Wracam na chwilę do mojej bardzo osobistej antologii najciekawszych fragmentów książek przeczytanych i przemielonych przez moje osobiste doświadczenia życiowe. Poniższy wyimek pochodzi z dzieła Oscara Wilde'a "Dialogi o sztuce". Jest krótki i warto go przeczytać uważnie i przestudiować.
Któż jeśli nie impresjoniści stworzyli te cudne, ciemne mgły, co się wloką po naszych ulicach, przyćmiewają lampy gazowe i zamieniają domy na cienie potworne? Komuż jeśli nie im i ich mistrzowi zawdzięczamy te czarowne zwoje srebrzyste, co zwisają nad naszymi rzekami i zwiewnym, lotnym obłokiem przesłaniają most łukowy i łódkę słaniającą się po tafli wód? Ogromna zmiana, jaka w ciągu ostatnich lat dziesięciu zaszła w klimacie Londynu, jest jedynie i wyłącznie dziełem tej szczególnej szkoły artystycznej. Uśmiechasz się. Rozważ tę kwestię z naukowego lub metafizycznego punktu widzenia, a przekonasz się, że mam słuszność. Bo czymże jest natura? Natura nie jest pra-matką, która nas zrodziła, lecz naszym produktem. Nasz to mózg powołuje ją do życia. Rzeczy istnieją, ponieważ my je widzimy, a co widzimy i jak widzimy, zależy od sztuki, której wpływów i ulegamy. Wielka to różnica, czy na rzecz jakąś patrzymy, czy też ją widzimy. Wcale jej nie widzimy, dopóki nie dostrzegamy. jej piękna. Wtedy dopiero, jedynie wtedy, zaczyna się jej istnienie.
Autor: Oscar Wilde