W tych czasach nie trzeba dużo mówić, żeby być mądrym.

To nie hałas nam przeszkadza, to my przeszkadzamy hałasowi

To bardzo potężna nauka. To nie hałas nam przeszkadzał, ale nasza reakcja na niego. 

Kiedy ktoś próbuje mnie obrazić, po prostu patrzę na to z innej perspektywy. Na tym polega niepozwalanie, żeby przeszkadzał  hałas. I nieprzeszkadzanie hałasowi. O to tu chodzi.
A jeśli ktoś naprawdę na mnie wsiada i narzeka,  to po prostu słucham tej osoby. Nie zakłócam hałasu. Ten ktoś jest nieszczęśliwy i potrzebuje to z siebie wyrzucić. Niech przyjdzie i powie, co mu leży na sercu. A jeśli się nie obrażam na to, co ktoś mówi, to niesamowite, jak ludzie się wtedy uspokajają. Zaczynają mówić: " jesteś taki mądry” – a ja nic nie powiedziałem! Siedziałem i nic nie mówiłem. Co za mądrość?

W tych czasach nie trzeba dużo mówić, żeby być mądrym. Wystarczy nie reagować na to, co mówią inni. Jeśli nie reagujesz na to, to ludzie nie są w stanie cię obrazić albo zdenerwować. Bo umiesz słuchać. A często stąd się biorą nasze problemy, nie z tego, co ludzie mówią, ale z tego, jak słuchamy.

A jeśli ktoś faktycznie na ciebie wrzeszczy? Zastanawiam się nieraz, dlaczego ludzie w ogóle to robią. Ludzie wrzeszczą i przeklinają, kiedy mają paskudny nastrój, ale to, co mówią, świadczy o nich o wiele bardziej niż o tobie. Jeśli ktoś na mnie krzyczy i krytykuje mnie, to pokazuje mi, co czuje. To nieszczęśliwa osoba, której pewnie przytrafiło się dziś coś niemiłego i bardzo cierpi. I przytulam go po tej lawinie wyzwisk.

Jest pewna opowieść chrześcijańska.

 To stara historia z tradycji franciszkańskiej, o uczniu świętego Franciszka. Pewnego ranka wyszli, żeby żebrać o jedzenie. Spotkali bardzo ubogiego człowieka, który zapytał: „Dlaczego żebrzesz? Przecież wy macie więcej niż ja”. I rzeczywiście, to byli mnisi w XIII wieku, którzy mieli co najmniej klasztor, mogli w nim mieszkać, a ten facet mieszkał na ulicy, nie miał kompletnie nic i nosił łachmany. „Spójrz na mnie, chodzę w łachmanach, a ty masz dobry habit”. Mnich odpowiedział: „Masz rację. Mam więcej niż ty. Proszę, weź mój habit”. I oddał swój habit biedakowi.

 Problem polegał na tym, że mnich miał na sobie tylko ten habit.  Ten mnich wrócił do klasztoru nago. I kiedy zapukał do drzwi, inni mnisi powiedzieli: „Wynoś się, to jest klasztor, a nie miejsce dla zboczonych golasów. Nie lubimy tu dziwaków”. Mnich powiedział: „Nie, to ja, jestem jednym z was!”. „Tak, jasne, a gdzie masz habit?”. Ale wtedy rozpoznali jego głos i zorientowali się, że to rzeczywiście jeden z nich, więc zaczęli pytać: „Co się stało, czy ktoś cię napadł?”. Odparł: „Nie, oddałem habit komuś, kto był biedniejszy ode mnie”. I wszyscy mnisi w tym klasztorze pomyśleli: „Oto ktoś, kto wprowadza w życie to, czego naucza. To naprawdę dobry mnich”.

 Mnich dostał nowy habit. Ale pojawił się problem. Mnisi to żebracza społeczność, rozeszła się wieść, że tamten mnich ma trochę nierówno pod sufitem. I kiedy następnego dnia wyszedł w nowym habicie, ktoś inny podszedł i powiedział: „Popatrz, jaki jestem biedny, mam tylko te łachmany”. I mnich znowu oddał habit. Habity były dość drogie, a ludzie czasem oszukują, żeby dostać coś, co mogą sprzedać, chociaż tak naprawdę nie są biedni. Ten mnich był naprawdę hojny, a oni o tym wiedzieli. Więc oddał habit po raz drugi. I kiedy wrócił do klasztoru nagi, wpuścili go i powiedzieli, że dadzą mu kolejny habit.
A potem oddał habit po raz trzeci, i to już była przesada. Dali mu nowy habit i kazali pójść do opata. Opat na niego nakrzyczał, powiedział: „Wykorzystują cię. Za pierwszym razem to był piękny gest, ale teraz ludzie, którzy wcale nie są biedni, dowiedzieli się, że rozdajesz habity, a one sporo kosztują. Mamy ich tylko kilka, to dary od ludzi, a nie możemy ciągle liczyć na dary. Zachowujesz się głupio. Życzliwość jest dobra, ale to, co robisz, jest głupie, musisz przestać”. Opat łajał go ponad godzinę. Mnich spuścił głowę i słuchał. Ani razu nie próbował się usprawiedliwiać. Po godzinie, kiedy opat myślał, że ten młody człowiek zrozumiał lekcję – że trzeba być hojnym, ale również mądrym – pozwolił mu odejść.

Po kwadransie mnich znowu zapukał do drzwi opata. Trzymał miskę zupy. Opat zapytał: „Dlaczego przynosisz mi zupę?”. Mnich odparł: „Krzyczał brat na mnie przez ponad godzinę, pewnie brat zachrypł, zupa pomoże na ból gardła”.

Nie zrobił tego ze złośliwości, zrobił to, bo czuł, że tak trzeba. Kiedy opat na niego krzyczał, mnich nie myślał o sobie, myślał: „Ten biedak krzyczy na mnie tak, że pewnie boli go gardło, przyniosę mu trochę zupy”.

W tym momencie opat się poddał i stwierdził, że ten mnich może iść i robić, co chce: „Nie ma sensu zwracać mu uwagi, bo nie słucha nagany, zamiast tego słyszy tylko ból w moim głosie”. Cóż za piękna nauka.

Proszę, zapamiętajcie ją. Jeśli wasza żona ruga was za to, że wróciliście późno do domu i zapomnieliście o rocznicy ślubu, to gdy tylko przestanie, nalejcie jej talerz zupy, bo pewnie zaboli ją gardło. Przede wszystkim chodzi o to, żeby nie myśleć o sobie, tylko zdać sobie sprawę, że ta osoba, która jest taka zdenerwowana i krzyczy, z jakiegoś powodu cierpi. To dlatego tak się zachowuje. Po co ludzie mieliby złościć się na innych i próbować ich zranić? Bo sami cierpią. To jedyny powód.

Jeśli nauczysz się słuchać, to kiedy ktoś cię obraża i krzyczy, a ty słuchasz tej osoby we właściwy sposób, to czujesz dla niej tylko współczucie. Jeśli masz szefa, który zawsze na ciebie wrzeszczy i nigdy cię nie chwali, pamiętaj – to nauka jego świątobliwości Dalajlamy – musisz znosić tego szefa tylko przez kilka godzin dziennie, kilka dni w tygodniu. W święta masz go z głowy. Ale on, albo ona, musi ze sobą żyć 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu – całe życie. Musi być nieszczęśliwy z taką mentalnością. Nie krytykuje tylko ciebie, ale siebie samego i wszystko w swoim życiu. Bo to, jak patrzycie na innych, pokazuje, jak patrzycie na siebie samych. Więc człowiek, który żyje w taki sposób, jest nieszczęśliwy. Biedny szef. Może zupy?

Czym jest mądre słuchanie?

 Nie polega na samolubności i myśleniu tylko o sobie, ale na zwracaniu uwagi również na innych.