Chociaż dzisiaj jesteśmy wysoko rozwiniętym intelektualnie społeczeństwem, to jednak, nim wynaleziemy lekarstwo na kolejną zarazę, umiera tysiące, jeżeli nie miliony osób
Kolejną zarazą była Dżuma Justyniana w 541 r. Zaraza zaczęła się prawdopodobnie w Etiopii lub Egipcie i dotarła do Bizancjum wraz z transportami zboża. Pustosząca portowe miasta zaraza, prawdopodobnie dżumy dymieniczej, miała taką skalę (w Konstantynopolu umierało dziennie 5 tys. ludzi), że brakowało miejsc do pochówku. Epidemia pochłonęła nawet do 100 mln ludzi, w tym około 50–60 proc. mieszkańców Europy, zmarłych w ciągu 541 i 542 roku. Dotarła też do Afryki Północnej, środkowej części Azji, w której przyczyniła się do śmierci nawet 60% mieszkańców
Wielkie zarazy, nie ominęły też Ameryki, a dokładnie Meksyku. Na terenach dzisiejszego Meksyku żyło około 25 milionów Indian. Najazd Europejczyków (konkwistadorów), oznaczał dla Indian nie tylko klęskę militarną, ale przede wszystkim zetknięcie się z nowymi, nieznanymi chorobami, jak ospa, odra i tyfus. W ciągu wieku (1500 – 1600 r.) populacja Indian na tym terenie zmniejszyła się o 60 – 90 proc. Jednak nie wszystkie zarazy na tym terenie zostały przywleczone przez Europejczyków, kolejne mogły być spowodowane miejscową gorączką krwotoczną, roznoszoną przez gryzonie.
Wielka dżuma mediolańska 1629 roku, która opanowała północną część Włoch, uśmierciła około 280 tysięcy ludzi. Tylko w Mediolanie z powodu dżumy zmarło około 60 tysięcy osób, a w Wenecji epidemia uśmierciła prawie 46 tysięcy ludzi, była to niemal połowa populacji obydwu miast.
Wielka zaraza w Londynie w latach 1665-1666 r. zaczęła się od Niderlandów, w których w 1654 roku pojawiła się nieznana zaraza. Jej bakteria przewieziona została do Anglii na holenderskich statkach handlowych. Do wybuchu wielkiej epidemii w Londynie doszło jednak dopiero w latach 1665-1666. Badacze uważaj, że zarazą tą była dżuma, wywołana przez bakterię Yersinia pestis, której głównymi roznosicielami były wówczas szczury. W wyniku epidemii dżumy w stolicy Anglii śmierć poniosło ponad 100 tysięcy ludzi, czyli jedna piąta całej populacji miasta.
Epidemia ospy prawdziwej w XVIII wieku, zapisała się w historii jako epidemia, która ułatwiła Europejczykom podbój Ameryki. Ospa odpowiadająca za wspominane wcześniej wyludnienie Meksyku została użyta celowo ponad dwa wieki później, jako broń biologiczna. Pustosząca amerykańskie kolonie i Europę zaraza, została powstrzymana dzięki szczepieniom, zastosowanym na początku XVIII wieku w Bostonie przez Cottona Mathera i udoskonalonym pod koniec tego samego wieku przez Edwarda Jennera. Jednak zanim szczepienia wyeliminowały zagrożenie, w XVIII wieku w Europie z powodu ospy zmarło około 60 mln ludzi.
W XIX wieku dżuma zaczęła niebezpiecznie rozprzestrzeniać się w prowincji Junnan w Chinach. Po upływie kilku miesięcy opanowała kolejne kontynenty. W samych tylko Indiach i Chinach zabiła przeszło 12 milionów ludzi. Dzisiaj pandemia ta uznawana jest za największą pandemię dżumy zaraz po dżumie Justyniana i czarnej śmierci.
W XIX wieku świat doświadczył sześciu epidemii cholery, które dotarły do niemal każdego zakątka globu. Cholera nie bez powodu bywa nazywana chorobą biedy i brudu, najczęstszą przyczyną zakażenia jest żywność i woda, zakażone m.in. odchodami chorych osób. W samej Rosji w latach 1847 – 1851 z powodu cholery zmarło około miliona osób, a w Stanach Zjednoczonych zaledwie 3 lata później epidemia pochłonęła ponad 5 proc. mieszkańców. Od 1816 roku do wczesnych lat 60. XIX wieku cholera zdziesiątkowała mieszkańców Indii, Europy i Ameryki Północnej. Od 1817 roku przez kolejne cztery dekady przyczyniła się w Indiach do śmierci około 40 milionów ludzi. W Europie i Ameryce Północnej spowodowała zgon ponad 100 tysięcy osób. W ciągu XIX wieku choroba ta pochłonęła kilkadziesiąt milionów ofiar.
Kolejny z wielkich pomorów spowodowanych dżumą rozpoczął się około 1855 roku w Chinach. Choć zaraza dotarła na wszystkie kontynenty, to jej znaczenie poza Azją było niewielkie, jednak szacuje się, że poza dżumą Justyniana i Czarną Śmiercią była to trzecia, największa zaraza w dziejach ludzkości. W samych Chinach zginęło około 10 mln ludzi, a liczba ofiar w Indiach sięgnęła 12 mln.
Okazało się, że tyfus dziesiątkował Europę jeszcze w XX wieku. Historycy twierdzą, że to właśnie epidemia tyfusu przyczyniła się bezpośrednio do odwrotu Napoleona z Rosji. W wyniku tej zarazy śmierć poniosło wówczas ponad 400 tysięcy żołnierzy. W XX wieku szacuje się, że tyfus spowodował śmierć wielu milionów ludzi w Europie. Tylko podczas I wojny światowej, w wyniku choroby zmarło trzy miliony osób.
Jednak najwięcej zachorowań na tyfus plamisty, nazywany inaczej durem plamistym (Typhus exanthematicus), odnotowuje się w Afryce i w Azji, gdzie co roku liczba chorych sięga kilku tysięcy. Wyróżniamy dwa rodzaje tyfusu: tyfus plamisty europejski, wywołany przez Rickettsia Prowazeki, a przenoszony przez wszy ludzkie, o charakterze epidemicznym i tyfus plamisty szczurzy, wywołany przez Rickettsia Prowazeki varietas mooseri, przenoszony przez pchły, o charakterze endemicznym.
Obecny Koronowirus, który pojawił się pod koniec 2019 r. w Chinach, w miejscowości Wuhan, może zmniejszyć liczebność ludzkich istnień na naszej planecie o kilka lub kilkadziesiąt milionów. Tym bardziej, że koronowirus znacznie ciężej przebiega w przypadku osób przewlekle chorych, a więc starszych, z obniżoną odpornością.