Pisanie to frajda, często styl życia na długie lata przynoszące różne sytuacje i zawirowania losu, które zawsze warto opisać. Opowiadać o tym, co znajduje się wokół.
Eioba to miejsce, gdzie można dostrzec tak różnorodny wachlarz osobowości, dusz i artów. Stało się istnym konklawe gorących dysput ciągnących się prawie bez końca. Aż łza się w oku kręci.
To nawyk, którego nie chce się oduczyć. Skórę mam twardą, by przetrwać miażdżącą fale krytyki. Na szczęście gwizdów nigdy nie usłyszę. Mimo wszystko wierze w dobro człowieka, które w nim drzemie. Bo drzemie na pewno! Tylko jest głęboko uśpione.
Komuż to miałoby przeszkadzać, że ktoś bliżej nieznany środowisku dziennikarskiemu opisuje polityczne potyczki w kraju, albo opowiada o książce, którą niedawno przeczytał? To nie są treści szczególnie groźne. Ileż to czołowych dziennikarzy nie ma dyplomu z dziennikarstwa? Papierek to nie wszystko!
Początki bywały trudne. Bywały lepsze i gorsze dni. Nigdy jednak nie chciałam zrezygnować. Pisałam,
pisałam i teraz mam nagle przestać. Końcówka działalności również jest trudna. Ostatnie chwile
spędzone tutaj również wymagają stalowych nerwów. Bez rzewnego rozklejania się nad sobą oraz
straszną pustką, która pozostanie po tym miejscu. Nawet nie zostanie po mnie żaden znaczący ślad.
Choćby malutki po odciśnięciu od czerwonego zarysu ust.
Pamiętam jak podkreślali, że jeśli coś wniknie w ciasne szeregi Internetu, tkwi w nim na zawsze. Jako Aneszka mam takie bogate plany, które pomalutku realizuje. W końcu spędziłam tu blisko 6 lat. Całkiem spory kawał życia i czasu spędzonego tutaj.
Jak mam pisać o wzniosłych rzeczach, skoro brakuje mi publiki na te, co powstały do tej pory. Wzniośle?! Czyli jak?! Naukowo. Uczenie. Pewnie, że i tak potrafię, tylko po co?! Jeśli miałabym do przekazania coś bardzo ważnego, a zarazem wzniosłego nie muszę o tym pisać w sposób wielce pompatyczne.