święte nie mówi, jakoby w chwili śmierci nieśmiertelna dusza człowieka ulatywała gdzieś w kosmos, lecz że ludzie ożyją dopiero po zmartwychwstaniu.

Nic nie wiedzą

A teraz coś, od czego przejdą wam ciarki po plecach. Chrześcijanie wierzący, że ich ukochani zmarli nie są tak naprawdę martwi, tylko gdzieś tam dalej żyją, narażeni są na niebezpieczne zwiedzenie przez demony podszywające się pod ich nieżyjących bliskich. Gdyby Barbara rzeczywiście poszła do nieba, to czemu jej duch nie mógłby się zjawić na wezwanie madame Sophii i skontaktować się z żyjącymi?

Biblia odpowiada, że Barbara nie tyle nie wróciła, ile wręcz wrócić nie mogła. „Żyjący przynajmniej wiedzą, że muszą umrzeć — pisał Salomon — podczas gdy umarli nie wiedzą już zupełnie niczego”¹². Niczego. Dlatego właśnie komunikowanie się ze zmarłymi nie jest możliwe. Król Dawid napisał, że „umarli (…) zstępują do krainy milczenia”¹³, gdzie — jak dodał apostoł Jan — czekają na „zmartwychwstanie w dniu ostatecznym”¹⁴.

A co z Nowym Testamentem?

Być może myślicie sobie: Zaraz, zaraz! A co z tekstami w Nowym Testamencie, na przykład o opuszczeniu ciała i stanięciu w obliczu Pana, o bogaczu i Łazarzu czy obietnicy danej konającemu na krzyżu łotrowi, że będzie z Jezusem w raju?¹⁵. Czy te fragmenty nie uczą, że wierzący idą od razu po śmierci do nieba?

Nie, nie uczą. W skrócie: jeśli porównać rozdział 5. i werset 8. Drugiego Listu do Koryntian z wersetem 4. tego samego rozdziału oraz z rozdziałem 15. i wersetami 51-55 Pierwszego Listu do Koryntian, to staje się zupełnie jasne, że mówiąc o opuszczeniu ciała, apostołowi Pawłowi chodziło o to, iż wierzący staną w obliczu Pana dopiero w dniu zmartwychwstania, nie wcześniej¹⁶.

Z kolei opowieść o bogaczu i Łazarzu była ewidentnie przypowieścią, a nie prawdziwą historią. Gdyby było inaczej, to jak wyjaśnić stwierdzenie, że Łazarz udał się „na łono Abrahama”?¹⁷.

Wreszcie, po usunięciu interpunkcji z wersetu 43. w rozdziale 23. Ewangelii Łukasza, dodanej setki lat po napisaniu Nowego Testamentu, Chrystusowa obietnica dana łotrowi na krzyżu brzmiałaby w rzeczywistości: „Zapewniam cię dzisiaj [w tej chwili]: będziesz ze mną w raju”. Skąd wiadomo, że właśnie to miał na myśli Jezus? Stąd, że owego dnia trafił nie do raju, lecz do grobu nowo kupionego przez Józefa z Arymatei¹⁸, a po zmartwychwstaniu oświadczył Marii: „Nie wstąpiłem jeszcze do Ojca”¹⁹. A zatem nawet Jezus poszedł do nieba dopiero po zmartwychwstaniu.

„Gdy kłamstwo obiega już cały świat, prawda dopiero zakłada buty” — napisał kiedyś słynny kaznodzieja baptystyczny Charles Spurgeon. Według Biblii jednym z takich kłamstw jest właśnie nauka o nieśmiertelności duszy. Owszem, cieszy się dużą popularnością i wierzą w nią miliony. Ale jest faktem, że była ona pierwszym kłamstwem, które w Edenie podsunął człowiekowi wąż. Niestety, Ewa uwierzyła w nie i tak samo czyni większość ludzi, między innymi media spirytystyczne pokroju madame Sophii, a nawet chrześcijańscy duchowni.

Pismo Święte ostrzega, że wielki smok, dawny wąż nazywany diabłem i szatanem „zwodzi cały świat”²⁰.

Diabelskie wrota

Wiele średniowiecznych kościołów, które do dziś stoją w Anglii, ma od północnej strony specjalne drzwi, zwane diabelskimi wrotami. Nie do końca wiadomo, czemu miały służyć, ale jedno nie ulega wątpliwości: jeśli wierzycie w naukę o nieśmiertelności duszy, pogląd ten może być dla was diabelskimi wrotami spirytyzmu, po przekroczeniu których dacie się zwieść legionom Lucyfera podszywającym się pod zmarłych²¹.

Moja rada: uwierzcie w to, co Bóg powiedział Adamowi na temat grzechu i śmierci, i nie przyjmujcie od spirytystycznych mediów zaproszenia do przekroczenia diabelskich wrót.

Steve Wohlberg

____________________________________________________________________

1 Rdz 2,16-17.
2 Rdz 3,4-5.
3 Zob. Rdz 3,6.
4 Rdz 3,19.
5 Zob. Rdz 7,21-22; Ps 104,29-30.
6 Rdz 2,7 Biblia gdańska.
7 Zob. Koh 12,7.
8 Zob. Ps 146,4.
9 1 Tm 6,16.
10 Zob. Rz 2,7 Biblia Tysiąclecia.
11 Zob. 1 Kor 15,53.
12 Koh 9,5.
13 Ps 115,17.
14 J 11,24; 5,28-29.
15 Zob. 2 Kor 5,8; Biblia Tysiąclecia; Łk 16; Łk 23,43.
16 Zob. 1 Tes 4,17.
17 Łk 16,22.
18 Zob. Łk 23,52-53.
19 J 20,17.
20 Ap 12,9.
21 Zob. Pwt 18,11; Hi 7,9-10; Ap 16,14.