Rozbawiła mnie opowieść o mistrzu, którego jedyna odpowiedź zawsze brzmiała:

„Czy naprawdę tak jest?",

ukazuje ona, jak korzystny jest brak wewnętrznego sprzeciwu w stosunku do wydarzeń, czyli jednoczenie się z tym, co się dzieje.

Albo historia o człowieku, który nieodmiennie wygłaszał lakoniczną opinię:

„Być może",

ilustruje mądrość płynącą z braku osądzania, wskazuje na fakt nietrwałości, który - gdy go dostrzeżemy - prowadzi do nieprzywiązywania się.

Niesprzeciwianie się, nieosądzanie i nieprzywiązywanie to trzy aspekty prawdziwej wolności i światłego życia.

A słowa wyryte w umyśle  "Wszystko przeminie" nie zabraniają  cieszyć się tym, co w życiu dobre, i nie mają jedynie pocieszać w chwilach cierpienia.

Ich cel jest głębszy: uświadamiają ulotność każdej sytuacji wynikającą z krótkotrwałości wszystkiego co dzieje się dookoła - dobrych i złych. Kiedy uzmysłowimy sobie tę przemijalność,  przywiązanie do form świata zewnętrznego, maleje i do pewnego stopnia przestajemy się z nimi utożsamiać .

Brak przywiązania nie znaczy, że nie możemy radować się dobrem, które świat  oferuje. W gruncie rzeczy cieszymy się nim jeszcze bardziej. Gdy już dostrzeżemy oraz zaakceptujemy krótkotrwałość wszystkich rzeczy oraz nieuchronność zmiany, możemy cieszyć się przyjemnościami tego świata wtedy, gdy trwają, bez obawy ich utraty i niepokoju o przyszłość . 

Gdy nie jesteśmy przywiązani, uzyskujemy dogodniejsze miejsce do obserwacji, z którego przyglądamy się swym życiowym doświadczeniom, zamiast wpadać w ich pułapkę . Stajemy się jak astronauta, który widzi planetę Ziemię otoczoną ogromem przestrzeni i dostrzega paradoksalną prawdę : ta Ziemia jest drogocenna, a zarazem nic nieznacząca .

Zrozumienie, że „to też przeminie" pozwala zachować dystans, a wraz z dystansem w  życiu pojawia się nowy wymiar: przestrzeń wewnętrzna. Dzięki nieprzywiązywaniu się, jak również nieosądzaniu i wewnętrznemu niesprzeciwianiu się uzyskujemy dostęp do tego wymiaru.

PS

I rzecz jasna dbaj o siebie