Podczas seminarium jeden ze słuchaczy podniósł rękę i zadał pytanie:

“Dlaczego jest tak, że kiedy patrzę przez teleskop czuję, że mojej religii zostało rzucone wyzwanie?”

Osoba ta  czuła się przestraszona patrząc przez teleskop, ponieważ to co widziała nie zgadzało się z tym co wyczytała w Biblii. Zmieniając trochę pytanie można by  je zadać naukowcom:

„Co jeśli spojrzysz przez teleskop z drugiego końca aby zbadać osobę która przez niego patrzy?

Myślę, że  naukowcy poczują się lekko sfrustrowani. Będą przestraszeni odwracając teleskop i spoglądając przez niego by sprawdzić kto na to wszystko patrzy?”

Połowiczny problem jaki dotyczy nauki to fakt, że wszystko jest poza nami. To zawsze osoba obserwująca przez teleskop nie odzwierciedla tego kto patrzy na to wszystko. Kto to czyni?

 A gdyby sprowadzić rozmowę na temat życia. Każdy naukowiec  mógłby zdecydowanie potwierdzić iż mechanika kwantowa czy też teoria kwantowa opisuje świat jako złożoną funkcję fali. Funkcja fali określa prawdopodobieństwo obserwowanego wydarzenia. Podczas czynionych obserwacji, w których chcemy zawrzeć istnienie życia, funkcja fali załamuje się i odsłania nam rzeczywistość jaką znamy. Musi być poczyniona obserwacja jakiegoś życia aby tak się stało. Teoria kwantowa potrzebowała obserwatora, jakieś życie, aby dać znaczenie poczynionym równaniom.

Po rewolucji kwantowej w fizyce, obiektywny Wszechświat, niezależny od życia stał się nonsensem.

Innym fundamentalnym prawem fizyki jest Drugie Prawo Termodynamiki, które mówi, że entropia wzrasta, czyli zjawiska w pewnym kierunku mogą zachodzić, a w przeciwnym nie.

Innymi słowy, życie staje się bardziej nieuporządkowane, bardziej chaotyczne. Aczkolwiek ostatnio ktoś zdobył nagrodę Nobla za udowodnienie wyjątku od tej reguły, że w zamkniętym systemie, który zawiera życie, entropia maleje! Życie porządkuje chaos. Obala to Drugie Prawo Termodynamiki.

Dzięki istnieniu życia możemy raczej mówić o porządku niż o nieporządku. Wszechświat stanowi zamknięty system, który zawiera w sobie życie. Dlatego właśnie istnieje porządek we wszechświecie.

Kiedy byłem na politechnice i interesowałem się osiągnięciami fizyków, życie było określane przez nich jako tzw. „duch w maszynie”. Duch w maszynie jest tym co burzy wszelki obiektywizm teorii. Ten duch przeraził wielu twardo stąpających po Ziemi naukowców!

Metoda stosowana przez uniwersytecki świat nauki, stosowana w laboratoriach i w szpitalach, często jest naznaczona tą samą chorobą co religijny dogmatyzm.  

Jaki jest w swej naturze religijny dogmatyzm? Otóż - mamy przekonania.

I dlatego bez względu na to czy taka wiara ma potwierdzenie w doświadczeniu czy też nie, czy jest użyteczna lub nie, czy sprzyja szczęściu ludzi, harmonii i pokojowi na świecie lub nie, jest obiektem za którym podążamy tylko dlatego, że w niego wierzymy.

Lecz ślepa, pełna dogmatów wiara jest tylko receptą na przemoc i cierpienie.