Jak podaje Prawo Prasowe "dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją...
... albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji".
A kim jest dziennikarz w moim mniemaniu? To postać wielce ciekawa ze względu na role czy też dziedziny, na których musi się znać. Albo łagodniej, powinien się znać. Zdarza się dość często, że Journastist albo Media Worker jest prokuratorem, prawnikiem czy wręcz katem. Piętnując kogoś, o kim pisze przyczynia się do jego "cywilnej śmierci". Należy pamiętać o bardzo ważnej zasadzie brania odpowiedzialności za wypowiadane słowa. Inna maksyma mówi o tym, aby być dojrzałym i dyskretnym, jeśli tekst, jaki piszemy ma doprowadzić do przewrotu należy zaniechać jego publikacji. Pojawia się kolejne pytanie; czy dziennikarstwa można się nauczyć? Istnieją, co najmniej dwie szkoły. Jedna mówi o tym, że liczy się talent, praktyka, praca, jaka się włoży w pisanie. Druga tłumaczy dziennikarstwo jako rzemiosło, zdobywane poprzez naukę niezbędnych technik.
To człowiek, który na pierwszy rzut oka niczym szczególnym się nie wyróżnia z tłumu. A jak jest naprawdę? Ten pospolity z pozoru osobnik posiada w sobie ukryte cechy, które namaszczają go na bycie między społecznością ludzi zwykłych, a możnymi i wielkimi osobowościami tego świata.
Dziennikarz pośredniczy między wszystkimi warstwami społecznymi. Często jest głosem ludu, jeśli chodzi o dochodzenie do prawdy. Umiejętność bycia obiektywnym powinno być domeną każdego dziennikarza. Co nie zabrania mu w żaden sposób wyrażania swego subiektywnego punktu widzenia tam, gdzie jest to dozwolone. Wszystko zależy od gatunku dziennikarskiego, którym pragnie się zajmować. I tak na przykład w informacji nie ma miejsca na wyrażanie subiektywnych poglądów.
Co innego komentarz, który pozwala do woli dać upust tego, jak widzimy daną sprawę oraz to jak się ona nam jawi. Wystarczy zastanowić się jaki gatunek jest najbliższy naszemu sercu. Ten, w którym czujemy się najlepiej. Po czym wybieramy ten kierunek i doskonalimy się właśnie w nim. Jednak to nie oznacza, że nie należy mierzyć się również z tymi, które zupełnie są nam dalekie. Mówiąc kolokwialnie – nie leżą nam. Ale przecież nie wszystko musi nam odpowiadać.
Dziennikarstwo, rozwijające się w zawrotnym tempie i zdobywającej szczyty popularności, jest jedna z tych dziedzin życia zawodowego, która daje możliwość wyboru. A wybierać można z przeróżnych stylów pisarskich. Od faktograficznej informacji przez różnorodną publicystykę czy obszerne reportaże aż po lekkie w treści, a nie w formie felietonu. Wszystko zależy od upodobań.
Na początku swojej dziennikarskiej drogi, nie jesteśmy jeszcze zaprawieni w boju, aby pisać cokolwiek. Wtedy warto skorzystać z dorobku jakiegoś autorytetu. Na przykład ci, którzy upodobają sobie reportaż jako swój gatunek powinni zapoznać się z bogatą twórczością wybitnego reportażysty – Ryszarda Kapuścińskiego. Czy to oznacza, że należy stosować kalkę po mistrzu, jakim był niewątpliwie Kapuściński? Absolutnie nie, bo skopiowanie stylu tak wielkiej postaci XX i XXI wieku nie wyszło by nam na dobre. A na pewno nie przyniosłoby oczekiwanego rozgłosu i sławy. Po drugie należy wyrobić swój własny, indywidualny styl pisania.
Zdaniem wybitnego, zmarłego już reportażysty, Ryszarda Kapuścińskiego prawdziwe dziennikarstwo to powołanie. Z kolei autor Sto lat samotności, García Márquez Gabriel mawiał, że „człowiek uczy się pisania pisząc”. Można, zatem wysunąć dalszy wniosek o tym, iż nie ma pisania bez czytania. Należałoby wzorować się na wybitnych autorytetach, jak np. na wspomnianym już Kapuścińskim, ale starać się tworzyć swój, oryginalny, styl pisania.
Oto kilka żelaznych, niepisanych zasad:
- Nie bawić się słowem, bo można kogoś do żywego zranić
- Pisać konkretnie, rzetelnie, rzeczowo, krotko, logicznie i zrozumiale.
- Nie przywiązywać się za bardzo do swoich tekstów.
- Temat termin objętość - tego wymaga się przy tzn. profesjonalnym pisaniu
- Fakty muszą być prawdziwe
- Miej coś do powiedzenia
Podsumowując, dziennikarz powinien być na tyle etyczny, czyli uczciwy wobec siebie i innych, aby mógł każdego ranka spojrzeć w lustro i nie mieć sobie nic do zarzucenia. W tej procesji ważnych jest kilka czynników, takich jak dociekliwość, komunikatywność, umiejętność słuchania, skromność czy cierpliwość.
Nie bójmy się swoich wytworów ani też swoich niepowodzeń w tworzeniu. To jeszcze bardziej zmotywuje do tego, aby pisać i więcej i lepiej.