I. „Legenda o księciu Bogusławie”
Był Bogusław mądrym władcą
Księciem słupskim i szczecińskim,
Drogę życia obrał własną
Potomni nazwali go „Wielkim”
Czym sobie zasłużył na zaszczytne miano
Ten syn Eryka, księcia słupskiego,
Któremu Anna wniosła swe wiano
Córka K. Jagiellończyka, króla polskiego
Dzieciństwo spędził na królewskim dworze
Z królewiczami pobierał nauki,
I choć ciągnęło go nad morze
Poznał historię i wszelkie sztuki
Uczył go Długosz, jak książę Łokietek
Połączył Polski rozbite dzielnice,
Jak król Kazimierz Polskę odbudował
Jak król Jagiełło pokonał krzyżaków
Młodość swą Bogusław dzielnie spędził w siodle
Walcząc z Brandenburgią o Pomorza zjednoczenie,
Aby na dworze książęcym zasiąść
Musiał połączyć krainy pomorskie
Musiał swe księstwo zorganizować
Wprowadzić administrację i sądy,
Więc przeprowadził wewnętrzne reformy
I zamek książęcy nakazał budować
Mógł już nasz książę wreszcie się ożenić
Więc króla Kazimierza wybrał córkę, Annę
Że to był wybór nad wyraz trafiony
Niech nam zaświadczy ich życia historia
Chciała mieć Anna do wygód zwyczajna
Zegar słoneczny, aby czas odmierzał,
A blisko zamku miała stać fontanna
Aby w jej szumie czas miło upływał
A że Bogusław żonę bardzo kochał
I do jej dąsów był przyzwyczajony,
Kazał zbudować co sobie życzyła
Aby jej względów nie tracić i korony
Chciał książę Bogusław z Polską zjednoczenia
Wystąpił z takim projektem do króla,
Lecz król uwagę zwrócił na południe
Dla Jagiellonów chciał Węgier korony
Dla Jagiellonów potęgi i chwały
Król Kazimierz toczył boje twarde,
Chciał dla swych licznych synów i potomnych
Nawet papieskiej i carskiej korony
Spokojne były rządy Bogusława
Wprowadził spokój i pokój w swym księstwie,
Nie przesadzona jest więc jego
Choć księstwo poddał cesarzowi