JustPaste.it

Rotmistrz Witold Pilecki – Cześć i Chwała Bohaterom!

 

 

Witold Pilecki używał wielu pseudonimów, na przykład Witold, Druh, Roman Jezierski, Tomasz Serafiński, Leon Bryjak, Jan Uznański, Witold Smoliński. Urodził się 13 maja 1901 roku w Ołońcu, zmarł 25 maja 1948 w Warszawie. Był rotmistrzem kawalerii Wojska Polskiego, a także współzałożycielem Tajnej Armii Polskiej oraz żołnierzem Armii Krajowej. Swego czasu był również więźniem i organizatorem ruchu oporu w obozie koncentracyjnym w Oświęcimiu. Został skazany na karę śmierci przez władze komunistyczne Polski ludowej. Zabito go 1948, a 1990 ten wyrok anulowano. Został kawalerem Orderu Orła Białego. Jako jeden z pierwszych tworzył raporty o Holokauście, zwane dalej Raportami Pileckiego.

 

 

Za młodu

Rodzina Pileckich pochodzi z północnej Rosji, zostali tam przesiedleni przez rosyjski rząd za karę za udział w powstaniu styczniowym. Sama rodzina wiele miała wspólnego z Rosjanami już wcześniej. Na przykład dziadek – Józef, przebywał na zesłaniu na Syberii przez siedem lat, mimo że pochodził z rodziny szlacheckiej. Ojciec Witolda – Julian, skończył studia w Petersburgu i został leśnikiem. Gdy ożenił się z Ludwiką Osiecimską, na stałe osiedlili się w Ołońcu. Mieli pięcioro dzieci – Marię, Józefa, Witolda, Wandę i Jerzego.

W 1910 roku rodzina przeprowadziła się do Wilna. Młody Witek uczęszczał wtedy do szkoły handlowej. Już w 1914 roku był członkiem harcerstwa, które to było ostro zakazane w ówczesnej Rosji. W roku 1921 zdał maturę.

Wojna z bolszewikami

Od 1918 roku Witold służył w Wojsku Polskim. Brał między innymi udział w wojnie z bolszewikami. Był kawalerzystą w obronie Grodna. Dwa lata później zapisał się do 211 pułku ułanów i tam właśnie walczył w bitwie warszawskiej, w bitwie w Puszczy Rudnickiej oraz brał udział w wyzwoleniu Wilna. Dzięki tym zasługom został uhonorowany dwukrotnie Krzyżem Walecznych.

Studia

Po wojnie, w 1922 roku zaczął studiować na Uniwersytecie Poznańskim, na Wydziale Rolnym. Jednocześnie jednak zapisał się na studia na Uniwersytecie Stefana Batorego na Wydziale Sztuk Pięknych. Naukę tę jednak przerwał dość szybko. Zdążył on jednak odznaczyć się pod względem talentu, ponieważ w kościele w Krupie do dziś wiszą dwa jego obrazy.

Mniej więcej w tym samym czasie Państwo Pileccy otrzymali wiano – Sukurcze, posiadłość nieopodal Lidy. Znajdował się tam piękny, polski dwór. Witek ożenił się z Marią, z którą miał dwójkę dzieci – Andrzeja i Zofię. Tam właśnie wychowywały się pociechy.

Zaraz przed drugą wojną światową Pilecki został podporucznikiem rezerwy ze starszeństwem z 1 lipca 1925 i 300 lokatą.

Podczas drugiej wojny światowej Sukurcze zostały bardzo zdemolowane i systematycznie niszczone, aż finalnie stały się ruiną, która nie nadawała się do zamieszkania. Kilka lat później białoruskie władze zniszczyły pozostałości po tej miejscowości. Obecnie w ogóle ona nie istnieje, nie ma po niej żadnego śladu.

Druga wojna światowa

Zaraz przed wojną został Pilecki ponownie zmobilizowany. Podczas kampanii wrześniowej był dowódcą plutonu w szwadronie kawalerii dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty Armii „Prusy”, a następnie w 41 Dywizji Piechoty na przedmościu rumuńskim. Dzięki niemu ułani zniszczyli 7 niemieckich czołgów, a także trzy samoloty. Resztkami sił, jego oddział walczył jako jednostka partyzancka. Rozwiązanie plutonu nastąpiło 17 października 1939 roku, po czym Witold stał się konspirantem.

Konspiracja

Witold Pilecki, po kampanii wrześniowej przeniósł się do Warszawy, gdzie stał się jednym z organizatorów organizacji Tajnej Armii Polskiej (9 listopada 1939), pod dowództwem majora Jana Włodarkiewicza. Był tam inspektorem głównym i szefem sztabu. Stał się zwolennikiem wcielenia Tajnej Armii Polskiej do Związku Walki Zbrojnej, co tez nastąpiło na przełomie 1941/1942.

Obóz w Auschwitz

Witold wymyślił plan przedostania się do niemieckiego obozu koncentracyjnego w 1940 roku. Przedstawił go swoim przełożonym, jego motywacją było zebranie informacji „od kuchni”, wywiadowczych, na temat tego jak funkcjonuje obóz i jakie są możliwości utworzenia ruchu oporu. W tamtych czasach tak naprawdę nie było na ten temat nic wiadomo. Podszył się więc pod polskiego żołnierza, wymyślił życiorys, od teraz był Tomaszem Serafińskim. Był to powód dla GESTAPO, aby go zesłać. 19 września 1940 roku znalazł się w środku łapanki przy alei Wojska Polskiego 40, gdzie de facto wywieszono pamiątkową tablicę. Dostał się więc, tak jak chciał, do obozu w Oświęcimiu. Trzy dni później już się tam znajdował. Otrzymał, jak wszyscy, numer – 4859 i od razu stał się głównym organizatorem konspiracji w tymże obozie. Znalazł odpowiednie osoby, zwerbował Stanisława Duboisa, Ksawerego Dunikowskiego i Bronisława Czecha.

Będąc w obozie Pilecki pisał raporty dotyczące ludobójstwa. Przesyłał je regularnie do dowództwa w Warszawie. Czynił to przez komórkę „Anna” w Szwecji, a następnie przedostawały się na Zachód. Informacje były też przesyłane do kwatery Armii Krajowej dzięki uciekinierom obozowym. Tych ucieczek było kilka, a pomogał w nich właśnie Witold. Dzięki tej konspiracji, będąc jeszcze więźniem, został Pilecki awansowany do stopnia porucznika, przez generała Stefana Grota-Roweckiego

Związek Organizacji Wojskowej

Podczas pobytu w Auschwitz Pilecki stworzył Związek Organizacji Wojskowej (ZOW). Oto jej cele:

  • podtrzymywanie na duchu kolegów
  • przekazywanie współwięźniom wiadomości z zewnątrz obozu
  • potajemne zdobywanie żywności i odzieży oraz jej rozdzielanie
  • przekazywanie wiadomości poza druty KL Auschwitz
  • przygotowanie własnych oddziałów do opanowania obozu podczas ew. zaatakowania go z zewnątrz przez oddziały partyzanckie, z równoczesnym zrzutem broni i siły żywej (desant)

ZOW działał w systemie „piątek”. Pierwsze „piątki” to najważniejsze ogniwo ZOW-u. Byli to tylko ci więźniowie, którym Pilecki bezgranicznie ufał. Wbrew nazwie, często było to więcej członków, niż pięciu. Sam Pilecki wypowiada się o nich w ten sposób: „Każda z tych „piątek” nie wiedziała nic o „piątkach” innych i sądząc, że jest jedynym szczytem Organizacji, rozwijała się samodzielnie, rozgałęziając się tak daleko, jak ją sumą energii i zdolności jej członków plus zdolności kolegów stojących na szczeblach niższych, a przez „piątkę” stale dobudowywanych, naprzód wypychały”. Pod koniec 1942 roku ten system został wyeliminowany. Zamiast tego zorganizowano bataliony, kompanie i plutony, jak w wojsku.

Ucieczka z obozu

Witold Pilecki, wraz z dwoma współwięźniami 9 Janem Redzejem i Edwardem Ciesielskim) uciekł z obozu w nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 roku. Szli wzdłuż torów kolejowych, doszli do Soły oraz do Wisły. Znaleźli tam łódkę i przepłynęli ją. Poznali księdza i dostali od niego posiłek, a także przewodnika. Dotarli do Bochni przez Tyniec, okolice Wieliczki i Puszczę Niepołomicką. Tam też się ukrywali u rodziny Oborów. Gdy ruszyli dalej, dostali się do Nowego Wiśnicza i tam też Witold znalazł prawdziwego Tomasza Serafińskiego, który to skontaktował go z oddziałami Armii Krajowej. Przedstawił im wtedy projekt ataku na obóz. Plan ten jednak nie został zaakceptowany, ponieważ uznano go za nierealny, ponieważ samych SS-manów było około siedem tysięcy. 11 listopada 1943 awansowano go na rotmistrza.

Po wojnie

W 1945 roku Pilecki zorganizował siatkę wywiadowczą i zaczął zbierać informacje o sytuacji w Polsce, o żołnierzach Armii Krajowej a także drugiego Korpusu. Byli oni bowiem więźniami w obozach NKWD i deportowano ich na Syberię. Znalazł również trzy magazyny broni. Był też członkiem wywiadu w Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego, Ministerstwa Obrony Narodowej i Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Generał Anders rozkazał mu opuścić Polskę, jednak na ten rozkaz nie zareagował. Groziło mi aresztowanie. Zastanawiał się nad skorzystaniem z amnestii w 1947, jednak finalnie stwierdził, że nie będzie się ujawniać.

Proces

8 maja 1947 został Pilecki aresztowany. Torturowano go przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa. Podobno wyznał żonie w kontekście, że „Oświęcim to była igraszka” i oskarżono go o działalność wywiadowczą na rzecz rządu Rzeczpospolitej Polski na Emigracji.

3 marca 1948 roku zaczął się proces tak zwanej grupy Witolda. Oskarżono Pileckiego o:

  • nielegalne przekroczenie granicy
  • posługiwanie się fałszywymi dokumentami
  • brak rejestracji w Rejonowej Komendzie Uzupełnień
  • nielegalne posiadanie broni palnej
  • prowadzenie działalności szpiegowskiej na rzecz Andersa
  • przygotowywanie zamachu na grupę dygnitarzy MBP

 

Sędziowie

Warto zauważyć, że stan sędziów był niezgodny z tamtejszym prawem. Prokuratorem był major Czesław Łapinski, przewodniczącym składu sędziowskiego podpułkownik Jan Hryckowian (obaj byli dawnymi oficerami AK), sędzią kapitan Józef Badecki.

Wyrok

Pilecki został skazany 15 maja 1948 roku na karę śmierci. Wyroku dokonano w więzieniu na Mokotowie poprzez strzał w tył głowy. Rotmistrz pozostawił żonę i dzieci. Do dziś nie wiadomo gdzie został pochowany. Grabarze UB najprawdopodobniej zakopali ciało na wysypisku śmieci. Wszystkie informacje na temat Pileckiego i jego rodziny były podczas PRL-u ocenzurowane. Warto dodać, że zaraz przed wyrokiem, Witold powiedział żonie, że UB jest gorsze niż SS w Auschwitz.

Wyroki grupy

Wraz z rotmistrzem Pileckim zostali skazani:

  • Maria Szelągowska – kara śmierci (zamieniona na karę pozbawienia wolności – do 1956 roku)
  • Tadeusz Płużański – dwie kary śmierci (zamienione na dożywocie)
  • Ryszard Jamontt-Krzywicki – 8 lat więzienia
  • Maksymilian Kaucki – 12 lat więzienia
  • Witold Różycki – 15 lat więzienia
  • Makary Sieradzki – dożywotnie więzienie
  • Jerzy Nowakowski – 5 lat więzienia

 

Uniewinnienie

W 1990 roku prokuratorzy z Naczelnej Izby Prokuratury Wojskowej postanowili podjąć rewizję procesu rotmistrza Pileckiego. Tadeusz Płużański wywalczył anulowanie wyroków. Unieważnienie to nastąpiło 1 października 1990 roku. Pilecki został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. 28 maja 2009 r. Rada m.st. Warszawy nadała rotmistrzowi Witoldowi Pileckiemu pośmiertnie tytuł Honorowego Obywatela m.st. Warszawy w upamiętnieniu jego zasług dla Ojczyzny. Jest on patronem wielu instytucji i szkół.

 

 

Autor: rotmistrzpilecki.pl