Klękam przed Tobą Boże Niepojęty,

Po trzykroć Wielki i po trzykroć Święty!

Zanoszę modły – jak niewierny Tomasz:

Wierzę i wątpię...

Wciąż chcę się przekonać:

Czy jesteś we mnie tak wielkim grzeszniku,

Nie godnym nawet Twojego spojrzenia?

Dziś człek rozumny z grzechami bez liku,

W twym miłosierdziu szukam przebaczenia!

A przecież kiedyś, jako dziecię małe,

W Pierwszej Komunii – pełen mocnej wiary,

Której ocean nie pomieści cały,

Byłeś mi darem ponad wszelkie dary*...

Tyle radości co mi wówczas dałeś,

Przychodząc do mnie – do maleńkiej duszy

Ufnej w Twą miłość, którą cud ten wzruszył

Od urodzenia na Ciebie czekałem...

Dałeś zmysłami pojąć Swoją Chwałę

W Dziele Stworzenia, w kolorach i dźwiękach

I w Odkupieniu, które w ciężkich mękach

Przyniosłeś ludziom, dając nam się Cały.

Zakryty oczom, chociaż wciąż obecny

W Tabernakulum – we wszystkich świątyniach...

Diabeł Cię zwalcza jako wróg odwieczny,

Nędzą grzeszników – w naszych podłych czynach

I grzechach moich, grzechach wszystkich ludzi,

W podłych zaprzaństwach, zdradach i zboczeniach

Które dziś normą... Kiedy nas obudzisz?

Z letargu śmierci wyrwawszy sumienia!