JustPaste.it

Przepraszam, ale koleżanka poprosiła mnie pierwsza

Pobyt w sanatorium zaowocował 3 artykułami, które wynikły z moich obserwacji: Wdowi problem, Przepraszam, ale koleżanka poprosiła mnie pierwsza, Kiedy z pasjonata wyrasta fanatyk

Pobyt w sanatorium zaowocował 3 artykułami, które wynikły z moich obserwacji: Wdowi problem, Przepraszam, ale koleżanka poprosiła mnie pierwsza, Kiedy z pasjonata wyrasta fanatyk

 

Od pierwszego, znacznego załamania się stanu zdrowia, jeżdżę dość regularnie do sanatoriów. W Połczynie Zdroju byłem po raz trzeci (nie licząc pobytów weekendowych), byłem w „Podhalu”, „Gryfie”, ostatnio w „Marcie” (Marta, grzechu warta). I muszę przyznać, że jest coś pozytywnego w klimacie Połczyna Zdroju, bo zawsze czułem się tu, jak nowo narodzony.

Nawet podczas obecnego pobytu, gdy po naderwaniu wiązadła lewej nogi, naderwaniu mięśnia uda prawej nogi, wysięku w obydwu kolanach, w domu ledwo wchodziłem i schodziłem po schodach, tu poczułem się na tyle dobrze, że zacząłem (byłem w stanie) chodzić (i tańczyć) na wieczorki taneczne. A umiejętność tańczenia, to moja druga po urodzie (ha, ha), najważniejsza zaleta, która zawsze zjednywała mi serca kobiet.

A wydawało się, że przy mojej charakterystycznej wadzie (braku koordynacji, jednoczesnego ruchu obydwu, czy czterech kończyn), nigdy nie nauczę się tańczyć. Dlatego nasze starsze siostry, uczyły tanecznych kroków, moich kuzynów rówieśników, uznając, że ja jestem zbyt sztywny i nigdy nie będę dobrze tańczyć. A wystarczyły tylko jedne wczasy w Karpaczu, gdy zrozumiałem, że taniec, to nie sztywne kroki, tylko poruszanie się według muzyki i zgodnie z muzyką.

Na tych historycznych wczasach, z nieśmiałego chłopca stałem się wręcz podrywaczem, wesołym kompanem i świetnym tancerzem (moje partnerki, wirowały wokół mnie jak „bączki”). Stałem się na tyle świetnym tancerzem, że (to nie żart) mężowie chcieli mi płacić, abym zatańczył z ich żonami (niczym fordanserowi). Od tamtych wczasów taniec, był moją koronną zaletą, przy podrywaniu kobiet, nie wspominając o wysokim wzroście i łatwości nawiązywania kontaktów (cesze przypisanej raczej Ślązakom).

52e39ec370dd55a50b6d0d298d05dc7c.jpg

Zapytałem w recepcji „Marty”, czy „moja dwójka czeka” i chociaż jak dzwoniłem dwa tygodnie wcześniej „wszystkie jedynki i dwójki były zarezerwowane”, pani w recepcji dała mi „ostatnią dwójkę” i szczęśliwy stolik nr 7 na stołówce. Szczęśliwa siódemka, bo nasz stolik, stał pierwszy przy wejściu, i wszyscy wchodząc musieli mówić nam "Dzień dobry" i "Smacznego". Na współlokatora dostałem Tadka, młodego emeryta strażaka z poznańskiego. 

Na stołówce, jak zwykle ostatnio, nie było zbytnio, na kim oka zawiesić, oprócz Doroty z sąsiedniego stolika (pechowa trzynastka) i oczywiście kelnerek, szczególnie jednej (ok. 35 lat, z typową „gruszkową” budową), która na dodatek pięknie, bardzo kobieco chodziła (a mi podawała podwójne porcje pokarmów „na gorąco”). A przypisuje sobie cechę znawcy przedmiotu, wręcz konesera kobiecej urody (śmiało mógłbym zastąpić całe jury, wyborów Miss).

W piątek, pofarbowana na rudo mężatka zaczepiła nas, aby pomóc w przygotowaniu sali na wieczorek zapoznawczy. To Asia, świeża emerytka, miała śmiałość i niczym mężczyźni namierzyła nas, wybrała i zaatakowała. Po przygotowaniu sali, wybraliśmy się na spacer z Asią i jej nowo poznaną koleżanką wdową Maliną szlakiem nad zalew. Asia opowiadała, że na przyjęciu z okazji jej odejścia na emeryturę (w wieku 55 lat), współpracownicy ułożyli i zaśpiewali jej piosenkę: Ruda, Ruda, rozsuń uda, Czy na dole też jest ruda?... Dalej nie zapamiętałem.

Malinę zaczepiłem wcześniej przy recepcji, gdy zdradziła się, że za swój pokój jednoosobowy zapłaciła ponad 550 zł, na co ja powiedziałem, że teraz już wiem gdzie uderzać, a jak jeszcze zapłaciła za telewizję (80 zł), że ma już wszystko, co mi potrzebne i będę do niej chodził na telewizję, co jak poprzednia moja odzywka, wzbudziło salwy śmiechu i niewybredne komentarze.

Następnego dnia po kolacji (panie wchłonęły nas do swojej paczki), mieliśmy iść 6-osobową grupą na wieczorek do kawiarni Gryfa. Jednak dwie osoby nie poszły, Malina i Waldek. Skorzystałem, więc z okazji i bawiłem się z wdową Dorotą (paniusią), Tadek z Asią. Malina jednak przyszła, lecz zaproszona do tańca, zdenerwowała się i wyszła. Gorzej było z Waldkiem, który czuł się już facetem (partnerem) Doroty i był niepocieszony, że bawię się z „jego” kobietą. Powiedziałem mu, więc, że Dorota zgodziła się pójść ze mną na wieczorek taneczny w naszej kawiarni.

Na wieczorku w Gryfie, pierwszej zabawie tego turnusu, Dorota spotkała swoje koleżanki, w tym jedną blondynkę wartą grzechu, którą obtańcowywali „leśni dziadkowie”. I w tym momencie zdałem sobie sprawę, że po raz kolejny zrobiłem ten sam błąd, na pierwszy wieczorek turnusu, poszliśmy z Tadkiem z „drzewem do lasu”, a pomimo zaabsorbowania Dorotą, widziałem kilka wartych grzechu blondynek. A tak to już zwykle bywa, że na pierwszy wieczorek turnusu, przychodzi najwięcej osób, bo to największa szansa, na znalezienie partnera/partnerki na spacery, wieczorki taneczne, itp.

9a2eb191b17c09829dd00d9a64b11c44.jpg

Życie sanatoryjne kręci się przede wszystkim wokół zabiegów, spacerów i wieczorków tanecznych (pań w kolejce do fryzjerki). Podziwiałem starsze panie, które traciły cenne godziny u fryzjerki, aby na ten jeden wieczór wyglądać olśniewająco. Szły na wieczorek taneczny, a tam porażka, za mało panów, więc tylko najmłodsze i najatrakcyjniejsze panie, mogły liczyć na sukces. Jednak i tu wskazany jest pośpiech, jeżeli od razu nie wziąłeś udziału w „wyścigu szczurów” do najatrakcyjniejszych pań, to zostaje ci tylko sanatoryjna „szarzyzna” i samotne spacery.

Jak to zwykle w sanatorium, tworzą się turnusowe pary. Tak miło w dojrzałym wieku przeżyć sanatoryjne zauroczenie i mieć towarzystwo na spacery, na wieczorki taneczne, itp. A większość pań to „szukające” wdowy, ale o tym w poprzednim artykule: „Wdowi problem”. Z wdową Dorotą mi nie wyszło, bo przed wieczorkiem w naszej (Marty) kawiarni, Dorota dowiedziała się, że jestem żonaty (wywiad działa) i poszła z większą grupą na ognisko, pobawić się w kółeczku na deskach.

Na fajfy i wieczorki taneczne chodzi ok. 10 procent kuracjuszy, w tym, co najmniej 66 procent pań. Wiadomo, więc, że nie wszystkie panie znajdą partnerów do tańca, więc (szczególnie mężatki) tworzą paczki, które bawią się w kółeczku, a nawet tańczą parami. W tych wspólnych tańcach, tak się zatracają, że gdy chciałem raz poprosić mężatkę Danusię do tańca, powiedziała mi, że przeprasza ale wcześniej koleżanka poprosiła ją do tańca. Ręce mi opadły i dałem sobie spokój z mężatkami.

Musiałem, więc znaleźć sobie partnerkę do tańca, spoza naszego sanatorium, co nie jest zbyt wygodne. Mój współlokator Tomek stracił Asię (pojechała na pogrzeb mamy), też zaczął się rozglądać za partnerką. Na kolejnym wieczorku powiedział, patrz tam siedzi ta seksowna blond laska (którą wypatrzył jeszcze na wspólnym ognisku dwóch sanatoriów), wejść ją poproś. Myślał, że nie podołam zadaniu, był więc niemile rozczarowany (to jemu, ona się podobała), jak bez kłopotu porywam ją do tańca i zagaduje.

Tomek, był zaszokowany łatwością z jaką poznaje (żeby nie powiedzieć "podrywam") kobiety,  że po chwili prowadzimy rozmowę, żartujemy, jakbyśmy się znali od dawna. Poprosił mnie na bok i zapytał, o czy ja rozmawiam z kobietami, odpowiedziałem żartobliwie, że o nim, jak to on zwrócił mi uwagę, na moją obecna partnerkę. Tomek przyznał, że ma kolegę, który "rwie" kobiety jak kwiaty, ale daleko mu do mnie.