I. Zadania
Po podpisaniu porozumienia z Mekki oraz niepowodzeniu palestyńskiego rządu jedności narodowej w realizacji wymogów Kwartetu, a także podstawowych warunków postawionych przez prezydenta Autonomii, zmniejszyła się wiarygodność Mahmuda Abbasa za granicą. Brak mu zdecydowania, gdy chodzi o ochronę pozycji prezydenta jako środka ciężkości przywództwa palestyńskiego, można się zatem spodziewać, że utraci część międzynarodowego poparcia, i zabraknie poważnej chęci współpracy z nim (traci skuteczność). Coraz więcej państw, w tym członkowie Unii Europejskiej i G-8, zacznie poszukiwać wśród Palestyńczyków bardziej akceptowalnych i wiarygodnych partnerów, wykazujących się większą zdolnością posunięcia naprzód spraw bezpieczeństwa i rządu. To z kolei wzmocni w społeczeństwie palestyńskim pozycję Hamasu, osłabiając jeszcze bardziej Al-Fatah i urząd prezydenta Palestyny. Zmniejszą się też szanse na przyspieszone wybory.
Dlatego prezydent Palestyny Mahmud Abbas musi podjąć stanowcze i skuteczne kroki, oparte o ten plan działania, by stać się bardziej akceptowanym i wiarygodnym w obliczu planowanych na marzec 2007 r. rozmów z Amerykanami i Izraelczykami przy okazji wizyty sekretarz stanu Condolleezy Rice. Ponadto, plan pozostanie w centrum zainteresowania społeczności międzynarodowej i Stanów Zjednoczonych, tak by dostarczyć niezbędnej pomocy i móc wykorzystać właściwe kanały w celu posunięcia naprzód operacji politycznych.
Konieczne jest postrzeganie składowych niniejszego planu jako niezbędnych elementów operacji budowy państwa palestyńskiego (rządy, doniosłe posunięcia gospodarcze, budowa instytucji, ustanawianie rządów prawa).
II. Cele.
Abbasa należy tak usadowić, by obce rządy postrzegały jego urząd jako środek ciężkości przywództwa palestyńskiego. Dodatkowo istnieje potrzeba określenia, które ze stron mają wdrożyć plan. Nie można zatem tracić cennego czasu na próby zmiany ideologii Hamasu, czy też cofnięcia wskazówek do czasu sprzed porozumień w Madrycie. Takie próby osłabiłyby jedynie podstawy porozumienia pokojowego.
Pozostaje zatem zaoferowanie Abbasowi poparcia finansowego i politycznego, koniecznego dla umożliwienia mu posunięcia naprzód negocjacji politycznych w celu ustanowienia państwa palestyńskiego, jak również po to, by zgromadził kapitał polityczny, bez którego nie mógłby wprowadzić w życie części B planu (przyspieszone wybory parlamentarne w Palestynie).
Wynika stąd konieczność zadania silnego ciosu politycznego Hamasowi, poprzez spełnienie najpilniejszych potrzeb ekonomicznych Palestyńczyków za pośrednictwem urzędu prezydenckiego i Al-Fatah, wraz ze wzmocnieniem instytucji rządowych Autonomii Palestyńskiej.
Kolejnym celem jest dostarczenie urzędowi prezydenckiemu niezbędnych środków w celu ustanowienia kontroli nad aparatem bezpieczeństwa, który powstrzyma tak Hamas, jak jakiekolwiek inne ugrupowanie przed wszelką próbą rokoszu, aż utrwalona zostanie kontrola Autonomii i Al-Fatah nad bezpieczeństwem.
Wreszcie, ogół elementów niniejszego planu winien zostać ujęty w ścisły grafik (od trzech do dziewięciu miesięcy na każdy z nich), tak by sprząc wysiłki wszystkich stron; należy też przypomnieć o konieczności potwierdzenia pełnego poparcia planu przez Izrael i Stany Zjednoczone.
III. Składowe planu
(1) Polityka
Konieczną składową planu budowy kapitału politycznego Abbasa i Al-Fatah są negocjacje z Izraelem na temat ustanowienia państwa palestyńskiego, w tym rozmowy na temat ostatecznego statusu, wraz z koniecznymi krótkoterminowymi krokami na rzecz zmiany istniejących warunków.
Z drugiej strony, ogłoszenie wszem i wobec negocjacji przy potajemnym ich przebiegu zapewni niezbędny optymizm, równocześnie chroniąc uczestników rozmów przed presją polityczną. Podobnie ustanowienie grafiku wycofywania się Izraela, przy zachowaniu poufności co do postępów planu bezpieczeństwa, również wspomoże proces polityczny (programowe wycofywanie się, likwidacja barier i posterunków, uwolnienie więźniów, zamrożenie budowy nowych osad, wstrzymanie prac archeologicznych w Jerozolimie). Ważne jest też (w kontekście porozumień wewnątrzpalestyńskich w sprawie powstrzymania przemocy, uznania wcześniejszych porozumień międzynarodowych etc.), by Autonomia Palestyńska podporządkowała się w sprawach:
(2) Rządy
Konieczne będzie zaopatrzenie Abbasa w środki materialne i prawne, by mógł rządzić, umacniając przy tym swą wiarygodność i legitymację w stopniu umożliwiającym ogłoszenie bez trudności wcześniejszych wyborów parlamentarnych na początku jesieni 2007 r. Wymaga to reform wewnętrznych Komitetu Centralnego Al-Fatah poprzez dopływ świeżej krwi, co zapewni stronnictwu start w wyborach w jednolitym bloku oraz zdobycie kontroli nad Brygadami Męczenników Al-Aksa.
(3) Bezpieczeństwo
W związku z początkowymi uwagami o konieczności kontroli nad ugrupowaniami usiłującymi pogwałcić zawieszenie broni etc., ta składowa planu wiąże się z wcześniejszymi zobowiązaniami podjętymi przez Palestyńczyków i Izraelczyków (Dayton-Dahlan) oraz porozumieniami "kwartetu arabskiego" i Stanów Zjednoczonych. Ścisłość w kwestii celów, grafiku etc. oraz poszanowienie postanowień w sprawie bezpieczeństwa będą konieczne, by zapewnić poparcie Izraela i pozostałych stron.
(4) Gospodarka
Tak długo jak Hamas odmawia dostosowania się do żądań Kwartetu, konieczny jest mechanizm wypłat wynagrodzeń za pośrednictwem biura prezydenckiego - jest to niezbędne, by pieniądze trafiały do tych, którzy podporządkują się prezydentowi, i aby zapewnić, że nie zasilą żadnych niepowołanych ugrupowań czy organizacji. To kolejny czynnik, który przyczyni się do umocnienia wiarygodności Abbasa.
Powinien on zaproponować, dokonując wpierw konsultacji z Bankiem Światowym i Unią Europejską, plan określający, jakie sektory i projekty wymagają dofinansowania, by móc wykazać się poważnymi i namacalnymi osiągnięciami w okresie od sześciu do dziewięciu miesięcy, szczególnie zaś ograniczyć nędzę i bezrobocie. Pełna realizacja tych projektów zajmie dłuższy czas, lecz osiągnięcie konkretnych rezultatów już w takim okresie sprawi, że pozytywnie wpłyną na wynik przyspieszonych wyborów.
Należy też podjąć kroki w celu upłynnienia cyrkulacji towarów w Autonomii Palestyńskiej.
IV. Wprowadzenie planu w życie.
Plan ten należy zaprezentować Palestyńczykom jako coś dla nich korzystnego, tak by po pierwsze uznali porozumienie Stanów Zjednoczonych i "kwartetu arabskiego". Dzięki temu Izrael i Europejczycy zyskają pewność, że Abbas ma konkretny plan.
Następnie Stany Zjednoczone, lub Jordania, Egipt i Arabia Saudyjska utworzą wspólne ciało, w którym reprezentowane będą wszystkie strony, by móc przeforsować plan w jego ostatecznym kształcie, oraz umożliwić Izraelowi udział w jego opracowywaniu.
Izrael winien koniecznie podjąć paralelne zobowiązania, równocześnie przedstawiając na nadchodzącym szczycie niniejszy plan i godząc się nań zgodnie z tym, co zostanie przedstawione w planowanym wspólnym oświadczeniu Rice, Abbasa i Olmerta po marcowym szczycie. To z kolei da uczestnikom szczytu Ligi Arabskiej w Rijadzie bodziec, by wydać oświadczenie witające z aprobatą te działania polityczne, oraz odnowić arabską propozycję pokojową z 2002 r. Można oczekiwać, że Palestyńczycy zrobią krok naprzód, zatem Izraelczycy również będą musieli zademonstrować swe oddanie i poważne działania. Jeśli nadal mają nadzieję na udział w tym procesie Arabów - na co liczyli od dawna - jest to konieczne z ich strony.
Tłumaczenie/opracowanie: Paweł Michał Bartolik, na podstawie www.arablinks.blogspot.com.
Źródło: http://palestyna.com.pl/news/apartheid_in_israel.php?news=apartheid/067.info