Ostatnio zostałam głęboko poruszona, a wręcz wstrząśnięta historią niepełnosprawnej studentki. Dziewczyna ma poważne problemy z dotarciem na uczelnie.
Transport trójmiejską SKM-ką jest wielkim utrudnieniem dla osób poruszających się na wózkach, a i ludziom zdrowym może popsuć dobrze rozpoczęty dzień. Niestety pociągi nie są wyposażone w rampy, które znacznie ułatwiłyby dostanie się z peronu osoby na wózku. Opisywana sprawa tej dziewczyny naprawdę smuci
Można powiedzieć, że znam to z osobistego doświadczenia. Jeśli mam przed sobą długodystansową podróż, to pierwsza moja myśl jest następująca: czy aby żaden z niskopodłogowych autobusów przypadkiem nie wypadł z trasy i nie zostanie zastąpiony starym Ikarusem. Dlatego doskonale rozumiem rozżalenie bohaterki artykułu, ze nie może w sposób komfortowy dostać się na Uniwersytet Gdański. Młoda gdynianka, chcąc nie chcąc, jeździ na uczelnie taksówką, a miesięczny koszt to nie taka mała kwota. Szokujący jest fakt, iż nikt nie może dofinansować wydatki związane z dojazdami.
Oczywiście chyba nikt nie sugeruje studentce zaniechania dalszej nauki. Warte przypomnienia w tym miejscu jest zarządzenie, że szkolnictwo wyższe, a nawet matura, nie jest obowiązkowe. Jest to zrozumiałe pod warunkiem, jeśli ktoś wyraźnie nie chce dalej się kształcić, bo ma np. inne plany zawodowe.
Ale zastanówmy się, czy mamy prawo zabronić niepełnosprawnemu studiowania, tylko, dlatego, że jest niepełnosprawny i infrastruktura niedostatecznie jest przygotowana do potrzeb takich ludzi. Na szczęście jest w tej kwestii coraz lepiej.
Polska jest 3. Krajem na świecie, po Stanach Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, który dysponuje taką właśnie regulacją prawną. Ważne, że ten milowy krok został już wykonany. Niepełnosprawni poprzez ten projekt domagają się tylko swoich praw. Pomóżmy tym ludziom żyć w normalnych warunkach społecznych.