Historia wróżb to tak naprawdę historia całej cywilizacji stworzonej przez człowieka, ponieważ magia była obecna w niemal każdej ze znanych nam kultur.
Przepowiadanie przyszłości w starożytnej Mezopotamii zarezerwowane było dla kapłanów. Zajmowali się oni przede wszystkim odczytywaniem znaków z konfiguracji ciał niebieskich. Odnalezione przez archeologów przekazy pozwalają przypuszczać, że dla Babilończyków poszczególne ciała astralne oznaczały władców wszystkich ówczesnych państw. Wszystkie one były natomiast sterowane przez bogów.
Zamiłowanie do astrologii jest charakterystyczne również dla starożytnych Egipcjan, którzy odczytywali znaki na niebie nieco inaczej niż Babilończycy. W ich wróżbach zdecydowanie więcej jest optymizmu i zaufania. Egipcjanie wierzyli ponadto w prorocze sny, których interpretacją zajmowali się doświadczeni kapłani. Sposobem wróżenia, który łączył Egipcjan z niektórymi ludami barbarzyńskimi było odczytywanie przyszłości z wnętrzności ludzi złożonych w ofierze. To samo społeczeństwo bardzo ceniło sobie amulety chroniące przed nieszczęściem i urokami.
Wróżbiarstwo w starożytnej Grecji i Rzymie ma wiele cech wspólnych, a to ze względu na bliskość kulturową tych cywilizacji. Zdecydowaną różnicą jest jednak fakt, że w Rzymie pewne wróżby mógł wykonywać każdy, natomiast u Greków wróżbiarstwo było bardzo sformalizowanym zawodem, wymagającym odpowiedniej edukacji. Pomimo różnic instytucjonalnych zarówno Grecy, jak i Rzymianie starali się odczytywać przyszłość z lotu ptaków, z wnętrzności zwierząt, które składali w ofierze. Po pomoc w rozwiązywaniu bardzo trudnych problemów udawali się do wyroczni. Doskonałym źródłem wiedzy o przyszłości były dla nich także sny, które odczytywali według określonego klucza.