„Książeczka ta powstała ze współczucia dla wszystkich gimnazjalistów, licealistów, ... itp., itd. od których wymaga się, by zapamiętali wszystkich polskich władców”.
Michał Ogórek, Adam Pękalski – Poczet królów polskich. Agencja Wydawn. Grobla IV, 2007
O książce:
Bardzo się wzruszyłam czytając wstęp (jest dłuższy) ale wystarczyło, że przewróciłam kartkę i zobaczyłam, że pierwszym opisywanym królem jest Mieszko I. To prawda, że do szkoły chodziłam bardzo dawno temu, czyli w PRL-u, który zakłamywał historię ale dotyczyło to raczej późniejszych czasów. I dałabym głowę, że M I nie był królem. Czyli tytuł książki jest nieadekwatny do faktów historycznych. A wystarczyłoby zatytułować: „Poczet niektórych władców Polski”.
Oczywiście od razu nazwisko jednego z autorów sugeruje, że to będzie żartobliwa narracja ale nie wszyscy go znają i przydałby się jakiś informacyjny podtytuł.
Kogo autorzy uznali za godnego opisania?
Zaczęli od Mieszka I – i tu od razu poznajemy kpiarskie podejście do postaci: „Wraz z wzięciem za zonę Dąbrówki wziął na siebie krzyż – ciężar, który odczuwali wszyscy małżonkowie w następnych związkach małżeńskim”. Jednak mizoginią mi tu pachnie.
Natomiast „Za króla Bolesława Chrobrego wszystkim bardzo dobrze się powodziło, o czym świadczy fakt, że do postu zmuszano wybijając zęby”. No, tego nie wiedziałam. Kto i komu to robił nie podano.
Mieszka II nazywano Gnuśnym, podobno taki był bo go wykastrowano. W szkole o tym się nie mówi.
Bolesław Krzywousty – przezwisko to do niego przylgnęło nie z powodu wykrzywionych ust ale dlatego, że nieustannie łgał. Także przysięgając bratu, że nic złego go nie spotka gdy wróci do kraju. Spotkało.
Ostatnim królem Polski był Stanisław August Poniatowski, którego zwano królem Stasiem i wybaczano wszystko jak dziecku.
Pełno w książce takich ciekawostek – a to, że Bolesław Kędzierzawy walczył z cesarzem zwanym Rudobrodym, a to, że Mieszko Stary żył 80 lat i przeżył swoich braci, dzieci (oprócz jednego syna) i wnuki (też oprócz jednego).
Opisano 39 postaci, w tym jedną tylko kobietę. Ale ile naprawdę rządziło nie wiadomo.
Ciekawostek w podobnym stylu jest wiele, teksty krótkie, więc nie zmęczycie się czytając i oglądając ilustracje. Polecam.