Polska myśl zaplątana przypełzła do wargi
sepleniącym wyznaniem – sykiem – oskarżeniem,
że ten stan jest alarmem,
że wymaga skargi.
Szczytny cel odrzucony zostaje wspomnieniem
myśl straciła niewinność
(zawsze dziwką była, jak każda myśl sprzedajna
stara ladacznica).
Fakty twarz odsłoniły,
znów ktoś się odważył,
maska opadła z oczu o moralność pyta,
miota się
i podnosi stare komunały, że nie dostała szansy,
że ponoć fałszywa,
straszy, napina mięśnie
żąda nowej wiary
do obrony wartości demokrację wzywa,
czuje się podeptana broniąc pokolenia
co się myśli wyrzekło bo inną myśl miało.
Natęża się wrogością jak łuku cięciwa
chce przystrajać wawrzynem swe zwiotczałe ciało.
To jest wiersz o pozorach, co nie mają twarzy
bo ją zdradziły znaki,
podrobione karty.
Więc nowy plan korzyści starą myśl odkrywa
i zanosi się szlochem,
że sztandar rozdarty
pnie się myśl na cokoły, stroi w zwiędłe pióra,
chcąc być sterem-kierunkiem,
a musi być drugą
i krzyczy -
to jest spisek!
ojczyzna w potrzebie!
była pawiem narodów - staje się papugą !
I w tym skundlonym wrzasku
nasz naród zmęczony
znowu pyta się boga:
o którą myśl chodzi ?
czy fałszywy azymut zgubił cel dla łodzi?
Na zbudzoną nadzieję biją w trwogę dzwony...
obrazki z zasobów netu
@Janusz D.