Albert Einstein swoje największe odkrycia dokonał przyjmując jako pierwszy założenie, że prędkość oddziaływania grawitacyjnego jest równa prędkości światła
Albert Einstein swoje największe odkrycia dokonał przyjmując jako pierwszy założenie, że prędkość oddziaływania grawitacyjnego jest równa prędkości światła. Dopiero 27 grudnia 2012 roku prof. Tang Keyun, kierownik grupy badawczej Instytutu Geologii i Geofizyki Chińskiej Akademii Nauk przedstawił raport z badań nad pomiarem prędkości rozprzestrzeniania się oddziaływania grawitacyjnego. Wynik tych kilkuletnich ,prowadzonych w sposób systematyczny badań zjawisk pływowych, jest następujący: prędkość propagacji oddziaływania grawitacyjnego Słońca i Ziemi, zawiera się między 0,93*c , a 1,05*c, z błędem względnym ok.5%.
Falowa teoria grawitacji dowodzi, że oddziaływanie grawitacyjne jest cyklicznie powtarzającą się falą kulistą kontrakcji ( izolowane piki), poruszającej się z prędkością światła, o częstości kołowej cząstki generującej te fale, powstającej na skutek całkowitej kontrakcji (zaniku) stałej objętości przestrzeni ΔQ = lp³, której energia maleje jak 1/r. Fala kulista kontrakcji posiada dwa parametry; długość fali Comptona cząstki elementarnej λ oraz długość piku kontrakcji L który maleje z kwadratem odległości r
L = lp³ /4πr²
Oddziaływanie grawitacyjne dowolnych mas jest sumą fal kontrakcji wszystkich N cząstek w Kartezjańskim układzie współrzędnych, uwzględniając ich stan energetyczny oraz zjawiska falowe; interferencje, dyfrakcje, efekt Dopplera. Na jedną długość fali Comptona λ przypada dwa piki kontrakcji.
Przyjrzyjmy się problemowi prędkości grawitacji wynikającej z powyższej definicji. Prędkość oddziaływania grawitacyjnego jest równa prędkości światła i to jest niepodważalna ale czoło tej fali kontrakcji będzie miało prędkość nieco mniejszą od c ponieważ długość piku maleje z kwadratem odległości. Prędkość skracania V długości piku L obliczymy dzieląc obie strony równania przez czas ;
L/t = lp³/ 4π²t wiedząc że r = c t -> t= r/c
V = lp³ c / 4πr³
Prędkość czoła fali kontrakcji, uwzględniamy tylko połowę tego procesu bo druga połowa przypadnie na koniec fali;
Vc = c – V/2
Vc = c(1- lp³ / 8πr³ )
Prędkość końca fali kontrakcji;
Vc = c + V/2
Vc = c(1+ lp³ / 8πr³ )
Tu Vc > c, analogia do prędkości fazowej fal elektromagnetycznych jest chyba zasadna.
Można by stwierdzić że problem i tak jest pomijalnie mały bo iloraz lp³ / 8πr³ już dla długości fali Comptona elektronu jest rzędu E-70 i nie ma się tu do czego przyczepiać, niemniej jednak przy obliczeniach wewnątrz cząstek elementarnych, na przykład mas leptonów fala będzie musiała pokonać dodatkowy dystans wynikający ze skrócenia piku kontrakcji L= lp / 4π.
L = lp³ / 4πr²
r = n lp
L = lp³ / 4π(n lp)² = lp / 4πn ²
Być może ma to związek z oddziaływaniami silnymi,.
Iwanowski Krzysztof
Eine; Salon 24 <Chińczycy zmierzyli prędkość grawitacji>