Człowiek tęskni za towarzystwem dobrych ludzi, chociaż trudno jest zdefiniować, co to znaczy być dobrym człowiekiem.
Chyba każdy z nas chciałby, aby go określano jako dobrego człowieka, przeważnie też w naszym mniemaniu jesteśmy dobrzy.Ale jaka jest prawda? Łatwiej jest odczuć czyjąś dobroć, niż ją zdefiniować. Dobry człowiek to nie tylko człowiek dobry dla swoich dzieci czy przyjaciół lub sąsiadów ale dobry też wobec całkiem obcych ludzi, mało tego, dobry w sposób mądry dla ludzi złych i wrogów. Aby powiedzieć o kimś, że jest dobry, trzeba go dobrze znać wiele lat i widzieć jak zachowuje się , gdy my jesteśmy w potrzebie, gdy on jest zły i zmęczony, gdy spotykają go tragedie, gdy jest chory lub biedny, lub gdy my się źle wobec niego zachowaliśmy. Pewnie spotkałam w życiu wielu dobrych ludzi ale o jednym człowieku mogę powiedzieć na pewno, że był dobry, miałam wielkie szczęście mieć dobrą matkę. Poświęciła się wychowaniu pięciorga dzieci, była bardzo łagodna , kochająca, wypowiadała się z szacunkiem o ludziach, wierzyła w cząstkę dobroci w każdym, nie odpłacała złem za zło,wierzyła w Boga jak ludzie dawnych epok, kiedy religijność była czymś bardzo naturalnym.. Oddawała siebie na służbę dla innych. Ewangelię wcielała fizycznie w życie, na co dzień przytaczała mi słowa Jezusa, kiedy mi mówiła, bym była życzliwa wobec tych, którzy mnie skrzywdzili i taki dawała mi wzór do naśladowania. Przecież takie zupełne przebaczenie, wydawało mi się wtedy niemożliwe do realizacji.Teraz dalej jest mi trudno dorównać jej w przebaczaniu i w miłości wobec bliźnich a przede wszystkim w jej ofiarności by komuś usłużyć w potrzebie. Odeszła 20 lat temu, ale zawsze jest dla mnie dowodem, że jest możliwe wcielanie Jezusowego przykazania miłości w szare, codzienne życie, że to nie jest idealizm, nie słowa nie z tego świata ale coś bardzo realnego i prawdziwego, prawdziwy sens życia.