Jesteśmy skórą, która drży
gdy obrażany w nas jest człowiek,
i drzazgą w oczach co w nich tkwi
nie mogąc się uwolnić z powiek.
W ocenach miernot - czynów blask
to mało ważny skrypt, legenda,
przebrzmiały wypleniony chwast,
bo dawno opadł i nie sięga...
Jesteśmy z kształtu tamtych prawd,
gdy się przestają opowiadać,
zajęci zawłaszczaniem dni,
których czas nie chce poukładać
Dlatego, kiedy słychać dzwon -
to alarm, nie metalu dźwięk,
że czas pokrywa kłamstwa szron
a fakty nie zamieniają w lęk...
By sercem poczuć co jest - nie ?
Czemu tak bije niepokojem ?
Tu nie jest wyjściem pusty wrzask,
tych co postawić chcą na swoim.
obrazki z netu - rys.A.KrauzeBo jak przestrzegał głupców los,
kiedy naiwność zapomnieniem -
istota prawdy w poprzek lat
zawsze się będzie kładła cieniem...
Można się wgłębiać w jęk i w zgrzyt
i rymów nowych sto pozyskać,
zmęczony wiersz zamienić w list.
Gdybym znał adres ... gdzie go wysłać?
@JanuszD.