Problem zła był w literaturze poruszany od najdawniejszych czasów. Już
w Starym Testamencie jest nawiązanie do zła tkwiącego w człowieku.
Mojżesz opisując stworzenie świata utożsamił żmije ze złem. Wielu
poetów późniejszych epok opisuje w swoich działach problematyke z tym
związaną.
Albert Camus pisząc „Dżumę” w 1947 roku odniósł się do wydarzeń II
wojny światowej. Jeżeli interpretować „Dżumę” jako ekumeniczny obraz
życia ludzkiego, to jest to obraz przerażający. Ludzi nieustannie
doznają cierpienia. Władzę nad światem sprawuje zło i zbrodnia. Zmaga
się z nią każda jednostka pozbawiona jakiejkolwiek pomocy.
Interpretacja „Dżumy” mówi nam o złu tkwiącym w człowieku, które
ujawnia się w chwilach zagrożenia.
Zło, do którego odwołuje się Camus ma także znaczenie religijne. Ojciec
Peneloup w swoich kazaniach mówił, że epidemia jest kara za nasze
grzechy. Twierdził, że dżuma przyszła, aby naprawić zepsucie moralne
społeczeństwa Oranu. Zaraza była według Peneloup, jednocześnie
wybawieniem grzechów.
Po śmierci syna Othona, Peneloup przeżył „nawrócenie”, gdyż w obliczu
śmierci niewinnego dziecka, jego znaczenie dżumy przestało się
sprawdzać. W drugim kazaniu, które wygłosił, różniło się od pierwszego.
Mówił on, że dżumy nie można nazwać karą za grzechy, oraz o cierpieniu
niewinnych ludzi, którego nie można wytłumaczyć, ale pozbyć się
egoizmu, tkwiącego w nas, i uwierzyć w miłość do Boga.
Najlepszym przykładem bohatera walczącego ze złem w „Dżumie” jest
Bernadr Rieux. Walczy on z chorobą przez cały czas. Nie poddaje się,
choć wie, że szanse na wyleczenie ludzi są marne. Daje ludziom
nadzieje, pomaga im wyrzucić z siebie myśli o porażce. Dzięki niemu
władze oraz inny lekarze dowiadują się o niebezpieczeństwie. Rieux
uważa, że „najważniejsze to dobrze wykonać swój zawód”. Jego sposób
walki z chorobą nie jest związany z religią. Bernard nie wierzy w Boga,
bo "gdybym wierzył we wszechmogącego Boga, przestałbym leczyć ludzi
zostawiając Bogu tę troskę". Swój zawód traktuje on jako powołanie, nie
tylko pracę. Rieux jest przykładem osoby, która nigdy nie traciła
nadziei i stara się dążyć do wyznaczone przez siebie celu, w „Dżumie”
było to znalezienie antidotum przeciwko dżumie.
Kolejnym bohaterem „Dżumy” przeciwstawiającym się złu jest Raymon
Rambert. Jest on egoistycznym dziennikarzem, tęsknił za ukochaną. Po
odizolowaniu miasta próbował on ucieczki.Uważał, że dżuma go nie
dotyczy. Chciał wrócić do rodzinnego Paryża. Gdy dowiedział się, że
Rieux ma żonę, zmienił się, utożsamiał się z nim. Zrozumiał, że można
chcieć dążyć do własnego szczęścia, pomagając innym. Dzięki wierze,
oraz pozbyciu się swojego egoizmu Ramber osiągnął to, do czego dążył,
wyzdrowiał i spotkał się z ukochaną kobietą.
Przykładem osoby pokonanej przez dżumę jest Cotard. Przed wybuchem
epidemii Cotard próbował popełnić samobójstwo, jednak Tarrou i Rieux
nie pozwolili na to. Powodem, dla którego chciał się zabić było
prawdopodobnie popełnione wcześniej przestępstwo. Jednak pojawienie się
dżumy dało mu szanse na ucieczkę. Podczas zarazy policja nie miała
czasu poszukiwać przestępców. Był to moment,w którym Cotard poczuł, że
może odżyć. Poprawił mu się humor, zaczął o siebie dbać, odwiedzał
restauracje.
Gdy dowiedział się o oznakach zakończenia epidemii, zaniepokoił się.
Zaczął strzelać do ludzi. W końcu został schwytany przez policje.
Cotard jest przykładem człowieka, który został pokonany przez dżumę.
Albert Camus w swojej powieści przedstawia postawy mieszkańców wobec
dżumy jako zła. Można ich podzielić na biernych i walczących z dżumą.
Do osób walczących z dżumą oraz złem należą: Rieux, Tarrou, Rambert i
Grand. Oni wierząc, iż największą wartość tkwi w samym człowieku, nie
godzą się na pojawiające się wokół zło i z pełnym poświęceniem walczą z
dżumą. Ta zorganizowana i wspólna walka ze złem wynika z ich głębokiej
wiary, humanistyczną etykę ,w której świecie piękna i zła najważniejszy
jest człowiek.