ajpopularniejszym męskim strojem cywilnym noszonym na początku XIV wieku była tunika (suknia) spodnia, którą zakładano na koszulę. Ubiór ten charakteryzował się typową dla tego okresu obcisłą górą, ściśle pasującą do ciała, oraz luźną częścią dolną, której pozwalano swobodnie układać się w fałdy. Jej długość zależała zwykle od wieku noszącego - starsi i dostojniejsi preferowali tuniki dłuższe, sięgające do kostek, uważając te krótsze za nieprzyzwoite. Młodsi, z kolei, preferowali przeważnie strój krótszy, który tak łatwo się nie brudził i nie krępował ruchów.
uniki zwykle szyto z wełny, bogatsi mogli pozwolić sobie na jedwabie. Prawie zawsze były one podszywane lnem albo jedwabiem, przeważnie w kolorze kontrastującym z kolorem głównym. Często zdobiono je haftami i lamówkami, zdarzało się nierzadko, że wykrawano je z materiałów o różnych kolorach, tworząc w ten sposób barwne wzory.
ajprostszą tunikę można uszyć z 2 metrów bieżących wełny i takiej samej ilości lnu. Na wykroju nie podałem wymiarów, ale górna część tuniki kończy się w pasie i tam powinna mieć obwód równy obwodowi klatki piersiowej na wydechu ;-), aby dobrze się układała i w miarę ściśle opinała ciało, a jednocześnie aby można ją było założyć. Taką samą długość powinno mieć mniejsze koło części dolnej. Przy wykrawaniu nie należy zapomnieć o dodaniu odpowiedniej ilości (1-2 cm) materiału na szwy. Podszewkę trzeba przyszyć zaraz po wykrojeniu.
ość trudne do uszycia są rękawy, ponieważ szew powinien znajdować się w nich po zewnętrznej stronie ręki (tak żeby wypadł dokładnie na łokciu). Guziki są konieczne, o ile nie macie smukłych dłoni albo nie chcecie wzorem średniowiecznym co rano zaszywać rękawów po założeniu tuniki, a wieczorem ich rozpruwać. Rękaw powinien ściśle pasować do przedramienia. Wszycie ich w sposób, który nie będzie przeszkadzał w podniesieniu rąk do góry wymaga pewnej wprawy.
eśli macie więcej materiału, możecie dolną część tuniki wykonać z pełnego koła, a nie tylko z połowy. Dłuższa tunika wymaga przeważnie podzielenia koła na ćwiartki. Jeśli materiału brakuje, można uszyć przód z jednej części (podobnie tył). Daje się to potem zamaskować pasem, aczkolwiek nie układa się tak dobrze, jak w wypadku części czterech.
oskonałym uzupełnieniem tuniki jest kaptur (spełnia między innymi rolę kołnierza, który wykształcił się dopiero w XV wieku) oraz jakikolwiek płaszcz, pełniący często rolę szaty wierzchniej. Nie należy też zapominać o nogawicach, butach, pasie oraz sakiewce i jakimś sztylecie.
Bibliografia
- M. Gutowska-Rychlewska, Historia ubiorów, Ossolineum, Wrocław-Warszawa-Kraków 1968
- E. Wagner, Z. Drobná, J.Durdík, Tracht, Wehr und Waffen, Artia Praha, 1960
Źródła ilustracji
- Wykrój autora
Źródło: Bartłomiej